Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 17

^alinann
LEIÐARLJÓS
J)au®ans bágindi að verða
, að hoppa alltaf í sömu
rn -ap?heldunni. Hún Gunna
a»a ,hl að fara að deyja, svo
g ef. Seti beðið hennar Jóku.
, g fléttaði gráa hnappheldu
. nda Mósa í fyrra og hvíta
u ar’ ®n ég má aldrei skipta
nokkurn skapaðan hlut.
Up .ði á Bakka var allur í
Uami. Hugrenningarnar
nror 6-lns niaríuerlur á vor-
ju ?ni innan um heilagraut-
0 1 höfðinu á honum. Aftur
Usf 3 .Ur komu bssr og leituð-
hr a® hyg&la snr varanleg
h'ria Ur hah við augnatótt-
Y.^j^^ynningurinn hló að
sín a' ®vo brá hann byljum
s JJ*1 á leik niður dalinn,
„ 1 tá til að fljúgast á við
ina.^rð ýlustrá og rífa blöð-
in a naustlynginu. Uppi í hlíð-
1 Saf Valdi á móabarði og
s°rtulyngsmiðlinga í mis-
Vg PUln fyrir aðalbláber. Hann
inp f’t'arnur við landsynning-
söpA~ ^lveS hárrétt hjá okkur!
Gu U kugrenningarnar. —
an í!Ua er orðin svo gömul, að
l;k. '^ð á henni er farið að
1 fr9^ Pol:1;hlernni. En Jóka er
k a®ai1 eins og sólin, begar
nverfur bak við fjöllin á
• - - M
iUn- KUr munur er nu a sol-
hig1 Potthlemm. Oít smala-
út nshan sýndist vera að fara
Vjjj,11!*1 húfur fyrir Valda. En
arj
hað annars nokkuð und-
af • Gmalamennska er allt-
V ijnm húfur.
■5fa*a ~i rétti bakið og baut af
ipu 'ar’uerlurnar í heilabú-
^kvlrí°rU ekki flofnar ennbá.
fug]a U.hær ®tla að verða stað-
r 1 vetur? Annars væru
ElMlLlSBLAÐIÐ
bær horfnar með farfuglunum
fyrir löngu. Já, hún Jóka.
— Hott, Tryggur! Hlauptu
barna fyrir hana Sauðarhyrnu.
Já, bað væri nú húsfreyja í
lagi! Gunna má til að fara að
deyja.
Og nú kom landsynningur-
inn aftur. Jóka! Jóka! söng
hann og smellti í góm; strauk
fjúkandi beitilyngskló við nef-
ið á Valda.
Góðviðrishúmið lagðist yfir
dalinn og flaut upp yfir fjalla-
brúnirnar, svo að skýin um
tindana voru rétt að segja
komin á flot, begar Valdi hætti
að hóa.
Rollurnar hlupu niður á eyr-
ar og ása og fóru að sofa. En
Valdi stökk af stað til næsta
bæiar, til að sjá fallegu Jóku.
Kaffið sauð á katlinum
hennar Gunnu á Bakka. Aldrei
kom Valdi. Hamingjan góða!
Loksins kom hann. En bá
var Gunna horfin. Kötturinn
húkti á nýbökuðum pönnu-
kökuhlaða uppi á búrhillunni,
og veiðihárin löfðu niður í
tóma rjómakönnuna. Hann
vissi ekki, á hvaða gullnámu
hann sat, fremur en Valdi í
hiónabandinu með Gunnu.
Þeir litu vingjarnlega hvor á
annan og brostu.
Það var undarlegt bros, sem
lék um svip Valda, meðan
hann skimaði um bæinn, gægð-
ist í kulnaðar glæður, dreymdi
um að standa á vegamótum,
bar sem tvær lífsbrautir lægju
í kross.
Svo lagði hann bá leið sína
til Jóku á nv. Og hann skyni-
aði mvrkur haustsins sem
skínandi iónsmessunótt í
kringum sig.
Jóka bóndadóttir hafði
naumast séð nema skeggið á
bessum gamla Bakkabónda.
Vissi af honum sem nágranna,
sem hafði gaman af að heilsa
henni með handabandi og
glápa síðan á hana utan úr
horni. Hún var meira en lítið
hissa, begar Valdi kom barna
strax aftur, eins og nýskropp-
inn úr sauðarleggnum, og bað
hennar formála- og viðbætis-
laust, með undantekningu:
— Því að hún Gunna mín
er dáin, eða hvarf út í myrkr-
ið og kemur sjálfsagt ekki
aftur!
— En hún Gunna bin kom
hingað rétt áðan, svaraði Jóka,
og var að leita að ber- Svo
elti hún big heim.
— Hvern diöfulinn er hún
að sperra sig? Jæia, bá verð-
ur hetta að bíða ofurlítið enn.
Ég skal gá að, hvort ég finn
hana.
Valdi baut út í myrkrið.
rjóður eins og sólsetur. ekki
laus við gneypu. Og Jóka sá
maurilda á andlitið á honum
úti við túngarðinn, bar sem
hann var að horfa til baka.
Meðan á bessu stóð kom
Gunna heim op1, rak kött-
inn af nönnukökuhlaðanum.
skammtaði Trygg efstu kök-
una og leitaði síðan um all-
an bæinn.
— ó. hann hefur farið út
aftur að leita að mér.
Og Gunna tók lióskerið.
skioaði Trvgg að gelta, og bá
fór kötturinn að hvæsa á kál-
frarðsveggnum. meðan Gunna
var að gá að Valda.
Nú stökk sjálfur Valdi inn
vfir túncarðinn og kvaðst. hafa
hevrt, lúðurhlióma Mikaels og
Gabríels. og sér hefði svnfct
sólin koma harna á móti sér.
— Það mátt. hú með sanni
segia. Valdi minn, ansaði
Gunna . . . En vonandi er
enn langt til dómsdags.
[125]