Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 7

Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 7
Mark Twain Kjósendur hins svonefnda „Óháða flokks“ höfðu val- ið mig sem frambjóðanda sinn til fylkisstjóraembættisins í New York-fylki. Andstæðing- ar mínir í kosningunum voru Stewart L. Woodford og John T. Hoffman. Mér var ljóst, að ég stóð miklum mun betur að vígi en tilgreindir menn, og sú aðstaða byggðist á því, að ég var mað- ur gagnheiðarlegur. Það var auðséð á blöðunum, að hefðu hinir tveir nokkurn tíma haft óflekkað mannorð, þá hlaut að vera mjög langt umliðið síðan. Það kom mjög glögglega í ljós í greinum blað- anna, að menn þessir voru riðnir við hvers konar sví- virðilega glæpi. En ég var aft- ur á móti hafinn upp til skýj- anna. Ég skal viðurkenna, að mér þótti vænt um það, en þó fann ég um leið til nokkurrar velgju fyrir þá sök, að hið góða nafn mitt var nefnt með nöfnum ,,herramannanna“ tveggja. Því meira, sem ég hugsaði um það, þeim mun órórra varð mér innanbrjósts. Að lokum skrifaði ég blessun- inni henni ömmu minni gömlu, til þess að leita álits hennar á málinu. Mér barst svar um hæl, og það var á þessa leið: ,,Þú hefur aldrei á ævi þinni gert neitt það, sem þú þarft að skammast þín fyrir. Lestu blöðin, lestu þau, og láttu þér svo skiljast, hvers konar menn Hoffman og Woodford eru. Ihugaðu síðan, hvort þig lang- ar í raun og veru til að leggj- ast svo lágt að ganga til fram- boðs gegn þeim“. Þetta var einmitt það, sem ég var að hugsa um sjálfur. Mér kom ekki dúr á auga alla nóttina. En úr því sem komið var gat ég ekki dregið mig í hlé. Eg var kominn af stað út í baráttuna og varð því að halda áfram. Daginn eftir, þegar ég var að borða morgunmatinn, kom ég auga á eftirfarandi frétt í blaði einu. Ég hef aldrei áður orðið jafn ruglaður og undr- andi. „Meinsæri. Þar eð herra Mark Twain hefur nú gengið fram fyrir kjósendur sem frambjóðandi til fylkisstjóra- embættisins, er hann ef til vill fáanlegur til að láta svo lítið að útskýra, hvernig á því stóð, að hann var stimplaður sem meinsærismaður með fram- burði þrjátíu og fjögurra vitna í Wakawak, Konkin-Kína, ár- ið 1863. Umrætt meinsæri var svarið í þeim tilgangi að ræna fárveika, innfædda ekkju með tólf börn ofurlitlum jarðar- skika, semvar hið eina, er þau áttu til að draga fram lífið á. Herra Mark Twain kemst ekki hjá að útskýra þetta mál nán- ar, ekki aðeins sjálfs sín vegna, heldur vegna allra hinna frjálsu, óháðu kjósenda, sem hann biðlar til. Hefur hann hugsað sér að gera það?“ Þetta var svo grimmúðleg og hrottaleg ásökun, að yfir hana náðu engin orð! Ég er fús til að sverja, þangað til ég blána allur upp, að ég hef aldr- ei komið til Wakawak í Kon- kin-Kína! Ég hafði ekki einu sinni hugmynd um, hvar sá staður var. Ég vissi ekki, hvað ég átti að gera. Dagurinn leið svo að kvöldi, að ég hafði ekk- [114] ert ráð fundið, og morguP^ eftir birtist eftirfarandi klau í sama blaði: ^æðilega staðhæfing herra ark Twains um, að afi aðal- eiðtoga vors, John T. Hoff- IXXXd KJ ÍCLkJ X 9 Pf - ÍV\ ° V O j fj Uilll 1 • llUli Athyglisverð þögn! « sf..ans’ kafi verið hengdur fyrir vonum, að lesendur vorir u garnennskn voffnlí^cr ncr ennsku, er hrottaleg og tekið eftir hinni mjög svo , 1Vlrðileg lygi! Staðhæfing, hyglisverðu þögn herra N J ^j11 ekki hefur í sér fólgið hið Twains um meinsærið í h v.