Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 25

®egin í Cringle Peak, heyrðist alla
leið bangað.
^^Hann hallaði höfðinu og hlust-
l- Allt í einu rétti hann sig upp.
ann vissi, að það gat ekki verið
ett' Hiðurinn gat ómögulega borizt
SVo langa leið.
Hann varð að rannsaka þetta
anar. Það var eins með hann og
j * tu dýrin, að sérhvert óskiljan-
^ -^yrirbrigði boðaði hættu. Hann
.neri Hryssunni út að hæðarbrún-
nni- °S um leið og hann horfði
þröngan dal, kom hann
a orsökina fyrir hljóðinu.
m menn komu ríðandi upp
aUga
í'imL
lðlna. Þeir komu sýnilega strax
^uga á hann og sprettu úr spori.
^eir Voru auðvitað að leita að Des-
ry °g ætluðu sér að vinna til fjár
Ss> sern lagt hafði verið til höf-
Uðs honum.
®g þar sem hann sat þarna i
^akknum með vindinn í andlit sér
S0ÍSetrið að baki, fylltist hugur
sUUs v°ldugri reiði. Ef hann tæki
an St°ðu u bak vlð einhverja klett-
a °g hleypti af riffli sínum, hvað
tnundí n-
pa vörn hans standa lengi?
Uj 1151111 þurfti ekki að verja sig
ig ^,V°Ptlum- Hann hafði ekki drep-
kans
Clift,
‘°n. En vissan um sakleysi
J°k baráttuþrek hans.
atln sneri því hryssunni við og
UPP fjallshlíðina hinum megin
°g í sama bili sá hann þrjá
for
ffa __
, 1111 ryðja sér braut í gegnum
Kiarrið.
þe * ‘ ^e'kt undrunaróp þeirra,
Í)eir sáu hann. harst að evr-
Ulu hans.
Sv° fór
brátt
Umi
hann niður hlíðina, og
Voru þeir langt að baki hon-
í hl'ft* e^ar ^ann kom aftur niður
r;g Ua> sá hann þrjá menn koma
Þejr 1 uk úr kjarrinu skammt frá!
Skutu á hann, í von um að
Uílua' en beir lyftu tæplega riffl-
111 1 uxlarhæð. Og þó hvein
r®ft framhjá Destry.
Hann — -
®kki
reið svo upp hallann, en
ag , a fullri ferð. Hann sá fyrir,
nrr
yssan mundi þurfa á öllum
brótti
. Slnum að halda síðar
Pessir „n.n
menn,
baf8?Slr °llefu
°rðið
sem hann
ineð j“‘v' Var við, voru með hesta
tn6nuSer' Hann kom auga á tvo
hesta 6tln’ voru þeir með lausa-
keir áttu að taka við af
*®lMi
lISBLAÐIÐ
hinum hestunum, þegar þeir voru
orðnir uppgefnir.
Destry var ánægður yfir hinum
hrjóstruga jarðvegi. Það var á
svona hrjóstrugri leið, sem vénju-
legir hestar virtust tjóðraðir við
staur í samanburði við Fiddle. Og
þegar hann hafði farið mílu upp
fjallshlíðina, voru margir af hest-
unum orðnir uppgefnir.
En það mátti líka greina þreytu-
merki á hinni ágætu hryssu Destrys.
Hún hafði verið á ferðinni síðan
um sólarupprás, enda blés hún eins
og fýsibelgur hina erfiðu leið upp
fjallið. Hestarnir fyrir neðan hengdu
höfuðin máttvana niður, og Destry
rumdi af ánægju, um leið og hon-
um var ljóst, hvað þetta þýddi
fyrir hann. Hann sá mennina skipta
um hesta, svo reið hann inn í hátt
kjarr, sem huldi fyrir hann útsýnið.
Það voru þrír möguleikar fyrir
hann til undankomu. Að ríða beint
áfram, til hægri eða til vinstri.
