Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 45

41
Eitt sinn stni oftar átti Snotra hvolpa og vóru tveir látnir lifa, ogbúiðum
hana og hvolpana í eldhúshorni. Meðan þeir vóru þar, bar svo til, að Guðmundur og
Ólafur og fleiri systkin þeirra fóru upp á Hlíðarfjall og Snotra með. Eftiraðþang-
að var komið, sagði eitt þeirra: „Snotra, nú eru hvolpar þínir að ýifra heima“.
Hún bregður þegar við og hleypur heim og fer upp á eldhús og leggur við hlust-
irnar við eldhússtrompinn, en þegar hún heyrir ekkert til hvolpanna, stekkur hún
aftur upp á fjall til bræðranna.
Fleira mætti til tína um Snotru, er bendir til þess, að hún liafi. haft meiri
skilningsgáfu en vanalegt er hjá dýrum, eu þetta er látið nægja. Snotra varð eili-
dauð laust fyrir 1890.
Guðm. Þorstemsson.
Sólskríkjuhreiðrið.
Eftir
Önnu Brendum.
KKEET var það sem skólabörnunum í Vindeby þótti eins vænt um, og
þegar gamli Ilansen, kennarinn, sagði þeim sögur. Þá sátu þau með opnar
varir og glampandi augu og geymdu hvert orð af vörum hans — svo látlaus og
biátt áfrarn sem frásögnin var. Sannleikurinn var sá, að inn gamli kennari dfó
mynd þess, er hann sagði frá, svo skýrt og glögt, að börnunum fanst að þau sæju
með eigin augum það sem fram fór í sögunum.
Það varð því mikill fögnuður rneðal barnanna, þegar kennarinn sagði einu
sinni í stærðfræðiskenslustundinni: „Jæja, börnin mín! í dag skulum við iáta
stræðfræðiskenslunni vera lokið — ogefykkur fellur það ekki mjög illa, “—bættihann
li