„_nnsta sannleikskorn! Það kin-Kína“. (Blað þetta kallaði meðan á allri kosningabaU ^ f. Usu>n aðferðum beitt í póli- unni stóð, „hinn blygð^.j. r^u hagnaðarskyni. Að sjá lausa meinsærismann, M s 1?t a virðingarverða, látna Twain“). p, 0 111 orgara í gröf sinni. Þegar Næsta blað, sem birti pP sqs verður hugsað til þeirrar lýsingar um mig, var » i6frgar> sem þessi andstyggi- Gazette“. Þar stóð: Setjj hlýtur að baka þeim, „Menn vilja gjarnan vlJj j . ettlr lifa, þá freistumst vér hvort hinn nýi frambjóo31 r- . Vel til þess að biðja alla til fylkisstjóraembættlS^ m^ullgsandi borgara að taka muni gera sér það órnok^, ^ 10 1 sínar hendur og veita irefa sambnreurum slU ... Þanianninnm há refsincni raunalegt fyrir sómakæran , 31111 að sjá jafn blygðunar- höO' gefa samborgurum (þeim, sem vilja greiða um atkvæði sitt) upplýsl11 J um einstök atriði þeirr® burða, sem skeðu, er SeiTi , —nninum bá refsingu, sW,] nann hefur til unnið! Vér Kpi,nni samt ekki gera það, v;.111'Játe hina þjáðu sam- u hans um að refsa hön- uuroa, sem bKeou, ei . g. um ao reisa non- dvaldist í Montana. Tjaldi®1^) Jjv;'v.' vér viljum samt bæta l0> að ef einhverjir borg- ar hans söknuðu að stað3, hinna og þessara hluta nr. þótt einken®11 jdf' bvj e'^L af V:^yldu verða svo æfir út essu hneyksli, að þeir smm, og þott emKen**., t.. Hneyksh, að þeir kunni að virðast, fundust P j Jg^^jmálið í sínar hendur og ir stolnu hlutir alltaf al(' „s vösum hans eða í kofforti, , (segir í gömlu blaði). v U.nn UOrParann Mark Twain erv "kamlegs aflsmunar, þá fsegir í gomiu Diaoi;. iuií i ^kum ljósara, að eng- hans afréðu loks að reka 11 « r. kviðdc fyrir iomur gæti sakfellt að hafa látið til sín hans afreðu loks að reKa ^ bá c á brott úr tjöldunum. Áðu 9 jg, þeir gerðu það, difu þeir 11 ^ ^3 ) Twain niður í tjöru og.Vy(jr SDrYra.r eP las niðurlagsorðin, honum síðan upp úr fiðr>- tt 10 1 eg upp úr rúminu, og ég Þ.iJ . ust fraw„ ________ fUip-v, i ,‘.rlrn að bakdvrunum Mark Twain að gefa °sSJn\V ur pýj, j áður en örvita múg- viljum hér með biðja - ^ eitt nánari upplýsingar 11111 þetta Ég sver enn einu sinP1 ^ hef aldrei komið til M011 j0i * tt__ r. ' i í — Aí ir /f. i Upp frá þessu kallaði Gazette“ mig „Montan inn Twain“. , ují í hvert sinn, er ég leit \ 3fji eftir þessa hellidembu, ^ $ ég það á tilfinningunni, 3 u mundi rekast á eitursló11 annarri síðunni! Dag einn rak ég augul1 irfarandi: „Afhjúpaður lygai'ú ^ hefur verið staðfest rj>>i festum vitnisburði n°k j,j(i heiðarlegra manna, 3 1 tjwfi ^aflzt handa að rífa mig ;i $í >, Ur ®n enSu að síður get aUlVPiltSdlarfur °P með góðri ióka 12 cn fa£rt höndina á bók hef n,na °g lvst því yfir, að ég íij'71 rógborið afa Hoff- ,-^ikisstjóra. Ég hafði aþ)°l fv HEIMILlSBPApl HElMlLi Wr6Í Wt á afa bans minnzt bl^j6n ecr las bet.ta. I bessu > Gp,- Vav e£r kallaður ..Ukræn- Twajn». b6s Y^ta nrein um mig var á '3 ‘eið: íj fíet.j,°1.iIa,ep'ur frambjóðandi! bujj a Twain. sem átti að ftiii(j: ^palrseðu sína á fjölda- >>Hinna óháðu“ í gær- sblaðið