Ef hann riði beint áfrám, mundi
hann reyna á krafta hestsins til
hins ítrasta, og hann efaðist um,
að það væri ráðlegt, því Fiddle var
þegar orðin dauðþreytt. Til vinstri
var jarðvegurinn sléttur, og þar
mundi Fiddle geta tekið sprettinn.
Til hægri var þétt skógarkjarr, og
þar mundi öryggi hennar og lipurð
fá að njóta sín. Hann ákvað að
snúa til hægri. Þá mundi hann
auk þess fara í áttina til búgarðs
Dangerfields!
A annan klukkutíma var allt út-
sýni byrgt sjónum hans. Fjallafur-
an var svo þétt, að hann sá aðeins
upp í himininn. Einstöku sinnum
sá hann bregða fyrir þröngum döl-
um og bröttum, klettóttum hlíðum.
Þegar hann kom aftur á autt
land, var hann staddur við minni
O’Mara-dalsins. Óvinirnir voru
hvergi sjáanlegir. Sólin var að
ganga til viðar á bak við fjalls-
tind í vestri. Fyrir neðan sá hann
landnemakofa og gagnsæjan reykj-
arstrók, er sté upp úr reykháfn-
um. Fólkið í kofa þessum var að
matreiða kvöldverðinn í ró og næði,
skera flesksneiðar og leggja þær á
eldinn. Það gat hvílt sig og notið
svala kvöldsins og sofið áhyggju-
laust til morguns. En hann gat líka
hvílt sig og hryssuna!
Hann sté af baki, leysti gjörð-
ina, og teymdi Fiddle á eftir sér.
Hún gekk ekki jafn hiklaust og
hennar var vandi. Og svo — út
úr skóginum heyrðist öskur, og
hann sá ellefu menn koma ríðandi
í áttina til sín. .
Hann vissi, hvað hafði skeð! Of-
sóknarmenn hans höfðu yfirvegað,
hvað gera skyldi, þegar hann hvarf
sjónum þeirra. Og þeir höfðu getið
rétt til. Þarna voru þeir! Þeir voru
ekki komnir nógu langt til að skjóta
á hann, en þeir höfðu óþreytta
hesta, er höfðu farið yfir slétt land
en ekki krókótta skógarstíga.
En þótt Destry sæi hættuna, kom
honum þetta svo á óvart, að hann
stóð eins og bergnuminn. Svo
spennti hann hnakkgjörðina og
hreytti út úr sér blótsyrði, stökk
á bak og lét hryssuna taka sprett-
inn.
Nú var engin leið að víkja til
hliðar. Hann var svo langt inni í
dalnum, að hann þorði ekki að
víkja úr leið. Óvinir hans mundu
þá ná honum og skjóta bæði hann
og hestinn niður.
Nei, það var ekki um annað að
gera en að halda beint niður dal-
inn og treysta á þrek Fiddles.
Hann reið henni allt hvað hann
gat, og hún þaut áfram, albúin
að vinna veðhlaupið eða deyja ella.
Hann klappaði henni róandi með
hendinni og talaði til hennar með
lágri, innilegri röddu, sem vekur
traust hestsins til húsbónda síns til
hinztu stundar.
Hann leit aftur fyrir sig. Þeir
riðu hratt. Hestarnir þutu áfram
eins og stormsveipúr með höfuðin
teygð og stertinn flaksandi í vind-
inum. Hann varð að herða enn
meira á Fiddle. Nú virtist hún fljúga
áfram, eii samt vann hún ekki frek-
ar á, og í stökki hennar fann hann
lítils háttar þunga, sem aðeins hann
einn mundi hafa orðið var við. Og
þó setti hann allt sitt traust á
hana, næstum því yfirnáttúrlegt
traust. í sex ár hafði hann eingöngu
fengið gjafir frá Chester Bent. Var
ekki þessi hryssa líka frá honum,
og mundi hún geta svikið húsbónda
sinn?
Og þegar hann horfði á marglitt
sólarlagið, sá hann, að þeir voru
[133]