Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 19

SONUR EKKJUNNAR
^vintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen og J. Moe

U1,a sinni var fátæk ekkja,
s®m átti son, einan barna.
Jjail ^rælaði fyrir drengnum,
111 hann var kominn
veriAVeJ a legg, að hann hafði
vJa , 'ermdur. Þá sagði hún
len ann> að nú gæti hún ekki
yrg.r unnið fyrir honum; nú
og. 1 ,ann að fara að heiman
QVlnna fyrir sér sjálfur.
heiJf- SV° lor ^rengurinn út í
ráfagllln’ og Þegar hann hafði
nni k-iUrn 1 einn dag eða þar
^ann' mættl hann ókunnum
þér *^Vert hefur þú hugsað
fara? spurði maðurinn.
að í heiminn og reyna
Urinn vinnui sagði dreng-
Y.iltu vinna hjá mér?
Öðru a’ e^i síður hjá þé r en
____T’.svaraði drengurinn.
sagðí 61" slial vel kja mér,
að v ma®Urinn. Þú átt bara
°g i?ra mér til skemmtunar,
anUað narlt elíltl Sera neitt
Síð
hja ran iiéntist drengurinn
að bo°Uum’ og hann fékk nóg
varla r a °g drekka og þurfti
eu ba a° gera nokkurn hlut,
eskjy J1. ,sa aldrei neina mann-
Da la manninum.
ltln víA v°kl<urn sagði maður-
hann: — Nú fer ég að
,n,!Usblaðið
heiman í átta daga, og þann
tíma máttu nota eins og þig
' lystir, en þú mátt ekki fara inn
í neitt af herbergjunum hérna.
Ef þú gerir það, drep ég þig,
þegar ég kem aftur.
Já, drengurinn hélt, að hann
gæti nú stillt sig um það.
En þegar maðurinn hafði
verið í burtu þrjá eða fjóra
daga, gat drengurinn ekki stillt
sig lengur, en hann fór samt
aðeins inn í eitt herbergið.
Hann litaðist um, en sá ekki
neitt, nema hillu uppi yfir
dyrunum, og á henni lá þyrni-
viðarsvipa. Þetta voru þá öll
ósköpin, sem mér var bannað
að sjá, hugsaði drengurinn.
Þegar dagarnir átta voru
liðnir, kom maðurinn heim
aftur.
— Þú hefur væntanlega ekki
farið inn í neitt af herbergj-
unum? spurði hann.
— Nei, það hef ég ekki gert,
sagði drengurinn.
— Já, ég get nú fljótlega
gengið úr skugga um það, sagði
maðurinn og gekk inn í her-
bergið, sem drengurinn hafði
farið inn í. Jú, þú hefur að
minnsta kosti farið hingað inn,
sagði hann, og nú skal ég
drepa þig.
Drengurinn grét og bað
hann að þyrma sér, og hon-
um var að vísu hlíft við lífláti,
en hann fékk ósvikna hýðingu.
Þegar henni var lokið, urðu
þeir jafn góðir vinir og áður
fyrr.
Nokkru síðar fór maðurinn
aftur að heiman, og nú ætlaði
hann að vera að heiman í hálf-
an mánuð, en áður en hann fór,
sagði hann við drenginn, að
hann skyldi ekki stíga fæti
sínum inn í neitt af þeim her-
bergjum, sem hann hafði enn
ekki komið inn í, en hann
mátti,. éf hann vildi, fara inn
í herbergið, sem hann hafði
þegar séð. Og nú fór alveg
eins og í fyrra skiptið, að und-
anteknu því, að nú stóðst
drengurinn freistinguna í átta
daga. 1 því herbergi, sem hann
fór nú inn í, - sá hann heldur
ekkert annað en hillu uppi yfir
dyrunum/og stóð á henni grár
steinn og vatnskrús. Það var
þó eitthvað til að vera hrædd-
ur um, hugsaði drengurinn
aftur.
Þegar maðurinn kom heim,
spurði hann, hvort hann hefði
farið inn í nokkurt af herbergj-
unum. Nei, hverjum skyldi nú
detta það í hug; það hafði
hann ekki gert.
— Já, það sé ég nú fljót-
lega, sagði maðurinn, og þeg-
ar hann sá, að hann hafði nú
samt komið þangað inn, sagði
hann: — Já, nú hlífi ég þér
ekki lengur, nú drep ég þig.
En drengurinn fór að gráta
og bað hann að þyrma sér, og
svo var honum einnig í það
skipti sleppt með hýðingu, en
hún var svo svikalaust úti lát-
in, að hann gleymdi henni ekki
strax aftur. En þegar hann var
orðinn hress aftur, fékk hann
iafn gott atlæti og áður, og
þeir urðu jafn góðir vinir og
áður fyrr.
Nokkru síðar ætlaði maður-
inn enn í ferðalag, en nú ætl-
aði hann að -vera í þrjár vik-
ur að heiman. og nú sagði hann
drengnum, að ef hann færi
inn í þriðia herbergið, væri
óhugsandi, að hann ætti lengra
[127]