Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 11

0 u sál hennar. Það var sem
yrið segði við hana: „Farðu
aina upp 0g sæktu þér ávöxt
g neyttu hans, ef þú bara
°plr- Já, ef þú bara þorir“.
a 11 j Va sblrnaði í kringum sig.
, var þögult hér, allt var
e-yrrt- Aðeins þetta — þetta
h If*elnlienniie&a dýr, sem sótt
np 1 avöxtinn og var nú að
yta hans. Svo hóf það sig
. P enn á ný og stóð beint
Urir fraffian konuna ungu, hálf
Prétt og horfði seiðmagns-
;sj:gjUrn a hana. Allt gleymd-
au enni’ nerna þessi seiðandi
leJ?U’ bessi gljáandi, skraut-
1 skrokkur, sem eins og
k *ni hana til þess að gera.
sama og hann hafði gert.
tr'ftVa bra sér upp í myrka
, °S sótti aldinin fögru og
íiárt U’ S6m sóhn hafði ekki
bau &ð slrina a til fulls. Hvað
16 veru einkennilega, yndis-
rtieð logur. Hún las nokkur
sín nattúrlegum fimleika
fó nrtl °g neytti. Hún fleygði
Varln.Um til Adams, sem nú
; m kominn á eftir henni inn
aði ^iðarskóginn og forvitn-
tóijS Um ferðir hennar. Hann
beieehn upp í snatri og neytti
** 3.,
m.
1In engdist af kvöl. Aldrei
fyrr Slðl hann þekkt þetta
hver ^Va var fárveik líka. Ein-
?aenteSfegMSkelfing rkafð!
beirm kð Sallr og hkami
m beggja.
beun að er allt henni Evu að
sijj^a’ sagði hann í kvölum
m,, , \ Hún gaf mér þenná
___ Vlðarávöxt.
til i óggormurinn ginnti mig
rauS88’- SagÓi hún í andköfum
Ur 0 a ?.lnna- Hann var svo fag-
gerfv lmur> að allt, sem hann
^ann’ fannft mér töfrandi.
t>v;m neytti ávaxtarins með
ert; yst. Mér fannst ekk-
legt o Vfrunni vera eins yndis-
Ur j. g Pessi myrkviðarávöxt-
Eva°r - 1 Sjón né bragði-
gret og engdist af marg-
e'M,USBI.AD,B
víslegri kvöi. Líkamir þeirra
Adams og hennar urðu sjúkir
og sarir nið innra og hið ytra.
nitthvaö sérstakt hafði snert
salarmeðvitund þeirra líka,
sem ]pau þekktu ekki fyrr. Þau
fyriruröu sig fyrir að vera
nakin. Pað nötöu þau aldrei
þekkt áður.
Ug nú dundi yfir þau dóm-
urinn.
Jafnvel í laufþyt trjánna
heyrðu þau talað til sín ávít-
unarorðum. Þau höfðu aldrei
skilið laufþytinn áður.
Þau bjuggu sér til lauf-
kyrtla, til þess að hylja nekt
sma. En nú var svo breytt um,
að kuldi og óveður komu yfir
þau þarna, og graskyrtlarnir
dugðu ekki. Þá tóku þau til
með miklu striti og heilabrot-
um, sem og líkamlegu erfiði,
að búa sér til skinnkyrtla.
Öllu þessu fylgdu marg-
brotnar hörmungar. Þau
heyrðu nú þrumur og elding-
ar, sem þau höfðu lítinn gaum
gefið áður. Hiti, kuldi og öll
náttúrunnar fyrirbrigði bitu
svo margfaldlega á þau nú, við
það sem áður var. Þau hrædd-
ust óarga dýrin og fundu ekki
nærri eins mikið yndi af nær-
verunni við þau meinlausu og
þau höfðu áður gert. Þeim
hálfbauð við þeim. Þau voru sí
og æ gagntekin af ótta, veik-
indum og kvöl af einhverri
tegund. Loksins skildist þeim
til fulls, hvað um var að vera.
Þau voru á leið út úr aldin-
garðinum.
— Þó er kvöl mín meiri en
þín, sagði Eva, er hvorugt
þeirra gat veitt henni björg.
Og það er þér að kenna, bætti
hún ávallt við. Ég vil komast
í burtu frá þér, þangað, sem
ég sé þig aldrei aftur.
Rétt fyrir innan garðshliðið
laut Drottinn niður að eyra
Evu og hvíslaði einhverju að
henni. Svo var garðshliðið
opnað og þeim hleypt út. Verð-
ir með blikandi sverðum voru
settir þar, en ungu hjónin
stauluðust út, fáklædd, hnugg-
in og sjúk.
— Mér þykir sárast um litlu
dýrin, sem þau stóru rífa í sig.
Eg hefði viljað vera kyrr, bara
til þess að hjálpa þeim, sem
bágt eiga í aldingarðinum
okkar, sagði Eva.
— Okkur var ekki gefið það
fyrr en um seinan að skilja,
hvers við þurfti þar, sagði
hann.
— 0, Eden. Þú yndisfagra
Eden, stundi Eva. Hún grét
og barmaði sér. Svo bættist
líkamleg kvöl hennar ofan á
allt annað og yfirskyggði alla
lífsgleði og einnig alla aðra
sorg. — Það er þér að kenna,
sagði hún og kom orðunum
vart upp fyrir kvöl.
— Ekki er það svo, sagði
hann. Þú gafst mér ávöxtinn.
— Við skulum snúa aftur
til garðsins, freista þess að
komast inn, sagði Adam.
— Það er ekki til neins,
stundi hún upp. Það eru vopn-
aðir varðenglar við hliðið.
— Svo er það, anzaði hann
með ólýsanlegri hryggð. Við
erum um eilífð rekin út þaðan,
við eigum ekkert annað fram-
undan en kuldann og myrkrið.
— Já, kvölina og þjáning-
arnar ægilegu, tók hún fram í.
— Eva, sagði hann í hik-
andi róm. Hvað var það, sem
Drottinn hvíslaði að þér fyrir
innan garðshliðið?
Hún leit snöggvast á hann
en svaraði ekki.
Eva fór í skógarlund og ól
barn sitt ein sér með þeim
harmkvælum, sein á hana
höfðu verið lögð. Hún lagði
barnið á brjóst. Þetta höfðu
skógardýrin gert í Eden. Hér
var ekkert annað. — Svo sneri
hún aftur til manns síns.
Þau þreyttu sína þjáninga-
fullu göngu. Þyrnarnir stungu
þau, skógurinn reif þau, auðn-
in synjaði þeim matar og
drykkjar, hitinn brenndi þau,
kuldinn nísti þau, óargadýrin
skelfdu þau, barnið grét og
kveinaði og þau urðu með
köflum ráðþrota.
Loks komu þau í skógar-
lund með nægum gróðri. Þar
[119]