Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 40

36
að hún væri fær um að vita Trygg slátrað, þá lét hann það farast fyrir það haust.
Næsta iiaust, er Tryggur var 6 vetra, leizt Haraldi svo á, að eigi mundi Tryggur
bíða batnaðar úr því. Þá var það að kvöldi eins smaladags, að Haraldur tók nokkra
sauði inn í hús og gaf þeim hey, en ætlaði að slátra þeim snemma að morgni.
Lét hann Trygg einnig inn með þeim, á laun við Sigríði, ætlaði nú að slátra hon-
um og láta hana ekki vita það fyr en eftir á. En hana grunaði, fór lít í húsið og
hafði með sér bita handa Trygg, ef hann kynni að vera þar. Og hún sá
hann þar; hann stóð og liýmdi á gólflnu, en hinir allir vóru að éta heyið
með beztu lyst. Og nú lét hann sem hann sæi hana ekki. Hún talaði til
hans, en hann gaf því engan gaum. Hún bauð honum matinn, sem hún hafði
með sér handa honum; en hann þáði eípki og var eins og utan við sig. Þetta
hafði aldrei komið fyrir áður. Yar Sigríði nú nóg boðið. Þá er luín kom inn, sá
Haraldur, að henni var brugðið, þóttist vita hvað til bar, og spurði hvort hún hefði
komið til sauðanna. Játaði hún því í döprum róm, og sá hann að hún tók þetta
mjög nærri sér. Gaf hann henni þá leyfi til að hleypa Trygg út, fyrst hún vissi
af honum. Hún þá það með þökkum og hleypti Trygg þegar út. Þá varð hann
eins og hann átti að sér og þáði nú það er hún bauð honum. Hélt hann vana
sínum þann vetur. Um vorið fór hún vistferlum frá Hrafnkelsstöðum. Enda var
Trygg slátrað um haustið, er hann kom af afrétti, og varð þá ekki til tíðinda.
Bæði Sigriður sjálf, Haraldur bóndi, Guðrún kona hans og fleira heimafólk,
er þá var á Hrafnkelsstöðum, hafa sagt mér frá þessu og öllum borið saman.
Br. J.
Móðurást kattar.
'ÆRINN í Svínárnesi við Eyjafjörð brann árið 1894. Fólkið bjargaðist
með naumindum en lítið eða ekkert náðist af innanhiissmunum.
Þegar slysið vildi til, lá köttur á þrem ketlingum þar í bænum, en í fátinu,
sem var á öllum, mundi enginn eftir vesalings kettinum, íyr en bærinn var orðinn
svo brunninn, að enginn kostur var að bjarga kisu og kettlingunum. En þegar
minst varði, kemur kisa út úr eldinum með kettling í kjaftinum og leggur hann á
afvikinn stað. Yildi nú einhver, sem viðstaddur var, hafa hönd á kettinum, er hann
sýndi sig hklegan til þess að leggja inn í logann aftur, en það heppnaðist ekki, kisa
slapp úr greipum honum og flýtti sér inn í eldinn. Eftir örstutta stund kom liún
út aftur með annan ketthng, og var þá orðin talsvert brunnin; vildu menn nú fyrir