Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 30

stúlkan sneri sér við og hljóp burt
frá kofanum og í áttina til búgarðs-
ins.
Destry gekk inn í kofann. Hann
hélt drengnum með öðrum hand-
leggnum á meðan hann leitaði að
eldspýtu og bjó sig til að kveikja
á henni.
En í sama bili kom eitthvað ótrú-
lega létt við andlit hans, rétt eins
og það væri kóngulóarvefur, eitt-
hvað, sem datt á gólfið. Hann horfði
forviða inn í myrkrið, og aftur fann
hann eitthvað, sem kom við hör-
und hans.
-rr Þú ert sterk; sagði dreng-
urinn. Þú ert rétt eins og Destry.
Segðu dómaranum þetta. Ég sver,
að ég segi sannleikann. Þeir, sem
eiga að deyja, skrökva ekki, sagði
pabbi alltaf í gamla daga. Ég á að
deyja, og ég segi satt. Ég sá það.
Ég sá hann drepa Clifton — ekki
Destry — hann er ekki morðingi —
— Það er ekki Charlie, sem held-
ur á þér núna, drengur minn. Það
er Destry. Ég . . .
Hann fann grannan likama
drengsins verða stinnan.
— Hæ! Ert það þú, Harry!
— Já, það er ég, vinur minn!
Þú átt ekki að deyja. Charlie mun
hjúkra þér.
— Ó, það skiptir engu máli, sagði
Willie. Ég er bara svo syfjaður
núna. Settu mig niður, Destry. Ég
held ég geti staðið. Ég er bara dá-
lítið syfjaður . . .
Destry kveikti á eldspýtu og
horfði niður á andlit drengsins, sem
var náfölt. Augun voru stór og star-
andi, og stórir, svartir baugar í
kringum þau, og varirnar voru grá-
fölar.
Destry varð svo skelfdur við
þessa sjón, að hann leit snöggt upp,
en þá sá hann við bjarmann frá eld-
spýtunni hálmstrá detta ofan úr
loftinu.
En strá falla ekki gegnum rifur
á gömlu lofti, án þess að komið sé
við þau. Ef til vill var það vindur-
inn. En var ekki komið logn aftur?
Hvað var þarna uppi á loftinu fyrir
ofan þá?
Hann henti eldspýtunni á gólfið
og stökk til hliðar. í sama bili kvað
við hvellur frá haglabyssu Cleeves,
og eldglampi lýsti upp allan kof-
t
ann. Andlit skyttunnar sást einnig
greinilega.
Um leið og Destry stökk til hlið-
ar, hafði hann gripið til marghleypu
sinnar. Nú skaut hann þangað, sem
maðurinn lá í leyni uppi á loftinu.
Svo stóð hann kyrr.
Það var liðið yfir drenginn. Fæt-
ur hans og höfuð héngu máttlaus
niður. Destry þrýsti litla drengnum
upp að sér. Hann fann greinilega
hægan, óreglulegan æðaslátt hans.
Vegna viðbragðsflýtis síns hafði
honum tekizt að forðast kúlurnar
úr haglabyssunni. Ef hann hefði
verið fimm fetum innar, mundi
Cleeves hafa hitt hann.
Hvað hafði skyttan fyrir stafni
núna ? Destry hóf marghleypuna
á loft, viðbúinn að skjóta aftur, en
hann óttaðist, að glampinn frá stál-
inu gerði hann að skotmarki á ný.
Og hann þorði heldur ekki að fara
að dyrunum, af ótta við skímuna
úti. Þess vegna fór hann upp að
veggnum og beið þar. Hann hag-
ræddi höfði Willies og lét það hvíla
upp við öxl sér.
Nú heyrði hann — fyrst ógreini-
lega — hljóð, er gat komið frá
manni, sem væri að skríða eftir
gólfi eða klifra stiga, þrep fyrir þrep.
Það undarlega við þetta hljóð
var, að það var mjög reglulegt, og
þó virtist það koma frá ólíklegustu
stöðum í kofanum, stundum frá
glugganum, stundum frá dyrunum
eða jafnvel gólfinu, sem hann stóð á.
Destry hafði sterkar taugar, en
þó var ekki laust við, að hann
fyndi til svolitils skjálfta.
Hann gat ekki staðið kyrr. Hann
varð að gera eitthvað fyrir dreng-
inn, sem lá lífvana í örmum hans.
Ef til vill var hann dáinn, því Des-
try fann ekki lengur fyrir æða-
slætti hans.
Destry fór því að þoka sér nær
dyrunum. En í sama bili lak volg-
ur dropi á hönd þá, sem hélt á
marghleypunni. Hann stanzaði, og
það fór hrollur um hann. Hann
setti hönd sína undir þennan sama
stað, og aftur lak dropi á hana.
Þá var hann ekki í vafa lengur!
Skot hans hafði hitt markið.
Hank Cleeves lá dauður uppi á
loftinu. Þetta var ástæðan fyrir
því, að maðurinn hafði ekki skotið
[138]
aftur. Og það var blóðið úr hon-
um, sem lak um rifur á ioftinu
orsakaði hið reglubundna hljóA
er hafði skelft Destry.
Destry hristi höfuðið, til þess ^
reka þessar hugsanir úr huga ser'
í sama bili heyrði hann lágróiu11
rödd fyrir utan dyrnar, sem kallu®1'
— Hank! Hank!
Það varð þögn, og svo endurtók
röddin:
— Hank, náðirðu honum ?
Og Destry brosti í myrkrinu °$
fann heitt blóðið renna um seðsr
sínar. Það voru fleiri en Hank, sel11
höfðu lagt þessa gildru, og t
mundu líka fleiri en hann fá
gjalda þess!
Niðurl. nsest'

Ótrygg kona.
heimilisblap,1)