Heimilisblaðið - 01.07.1945, Page 34

154
er Jón hét; komst liann í kærleika við Er-
lend sökum greindar og prúðmennsku.
Eitt sinn liélt Erlendur jólaveizlu og spar-
aði ekki föng til. Bauð liann þar til vin-
um sínum, og var þá Jón einn í hoði hans.
Veizlan fór vel fram, og urðu menn hreif-
ir. Spyr Erlendur þá Jón að, hvort hann
nokkru sinni setið hefði við betri krásir en
þar væru þá.
„Já“, segir Jón. „Ég hef neytt miklu ljúf-
fengari og sætari rétta en hér eru fram bom-
ir, og þá þakkaði ég guði inínum matinn
með hrærðu hjarta og gleðitárum. En það
geri ég ekki núna, og skortir hér þó ekkert
til, að vel sé veitt“.
Erléndi brá við svarið, því að liann vænti
annars, og segir:
„Er það satt, Jón?“
,,Ja, satt er það“, segir Jón.
„Nær og hvar var það?“ spurði Erlend-
ur aftur.
„Það var“, segir Jón, „þegar ég í mann-
dauðaharðindunum steikti skinnfatagarmana
mína og át þá þurra“.
Mælt er, að Erlendur, sem var maður
viðkvæmur og hjartagóður, hafi tárazt við
þessa frásögn Jóns, og að hún hafi mjög
lirært alla borðgestina.
★
í Tungu í Fnjóskadal bjuggu hjón í rnóðu-
harðindunum. Þau hétu Dínus Þorláksson og
Þórlaug Oddsdóttir. Þegar harðindin kornu,
áttu þau þrettán börn, öll ung, og urðu ell-
efu af þeim hungurmorða. Fjögur þeirra
voru í einu flutt til kirkjxx á fflugastöðum.
— Börnin, sem lifðu af, hétu Árni og Björg
og urðu gömul.
★
Manndauðaárið eftir móðuharðindin höfðu
hreppstjórarnir í Eyjafirði á kirkjufundum
beðið bændur að lofa aumingjunum að deyja
inni í húsum sínum, þó að þeir gætu ekki
nært þá á neinu, því að það væri þó betra
en þeir dæju xxt af á víðavangi, eins þar var
þá títt orðið,
Má af slíku marka, hvílík neyð þá liafi
gengið yfir Norðurland. Flúðu þá og margir
þaðan til Vestfjarða, en fjöldi dó á leiðinni
þótt margir kæmust af. Mælt er, að þá hafi
fjöldi hvílíks flökkulýðs komizt til Bolung-
HEIMILISBLAÐIÐ
arvíkur við ísafjarðardjúp; það er veiðistöð
Isfirðinga.
Vel fiskaðist um vorið, og spöruðu ísfirð-
ingar ekki sjófang sitt við aumingja þessa,
fengu sér stóra potta og suðu daglega í þeitn
af afla sínum, en ösin varð svo mikil, að for-
menn urðu sjálfir að skammta jafnt soðið
sem soðninguna. Fór svo frarn litla stund,
að þetta sýndist vel horfa, en fólkið veikt-
ist af fæðu þessari og dó hrönnum, og mest
það, sem áður var langdregnast orðið. Svo
að endirinn varð, að ekki lifðu nenxa fálf
eftir af mörgum, er að komu. Af innlendw
fólki við Isafjarðardjúp dó enginn af harð-
rétti.
---★——
Björn sýslumci&ur á Bustarfelli•
Jökuldælir höfðu áður þann sið, er þeir
komu úr kaupstað af Vopnafirði, að *Ja
skammt frá Bustarfelli, meðan þeir snæddu
nesti sitt og hvíldu sig og hestana. Það var
venja Björns sýslumanns oð láta taka hesta
þeirra á meðan og flytja á þeim hey og torf,
og þorðu menn eigi að finna að því.
Þá bjó Jón Gunnlaugsson á Vaðbrekkn a
Jökuldal. Hann var karlmenni mikið. Eitt
sinn áði hann hjá Bustarfelli, tók upp 11131
sinn og fór að snæða. Þegar í stað kemor
drengur heiman frá bænum og fer að beizd3
hestana.
„Hvað ætlar -þú með hestana“, segir J°11-
„Sýslumaður sendi mig eftir þeim“, «egir
drengur.
„Segðu honum, að það séu hestarnir m111'
ir“, segir Jóij.
Drengur fór heim með þessi erindisloK-
Að lítilli stundu liðinni sér Jón, að sýsJ11'
maður kemur. Hann var þungbrýnn, og sp?r
Jón, því að liann vilji eigi lofa að taka hest
ana, og livort hann haldi, að honum doP*
fremur en öðrum að mælást undan þvn 3
liestar lians séu brúkaðir dálítið, jneðan haö11
standi við.
Jón svarar engu, en stendur upp og le
ur nýja vettlinga, er hann hafði lagt hja
sér, leggur þá saman og sixýr þá sundur
einum snúning milli handa sér, og sý1111
sýslumanni stúfana. Sýslumaður þagði
gekk lieim aftur, og átti livorki við Jón lie
hesta hans framar.
(Munnmælasaga að austan)-