Dýravinurinn - 01.01.1903, Síða 13

„Mikið bulvað kaup var það, þegar ég lét svikja þennan jálk á mig. . .
Þetta hefur hann vitað, prangarinn, að eiuhver veikindi leyndust í honum. . . Ég
skal bara hundskamma hann, ef ég næ til lians, og koma upp öllum svikunum."
Svo spyrnti hann óþyrmilega við skrokknum og hélt að hrafnar og tóur
mættu naga um renglurnár á honum sín vegna.
Heima í sveit fullyrti lausinginn, að Léttfeti liefði eflaust drepist úr einhverju
fári. „Hann var í töluverðum lioldum . . . Líklegast fengið lirossasótt; þeim lrættir
til þess, sem ekki eru hagvanir. Ólukkans tuddi var Þorbjörn að taka ekki klárinn
um daginn úr því að horium þótti hann svo horaður-------------------En það sem hann
segir urn útlitið, er ekkert að marka. Aldrei þykja honum neinir liestar í standi,
nema sinir. Ég man Þorbirni þetta bragð meðan ég liíi.“
Og lausinginn lét brýrnar siga og gerðist svo grimn jegur sem liann gat.
En fram á Auðnum, undir uppblástursbarðinu, lá Léttfeti, og þjáðist hvorki
af sulti né þreytu. Dagsverkinu var lokið; skeiðið, sem hann byrjaði fjörugur og
léttstígur, endaði þarna fram á Auðnum. Uppblásturs-barðið geymir enn í dag nafn
hans og er kallað Léttfetabarð; það smáeyðist og sléttist við foksandinn, hverfur og
gleymist. LTr hausi þessa klárs kemur aldrei naðra, t-il að bíta nokkurn mann.
Þ. G.
H r i n g u r
UNDUK þessi var ættaður að norðan, en kom uugur að Illíð í Gnúp-
verjahreppi til þeirra hjóna Lýðs lireppstjóra Guðmundssonar og Aldísar
konu hans, og lifði þar til elli, virtur af meðliundum sínum fyrir afls sakir og vaxt-
ar, en vel metinn af íuenskum samsveituugum sínum sakir þess frábæra andlega atgervis,
sem snemma bar á hjá lionum.
Þykir hlýða, að hans sé hér að nokkru getið, ef verða mætti að einlivorju
til skemtijynar þeim, sem opin hafa augun fyrir háttsemi dýranna, en hinum til
fróðleiks, ^eri hættir um of við að tala um „skynlausar skepnur" og þá auðvitað
tilfinningasljóvar.
Það er haft til marks um vit Hrings, að liann þekti nöfn manna á heimil-
inu; væri houum t, a, m. sagt að vitja matar síns lijá eiuhVem af stúlkunrim, sera
2