Heimilisblaðið - 01.07.1953, Blaðsíða 9

^annveig K. Sigbjörnsson
Á VORMORGNI LÍFSINS
lærinn andaði blíðlega yfir
J°rðinni, sólin skein í heiði,
yndislega
var
B
i . jvAvjinni,
bi£?w°lfið
mn lir j^rðarinnar voru svo
Ru/iír’ býðii- og fagrir, að
ínóð V°lfið var fynt blárauðri
sk' U ^örðin var græn, og
Ur°gfarnir þöktu stórar breið-
öló .alítancli> grænu skrúði.
bre'1/111 sPruttu 1 knippum,
0„ . Um> stórum eða smáum
fegu^A^du sig ósÍálfratt lif-
g Ö loftsins.
} ^. ,att> yndislegt blóm drúpti
s;„ Uf>u grasi og sveipaði um
iUs graenni skikkju umhverfis-
iUu undi sér vel í skjól-
ij^ 0g brosti við sverðinum en
ClaKveikt, en í skjólinu
^Up-^a 1 yndismyndir fyrir
^tnv -i0g 1 smáum, drúpandi,
siUueikUm en fri®um blöðum
af Seymdi það endurskin
lsdó a.UdleilíaSeislanum) isekn-
íevra?1’ sem varð ótal alda
s-i m!k
að þ arSeislinn hafði falið því
sinuei\kveð5una 1 blævæng
Wet ,ð Serði það, þó að
vaari enil; þar
menn-
El,V,lLlSBLAÐIÐ
irnir kunnu að lesa hana, því
blómin höfðu ekki einu sinni
verið nefnd með nöfnum enn
og samband þeirra við sólar-
geislann hafði heldur ekki ver-
ið lesið.
Rautt, forkunnarfagurt blóm
óx, sterkt og mikið fyrir sér,
þrungið af sínu eigin blóði. Það
ilmaði sterklega, en þyrnar
þess stungu allt lífs, er nálg-
aðist það. En limur þess var
svo sætur, litur þess svo ynd-
islegur, vöxtur þess svo fríður,
að það dró lífið að sér í stór-
hópum eða einstaklingsverum,
jafnvel þótt það vissi af þyrn-
unum, og þó að því aðkomna
blæddi stundum til ólífis við
það að nálgast blómið.
Hvítt, tignarlegt blóm með
gulum duftberum, aðlaðandi
og frábærlega fagurt, óx mót
himni og draup höfði í smærri
gerð. Loft, láð og lögur og
ljósið sjálft lituðu og mynduðu
óteljandi útgáfur af þessum
höfuðlitum, sem munu vara
meðan jörð er til.
I morgunmund risu dýrin
af blund. Tónar ótal radda
svifu um í morgundýrðinni.
Fuglar, klæddir litskrauti him-
ins, hauðurs og lagar, flögr-
uðu um skóginn og svifu í loft-
inu, byggðu sér hreiður og
sungu dýrðarsöngva lífsins.
Ljónið öskraði eftir bráð, og
sauðkindin hvarf í gin þess.
Tígrisdýrið kom fram á völl-
inn og greip hérann á stökki
og renndi honum niður. Og
þegar tígrinn og ljónið' höfðu
fengið sig södd, lögðust þau
niður, gáfu ungum sínum að
sjúga og sofnuðu í allri dýrð-
inni.
Þegar rökkrið féll á skóginn,
mjúkt og sefandi, kom mús-
in á kreik. Kötturinn vaknaði
af dagsvefninum og hreif mús-
ina sér til saðnings. Gaupan
átti sitt að sækja þarna líka,
en hún var stærri og erfiðari
viðfangs, svo að kisi byrjaði
bara á afturlimunum , og
skeytti því ekki, hvernig hún
emjaði.
n.
dam og Eva komu á vett-
vang að morgni dags. Þau
voru forkunnarfögur. Hann
[117]