Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 23

HEFND FANGANS
! Framhaldssaga eftir Max Brand
Það varð til þess að vekja hann.
*
Það
efldust
kái
aði
var eins og vöðvar hans
að þrótti, og hann hélt var-
'r afram, um leið og hann stanz-
g. °S við og horfði í kringum
itis Hren&num fannst þytur vinds-
, vera andardráttur Berits, og
^®gar hann festist í trjágrein, hélt
ntl. að hönd morðingjans hefði
nað Honum!
^ Loksins tók skógurinn enda, og
i. nn kom auga á lampaljós í dá-
ti/ i^rlægð. Hann gekk í áttina
ur .fesstns- En þegar hann fór nið-
af k ^npa &já, missti hann sjónar
*Vt- Sami óróleikinn náði tök-
fUll nonum aftur, og örvæntingar-
;ntiUr klifraði hann upp á brún gjár-
r °g kom þá aftur auga á ljósið.
grill^- Var mfklu nær. Hann
an ' lftlnn kofa. Á bak við kof-
Ul.n Var lítill hey- eða hálmstakk-
^ Hann stefndi þangað.
sv ema, sem hann þráði, var
n’ °g hann hafði hug á að búa
rg0tt Hasli í stakknum. En hann
samvizkubit út af þessari
st-g0rðun- í sljóum huga hans skaut
yrg.U8t UPP einni hugsun, að hann
jj a® halda áfram Destrys vegna.
ag °n v*ssi ekki, hvað hann ætti
ekki ^ l’r3?35- En hann vildi
fv_; regðast vini sínum, hvað sem
yrtr kmmi.
^uga ^°r^n fyrir hvíld var að yfir-
yfjr.. atln. og hann var kominn
aöi tttS>röinguna, þegar rödd hróp-
ðaki honum:
/T Hver er þar? Stanz!
hent?
sér
Hafg;
ákvö
týjagSl Irraeðilega hugsun endur-
a8 g 1 a'ft 1 einu krafta hans, svo
yfþ j.ntl lagði á flótta. Hann þaut
tilfi^/^'rðinguna, en hafði það á
eftirfg gunnt. að honum væri veitt
yfir Hn aður en hann komst
legu ta//, gripið í hann með sterk-
He
IM
Hann bjóst við, að takið mundi
færast upp að hálsi hans, en hann
skorti þrótt til þess að berjast gegn
því.
— Stráklingur, eða hvað? sagði
karlmannsrödd. Ertu kominn til
þess að ná þér í nokkra kjúklinga ?
Ég skal flá af þér húðina, svo að
þú getir sagt strákunum í Wham,
á hverju þeir eiga von, ef þeir ætla
að laumast hingað þeirra erinda!
Hann bar Willie nú inn í ljósið
og kallaði:
— Ég hef náð einum þeirra, Jack!
Við skulum veita honum duglega
ráðningu! Hann hefur dottið í
fljótið, hann er eins og hundur
dreginn af sundi!
Willie var dreginn inn í herbergi,
sem honum fannst baðað í ljósi, og
þar var annar maður fyrir, eða
voru þeir tveir?
Undarleg þoka lagðist yfir augu
Willies. Hann gleymdi hættunni,
sem hann var í, og horfði sljóum
augum á manninn, semvar fyrir inni.
— Haltu höndum hans, sagði
maðurinn, sem hafði náð honum.
Haltu honum á meðan ég gef hon-
um eftirminnilega ráðningu, þjóf-
inum þeim arna!
Höndum Willies var haldið föst-
um. Hann horfði í andlit manns-
ins, sem hélt honum. Það var und-
arlegt, að andlit þetta hvarf öðru
hvoru, en svo kom það allt í einu
nær honum, eins og út úr þoku.
Það var órakað, veðurbarið andlit.
Svo small svipan þvert yfir herð-
ar hans. En það var eins og dreng-
urinn fyndi ekki til sársaukans.
Og aftur small svipan . . .
— Hættu, Pete! hrópaði Jack allt
í einu. Hann er sá hugrakkasti
drengur, sem ég hef séð! Hann hef-
ur bein í nefinu! Hann hefur ekki
kveinkað sér. Leggðu frá þér svip-
una! Hver ertu, drengur?
— Willie, sagði hann.
— Hvaða Willie?
— Ég veit það ekki. Thornton,
held ég.
— Hann er ekki viss um, hvað
hann heitir!
— Drengurinn talar eins og hann
væri fáviti. Datztu í síkið, Willie?
— Ég datt í fljótið, sagði dreng-
urinn. — Destry . . .
Nú rifjaðist allt upp fyrir hon-
um, en þá brást röddin. Orðin köfn-
uðu í hálsi hans. Hálsinn var svo
undarlega þurr og heitur.
— Hann skelfur frá hvirfli til
ilja, sagði Jack. Hvað skyldi vera
að honum ?
Hönd var lögð á enni Willies, og
hin grófa rödd Petes varð allt í
einu þýðari, þegar hann sagði:
— Drengurinn er veikur. Hann
hefur hita, sagði hann. Og ég hef
barið hann með svipunni. Það ætti
að koma mér í koll!
— Við skulum hátta hann, sagði
Jack. Ég sæki kínin og vískí. Ég
held, að það sé ekkert á við kínin
og heitt viskí!
Svo var Willie afklæddur. Hann
reyndi að hjálpa til, en fingur hans
voru dofnir. Hann reyndi að ganga,
en hann var máttlaus í hnjánum.
Hann þráði aðeins að leggjast fyrir.
Hugsunin um rúm var eins og
himnaríki.
Honum var lyft upp.
— Lánaðu mér flúnelsskyrtu a£
þér, Jack. Hann getur notað hana
fyrir náttföt. Láttu mig fyrst fá
handklæði, svo að ég geti þurrk-
að honum. Magur kroppur, eða
hvað?
— Sjáðu, hvað þú hefur sett á
hrygg hans, Pete.
— Ég vildi heldur, að ég hefði
slegið sjálfan mig. En ég hélt, að
ég væri að gera rétt. Hann hljóp,
þegar ég kallaði!
Willie var nuddaður með grófu
handklæði, svo að hann logsveið
um allan líkamann. Það hringsner-
ist allt fyrir honum.
— Destry . . . stundi hann upp.
— Hann hefur fengið Destry á
heilann, sagði Jack. Hefur Destry
verið að elta þig, drengur minn?
— Já — nei — ég á við Des-
try . . .
— Hann heldur, að Destry haf£
ILisblaðið
[131]