Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 14

Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 14
— Hún hefur aldrei tekið til- lit til annara, sagði sir Lul- worth. — Hún hafði mjög heimsku- legar hugmyndir, anzaði Am- anda. Veiztu nokkuð, hvort geðveiki muni vera í œtt hennar? — Geðveiki — nei — það hef ég aldrei heyrt nefnt. Faðir hennar býr að vísu í West Kensington, en að öðru leyti er hann alveg heilbrigður, það ég bezt veit. — Hún hélt því fram, að hún myndi endurfæðast sem otur, sagði Amanda. — Jafnvel hér á Vesturlönd- um rekst maður á hugmynd- ina um endurfæðinguna, svo það útaf fyrir sig þarf ekki að benda til geðveiki. Lára var allt of sérstæð í þessu lífi, til þess að maður geti slegið nokkru föstu um það, hvað hún muni taka fyrir í því næsta. — Heldurðu virkilega, að hún geti endurfæðzt í einu eða öðru dýralíki? spurði Amanda, sem var af þeirri tegund kvenna, sem eru næmar fyrir áhrifum augnabliksins. Andlitið á Egbert, sem á þessu augnabliki birtist í borð- stofudyrunum, var þannig út- lits, að það var næsta ólíklegt, að það væri svo vegna dauða Láru. — Það er búið að drepa fjóra af kynbótakalkúnunum mínum, kveinaði hann. Ein- mitt þá fjóra, sem áttu að fara á verðlaunasýninguna á föstu- daginn. Einn þeirra þafði ver- ið dreginn inn í fallega, nýja blómabeðið mitt, sem ég er búinn að hafa svo mikið fyrir að prýða og hef kostað svo miklu til að skreyta, og hann hefur verið étinn þar. Ó, blómsturbeðið mitt og verð- launakjúklingarnir. Það er rétt eins og kvikindið, sem gerði þetta, hafi vitað sérstaklega, hvernig það gæti á áhrifarík- astan hátt gert mér mesta bölvun. — Heldurðu, að það hafi verið refur? spurði Amanda. — Líklegra er, að það hafi verið mörður, sagði Sir Lul- worth. — Nei, svaraði Egbert, för- in voru eftir loppu með sund- fit, við röktum förin ofan að lækjarhylnum í fjarsta horni skrúðgarðsins; það hefur sýni- lega verið otur. Amanda gaf sir Lulworth snöggt hornauga. Egbert var svo æstur, að hann hafði enga lyst á morgun- verðinum. Hann flýtti sér út að hænsnagirðingunni, til þess að aðgæta, hvort netið væri alls staðar strekkt og galla- laust. — Mér finnst, að hún hefði getað beðið, þangað til búið var að hola henni í jörðina, sagði Amanda með þvergirð- ingi. — I siðareglunum stendur ekkert um það, hvað mikla virðingu einstaklingnum ber að sýna sínum eigin jarðnesku leifum, sagði nú sir Lulworth. Háttvísisskorturinn varð þó enn þá stórkostlegri daginn eftir, því meðan fjölskyldan var við jarðarförina, voru þau sex kalkúnhænsni, sem enn lifðu, steindrepin. Orrustan hafði verið háð næstum því í hverju einasta blómabeði garðsins, og jafnvel jarðar- berjareitirnir í fjarsta horn- inu höfðu ekki komizt hjá skemmdum. — Ég skal — Ég skal stein- drepa kvikindið, og Egbert steytti hnefann í áttina að læk j arhylnum. — í guðanna bænum! Hvað segirðu maður? Þú mátt ekki einu sinni hugsa svona, hróp- aði Amanda. Ég á við — Ég, ég meina, að slíkt gerir mað- ur ekki, þegar ástkær meðlim- ur fjölskyldunnar er nýdáinn. — Ég sé ekki, að þetta komi dauðsfalli í fjölskyldunni neitt við, en þegar otur byrjar á svona kúnstum, hættir hann ekki aftur af sjálfsdáðum. — Ef til vill fer hann eitt- hvað annað, fyrst hann er bú- inn að drepa öll hænsnin ar, stakk Amanda upp á. •—- Það er næstum ems ' þú viljir halda hlífiskildi y*1 þessu kvikindi. • — Mér sýnist, að það ekkert ,,sport“ vera að vei otur í svona vatni. Það er es ,,sport“ að veiða dýr, sem he ur enga undankomumöguleö ' sagði Amanda. — Sport! Guð hjálpi Þeí kona. Heldurðu, að ég sé ^ hugsa um sport? Ég ætls 3 drepa oturkvikindið sem fylS' og sem betur fer hefur ha enga undankomumöguleiks- Næsta sunnudag, me°e_ hjónin voru í kirkju, stalst . urinn inn í búrið þeirra, 119 þar í heljarmikinn lax, s ^ hann reif allan í tætluö sumt, en klíndi hinu kirme?j um allt persneska gólftepP á vinnustofu Egberts. — Það líður ekki á 18njJ áður en hann felur sig ul* r rúminu okkar og bítur oK í fæturna, þegar við sM .^. framúr, sagði Egbert, og e þeirri þekkingu, sem •Am3^-!. hafði á þessum sérstaka °^j voru þessi orð ekki eins öi* fjarstæða og Egbert hélt- _ ,j Kvöldið áður en veiða 9 oturinn, dvaldi Amanda j stund ein niðri hjá læknu f garðshorninu. Hún gekk fram og aftur og gelti í — eða hélt hún væri að ge — Þeir, sem af tilviljun h>u uðu á listaverkið, voru ^ góðgjarnir að álíta, að væri að æfa hljóð búsmaj9^, svo hún gæti hermt eftir um, þegar hún kæmi til ' sinna í borginni. _ ^ Annars var það nábúak ,j hennar og vinkona, sem s henni daginn eftir, hvernií urveiðin hefði gengið. ui — Það var leiðinlegt, 9 skyldir ekki geta verið . í veiðitúrnum, sagði vin ,jg hennar. Við fundum kvikin^g næstum því strax í hylnun1 garðsendann ykkar. rgi — Drápuð þið hann? SP Amanda. [122] HEIMILISBLAí)

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.