Heimilisblaðið - 01.07.1945, Síða 29

HEIMILISBLAÐIÐ
149
Ef til vill hefur það verið hinu hnígandi rökkri
kenna, að lionum sýndist lirollur fara um herðar
kennar.
Eg hélt, að ég ætti um tvær leiðir að velja, sagði
_Un' — en þér komuð mér í skilning um, að ég á að-
eins eina leiS. Hún lagði áherzlu á síðasta orðið, og
*'®ddin titraði ofurlítið. — Ég var lieimsk að halda
Pað, viljiS þér gleyma því? Við skulum liugsa um eitt-
'að skemmtilegra núna. iÉg er í þann veginn að gera
n°kkuð, gem allt mitt liugrekki mun þurfa til.
k*ér munuð sigra, ungfrú Standish, sagði liann
nllvÍ8sandi. — Þér munuð alltaf sigra, hvað sem þér
ta ið yður fyrir hendur. Ég veit það. Ef það, sem þér
t'g^ að gera, er að fara til Alaska og byggja upp fram-
ySar þar, mun það verða yður til hamingju. Ég
get fullvissað yður um það.
ún þagði andartak, en sagði svo: — Hið óþekkta
e Ur alltaf verið heillandi í mínum augum. Þegar við
e um fram hjá Skagway-fjöllunum í gær, sagði ég
\gUr ^rá því, að mér fyndist, að ég hefði lifað fyrir löngu
,an’ Þegar Ameríka var ung og ónumið land.. Ég
1 , að þetta er heimska, en þegar við komum til Skag-
Það' ^g Vlss Um’ liefði séð þann stað áður.
var eins og vitrun, og ég trúi því, að ég hafi seð
a áður í draumi. Og það er þessi trú, sem gefur
hugrekki til þess að gera það, sem ég verð nú að
Hú" Það °g'~ þér-
i n 8nen sér eldsuöggt að honum, og augu hennar
Oguou.
'——_ Tj '
oe .. Cr tortryggni yðar og liarðneskja, sagði hún
au j^^111 ^ttraði. Hún stóð bein og stælt fyrir fram-
H 1 a^U’ Eg ætlaði ekki að segja yður neitt, herra
uð g ^orn til yðar, af því að ég hélt, að þér vær-
ruvísi en aðrir menn, eins og fjöllin yðar. Ég hóf
f 1 kásaeti sem mann, er ætíð tryði því góða og
8pila' UöZ ^lann reyndi hið gagnstæða. Það var hættu-
af , eg tapaði. Það var ægilegur misskilningur
til ^ ^rsta kugsun yðar, er ég kom inn í klefann
Ur 1 /r’ Var tortryggni- Þér voruð reiður — og hrædd-
tUun V' ^lrœ^ur> óttasleginn, og hélduð að eitthvað
ara * 8em kæmi yður illa. Það var engu lík-
Og i U ^)er kélduð, að ég væri ekki með öllum mjalla.
bað ^le^u®’ ég væri lygari — og sögðuð mér
vel e VC^ ^ert’ lierra Holt. Þa8 var ekki
því ^ g*’ _ S gat ekki skýrt þetta fyrir yður. En ég trúði
vinátt Væru^ svo mfkí/Z, að þér munduð ekki telja
okkar misboðið, þótt ég kæmi þannig í klefa
„í fyrradag (8. jan.) komu flest af
skipum Innnesjamanna, sem róið höfðu
um helgina, er leið, suður í Garðsjó,
hingað heim aftur, og höfðu flestir fisk-
að ágætlega, frá 60 til 100 í hlut, sumir
þyrskling, sumir ýsu og sumir þorsk;
er sagt, að þorskurinn sé vel feitur;
voru sum skipin, sem komu, drekk-
hlaðin. Er það til marks um góðfiski
þettu, að sumir höfðu fengið um, eða
jafnvel yfir, 90 til hlutar í tveimur róðr-
um. Það er víst eigi of djúpt tckið í
árinni, þó vér getum þess til, að Inn-
nesjamenn hafi í þessurn suðurróðrum
síðan á dögunum fengið til jafnaðar í
hlut liálft annað hundrað, og þótt margt
af því, sem þannig hefur aflazt, hafi
verið smált vexti, er það þó allt að
einu hin mesla búhjörg, einkum núna
í harðærinu, sem ótal margur hefur gott
af, því að það eiga menn hér við sjó-
inn, að þeir eru ótrauðir að gefa liin-
urn af afla sínum, sem ekki geta á sjó-
inn komizt".
Islendingur 10. jan. 1862.
„MARGUR DEYR, ER ENGINN
BJARGAR".
„Kvefsótt hefur hér gengið og gengur
enn, þó mun hún vera í rénun. Hún kom
án efa fyrst upp hér í Reykjavík og hér
á Innnesjuin .... harst síðan ineð ferða-
fólki út um allt, hæði með sjó fram
og upp til sveita, og lagði undir hvert
hcimili, enda orðið mannskæð sums
staðar. I Reykjavíkurprestakalli ætlum
vér, að .... séu dánir úr henni mitt á
milli 20 og 30 manns, og í næstu sókn-
um hafa nokkrir látizt; eru það mest
ungbörn og gamalmenni, sem dáið liafa.
Mjög er liætt við, að veikindi þessi stað-
næmist hér í landi fram á sumar ....
enda þekkja allir, sem til vits og ára
eru komnir, hvernig hér hagar til í
landi, þegar landfarsóttir ganga, hversu
hjálparlausar sumar sveitir og byggðar-
lög eru, og þótt þessir fáu læknar, scin
til eru, og einstakir menn, prestar eða
bændur, sem vita meira og miuna i
læknisfræði .... leggi ótrúlega mikið
á sig til að hjálpa öðrum, þá geta þeir
þó ekki öllum hjálpað, og því er verr
og miður, að margur deyr liér sá, er
enginn bjargar, og „svo er nú í vor og
svo verður hvert vor“, nema lýður og