r-------------------------------------------------------------------------j MARK TWAIN (1835—1910) var fœddur í Missouri í Bandaríkjun- um og hét réttu nafni Samuel Langhorne Clemens. Hann lœrði prentiðn, er hann var ungur, varð hafn- sögumaSur á Mississippifljótinu árii) 1857 og blaða- maSur 1862, þá til heimilis í Nevada. Þá tók hann sér dulnefniS Mark Twain, sem þýSir „tveggja faSma dýpi“ og var algengt kallmerki meSal hafnsögu- manna á Mississippibátunum. Fyrsta bók hans, sem athygli vakti, kom út áriS 1865 og hét ,Jim Smiley and his Jumping Frog“, og skömmu síSar var hann orSinn kunnur og vinsœll fyrirlesari. Hann hefur skrifaS fjölda bóka, sem náS hafa miklum vinsœldum, en kunnastar þeirra munu vera „Tom Sawyer“ og „Stikilsberja-Finnur“. v________________________________________________________________________J kvöldi, kom alls ekki á fund- inn! Símskeyti barst frá lækni hans, þess efnis, að hann hefði orðið fyrir tveim hestum, sem fælzt hefðu. Herra Twain hefði tvífótbrotnað á öðrum fæti og hefði verið fluttur mjög þungt haldinn á sjúkrahús — og auk þess flutti það margvíslegt annað rugl, sem vér höfum ekki löngun til að endurtaka! „Hinir óháðu“ reyndu að kingja þessari stórlygi, og þeir létu sem þeir vissu ekki, að fjarvera herra Twains stafaði af öðrum orsökum. I gærkvöldi mátti sjá ótrú- lega dauðadrukkinn mann skríða á fjórum fótum inn í gistihúsið, þar sem herra Twain býr. „Hinum óháðu“ ber að sanna, að þessi fáráða skepna hafi ekki verið herra Twain sjálfur! Fólkið spyr með þrumuraust: Hver var þessi maður?“ Þess ber að geta í sambandi við þetta, að ég hef ekki látið sterkari drykk en súrmjólk inn fyrir mínar varir í síðastliðin fjögur ár! (I næsta tölublaði þessa blaðs var ég kallaður . Ölæðis-Twain“, og það nafn notaði blaðið um mig þann tíma, sem eftir var af kosn- ingabaráttunni). Þegar hér var komið fram- boðsferli mínum, var lestur nafnlausra bréfa aðalviðfangs- efni mitt. Bréfberarnir heimt- uðu hærri laun vegna þess, hversu mörg bréf ég fékk. Einn [115] . bréfberinn dó meira að segja af ofþreytu! Síðan ,,sannfærði“ aðalmál- gagn repúblikana mig um frá- bært mútumál, þar sem ég var höfuðpaurinn. Aðalmálgagn demókrata ákærði mig fyrir lúalegan rógburð. (Vegna þessa hlaut ég tvö ný viðurnefni: „Hinn skitni mútugjafi, Twain“ og „Hinn viðbjóðslegi rógberi, Twain“.) Leiðtogar flokks míns lögðu mjög fast að mér að mótmæla, því annars mundi flokkurinn hrynja til grunna. Og morgun- inn eftir stóð í andstöðublaði mínu, eins og til að undirstrika þetta: „Hér sjáið þið manninn! Frambjóðandi hinna óháðu lætur ekkert til sín heyra! Hann þorir ekki að opna munninn! Allar þær ásakanir, sem beint hefur verið að hon- um, eru réttmætar, þær hafa verið sannaðar! Þögnin, sem er svo einkennandi fyrir hann, hefur valdið því, að hann stendur uppi um aldur og ævi sem afhiúpaður afbrotamað- ur! Takið eftir frambjóðand- anum ykkar, óháðu kjósendur! Takið eftir honum, þessum blygðunarlausa meinsæris- manni! Montanaþjófnum! Lík- ræningjanum! Takið eftir hon- um, þessum óforbetranlega öl- æðisframbjóðanda! Þessum skitna mútugiafa! Þessum við- bjóðslega rógbera! Athugið hann vandlega og yfirvegið síð-

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.