Heimilisblaðið - 01.07.1945, Síða 10

130
heimilisblaðið
handa mér. En þá flykktist allt heimafólk
staðarins að dyrunum og tók sér þar 6töðu,
sjálfsagt í þeim lofsverða tilgangi að auka
mannþekkingu sína með því að gaumgæfa
hætti mína og athafnir. En ég var ekki sein
á mér að loka, og síðan gerði ég mér nota-
legan svefnstað á ullarbing, sem ég hafði
strax tekið eftir, er.ég kom fyrst inn í kirkj-
una. Það var fullt af ull bekkja á milli, og
þarna hreiðraði ég um mig á sængurfötum
mínum. Þessi hvíla var eins mjúk og hlý
og bezt varð á kosið. Um morguninn lag-
færði ég ullina, svo að ógerlegt var að sjá,
livar ég liefði látið fyrir berast um nóttina.
Það skemmtilegasta víð þetta ævintýr var
þó forvitni heimamanna, sem að vanda rudd-
ust inn strax og ég losaði um hurðina morg-
uninn eftir. Fyrsta spurningin, sem þeir
spurðu hver annan, var: „Kar lievur liún
sovið?“ Og ég lield, að þeir hafi hálfvegis
ímyndað sér, að ég væri huldukona eða andi,
fyrst ég hafðist við alein í kirkjunni nætur-
langt, mitt í ríki hinna dauðu. Þá hefur
langað til að vita, hvernig slík vera legðist
til svefns. Ég varð að snúa mér undan til
þess að dylja liláturinn, þegar ég sá, hve
vandræðalegir þeir urðu á svipinn.
VIÐ MESSUGERÐ A STÓRUVÖLLUM.
Morguninn eftir lagði ég snemma af stað.
Þegar við liöfðum alllangt farið frá Skál-
holti, komum við að Þjórsá, alldjúpu og
mjög stratimhörðu vatnsfalli, sem við fór-
um yfir á ferju, en sundlögðum hestana í.
Það getur oft verið liarla erfitt að koma
liestunum út í svona vatnsföll. Þeir vita
undir eins að þeir eiga að synda yfir, og
fylgdarmaðurinn og ferjukarlinn geta ekki
lagt frá landi fyrr en þeir eru búnir að reka
þá út í, og verður þá enn að elta þá með
svipuhöggum eða steinkasti og liræða þá
með ópum og hrópum, því að annars gætu
þeir allt eins vel snúið við.
Vegurinn fór stórum versnandi. Svartir
sandar þöktu landið og milli þeirra voru
brattar hæðir. Loks komurn við að Stóru-
völlurn, þar sem við ætluðum að eiga við-
dvöl og lofa vesalings hestunum að hvíla sig
fáeinar klukkustundir.
Hér var mikill samsöfnuður manna og
hesta. Þetta var á sunnudegi, og þar seiö
veður hafði verið bjart og gott um morg-
unimi, liafði messan í fallegri kirkjunni ver-
ið fjölsótt. Að messunni lokinni sá ég eft-
irminnilega sjón. Fólkið streymdi út úr kirkj'
unni (ég taldi 96, sem er óvenjulegt f jölmenö1
á Islandi) og dreifðist í smáhópa, þar se®
það stóð hlæjandi og skrafandi. Og ekk1
gleymdist mönnum heldur að væta á ser
kverkarnar með sopa af brennivíni, sem þeir
höfðu vitaskuld á reiðum höndum. Síðaö
voru hestarnir sóttir og kveðjurnar hófust’
Kossum rigndi niður í öllum áttiim, eins og
ræflarnir byggjust ekki við að sjást frantar-
Um alll ísland er það almennur siður að
heilsast og kveðjast með rembingskossi ""
siður, sem útlendingi geðjast ekki mejra eU
svo að, láti hann eftir sér að horfa á óhreiu
og viðbjóðsleg andlitin, tóbaksnefin á gamU
fólkinu og vanhirðuna á krökkunum. En um
allt þetta kærir Islendingurinn sig kollóttaU-
I þetta skipti kyssti hvert einasta sóknar-
barn prestinn,* og hann faðmaði þau að ser
í staðinn. Þá kysstu þau liann í annað sinU>
án tillits til kynferðis eða þjóðfélagsstöðu-
Og ég varð meira en lítið undrandi, er eS
sá til dæmis fylgdarmann minn, sem aðem9
var óbreyttur almúgamaður, heilsa sex sýslU'
mannsdætrum og konum og börnum pres1'
anna eða sjálfum sýslumanninum og fleir'
um og fleirum á þennan hált og komst að ram1
um, að kveðjum hans var tekið. Sinn er sið'
ur í landi hverju.
Guðsþjónusturnar byrja venjulega um ha-
degið og standa yfir í tvær eða þrjár klukkU'
stundir. En burtu flýtir fólk sér vegna þesS’
að hvorki er neitt veitingahúsið né hesthus*
ið til þess að geyma hestana í, svo að þel01
verður ævinlega að sleppa á haga.
Aleiðis til heklu.
Þegar messunni var lokið, fór ég að hRta
prestinn, 6éra Jón Torfason, sem var s'e
ástúðlegur að bjóða mér samfylgd sína 3
Selsundi í von um, að þar gæti liann útveg
að mér fylgdarmann á Heklu. Ég var ser'
staklega fegin að njóta samfylgdar lians, þ'1
að yfir hættulegar og straumharðar ár vat
* Séra Jón Torfaeon. Hann varð ári síðar pre8llir
að Felli í Mýrdal, — Þýð.