Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 43

39
Hrossaeigendur ættu almennt að taka upp þá venju, að hýsa lirossin, því
þá er brotinn versti þyrnirinn á leið útigangshrossanna, og auk þess er það beinn
peningalegur hagnaður, hrossin verða þróttmeiri og hraustari, og svo íá menn á-
burðinn, sem næst heyjunum er bezta eign landbóndans.
Þá er annað, að brynna útigangshrossum við og við, þegar frost og þur-
veður ganga (það kostar vanalega ekki rnikla fyrirhöfn, en bætir kjör hestanna
mikið) og gæta þess að svifta þeim aldrei óvægilega í rekstri, svo þau svitni, þegar
unt er að komast hjá því. Maðurinn getur fundið það á sjálfum sér, hve afar-
ónotalegt það muni vera fyrir lirossin, að standa úti í kulda og stormum, eftir
langan hlaupa- og svitasprett, þegar svitinn þornar.
Þá er meðferðin á tömdu hrossunum, þegar þau eru í brúkun, oft önnur en
hún ætti að vera. Út af þessu dettur mór í hug lítið atvik, er kom fyrir snemma
í vetur.
Ég var ásamt kunningja mínum staddur úti fyrir dyrum á norðlenzku veit-
ingahúsi. Bar þá þar að mann ríðandi og virtist mér lrann vera ölvaður. Ég
þekti manninn, hann er reiðmaður góður og hestavinur, en drykkfeldur og alment
álitinn mjög auðnulítill. Þegar maðurinn liafði heilsað okkur, segir hann: „Ég
ætlaði nú eiginlega að fá mér hálfan bjór. Yiljið þið ekki vera með?“ Yiðafþökk-
uðum boðið, en ég spurði manninn, hvað hanu ætlaði að gera við hestinn á meðan
hann dveldi þar. „Ég læt hann auðvitað inn og gef honum tuggu“, svaraði mað-
urinn, „því að á meðan einn peningur hrekkur, skifti óg með okkur Skjóna; hann
á það skilið.“ Þrífur hann nú í vasa sinn, og tekur upp peningabudduna sína,
horflr ofan í hana og segir svo: „Já, já, ég á þá ekki nema 35 aura í buddunni
og þá verður Skjóni að hafa. Ég hélt ég ætti meira, en nú get ég ekki einu sinni
fengið mér eitt brennivínsstaup, auk heldur boðið ykkur neitt, því Skjóni verður,
hvað sem öðru líður, að hafa sitt.“ Að svo mæltu fékk hann veitingapiltinum þessa
35 aura og bað um hús og hey handa hestinum.
Jafnvel þó ég hafi óbeit á drykkjuskap, þá gat ég ekki stilt mig um, að
gefa manninum „hálfan bjór“; mér fanst breytni lians við hestinn svo falleg. Ef-
haust mætti margur, sem talinn er meðal inna „betri manna“, bera kinnroða fyrir
þessu aumingja ölnbogabarni hamingjunnar, sem þrátt fyrir drykkjuskaparástríðuna
gaf sinn síðasta skilding til þess að hestinum hans liði vel. Að eins að sem ílest-
um færi eins.
» * * *
* ¥ * * *
Munið eftir að fara vel með liestana; þér eigið þeim svo margt gott að
launa, en ekkert ílt að gjalda.
Látið þá ekki standa að óþörfu undir böggum sínum. Hnýtið þeim ekki
hverjum aftan í annan á ferðalögum, heldur rekið þá. Leggið niður mélabeizlin
við áburðarhesta, en takið upp múlbeizli í staðinn; þau eru ódýrari og hestinum