Heimilisblaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 34

„Hver fjandinn hefur skeð?“ spurði Tóm-
as. „Fenguð þér líka höfuðhögg?“
„Ég held ég megi fullyrða það,“ sagði
Mansel. „Og ég hundskammast mín. Ég
minnist þess ekki að hafa hlaupið annað eins
á mig.“
Tómas sat grafkyrr.
„Hvað kom eiginlega fyrir?“ sagði hann.
„Ég skil þetta ekki.“
„Hvað er það síðasta, sem þér munið?“
spurði Mansel.
Tómas greip með höndunum um höfuð
sér. Hann var alveg frá af höfuðverk.
„Marteinn og Carsov,“ sagði hann, „fóru
til að sækja bifreiðina, og þér genguð undir
þiljur til að athuga, hvernig Mangey leysti
verk sitt af hendi.“
„Alveg rétt,“ sagði Mansel. „Og nú skal
ég skýra málið fyrir yður. Ég var þvílíkur
glópur að halda, að Mangey væri einn niðri.
Þér megið ekki spyrja mig, hvers vegna ég
hélt það, því get ég ekki svarað. Það er bara
staðreynd, að ég taldi það gefið mál. Og
árangurinn af þessu athugunarleysi mínu er,
að þér og ég verða seldir sem þrælar, nema
við getum eitthvað aðhafzt í málinu. Við
komumst vissulega út aftur, því að ég á bágt
með að ímynda mér, að annar eins- náungi
og Mangey er, eigi eftir að yfirbuga okkur.
En óneitanlega hefur hann okkur í augna-
blikinu, þar sem hann óskar sér.
Sjáið þér til, eftirfarandi skeði:
Þegar ég lét hann fara niður einan, gekk
hann rakleiðis inn í aðra káetu og vakti
félaga sinn, og þar sem káeturnar hafa kýr-
augu, sáu þeir tveir þá Martein og Carsov
ganga frá skipsfjöl. Þegar ég kom svo niður,
var náunginn reiðubúinn, og á meðan ég tal-
aði við Mangey, gaf hann mér einn vel úti-
látinn aftan frá. Svo hefur annar þeirra
farið upp á þilfar og gert út af við yður.“
„Já, en hvað sá hann sér í þessu?“ spurði
Tómas. „Það var þó hans einasta bjargráð
að halda sér að yður.“
„Hann hefur nefnilega haldið, að hitt væri
skynsamlegra. Hann vissi, að það var ætlun
mín að leggja til atlögu við Shamer, en hann
hefur sennilega haldið, að það væri mér um
megn. Að vísu álasa ég honum ekki fyrir
það, því að öllum stendur stuggur af Sham-
er. Og ef ég réðist á Shamer og yrði undir,
yrði aðstaða Mangeys verri en nokkru sinni.
Þess vegna kaus hann heldur að snúast ön
verður gegn okkur, ef þess væri kostur. »
ég gaf honum tækifæri til þess.
Ef Shamer kemur, eða réttara sagt, þe2a’
fra
hann kemur, mun Mangey skýra honum
því, að við höfum sálgað Júdasi og
neytt
Mangey til að semja þessa sögu, sem hann
sagði, síðan mun hann afhenda okkur
hendur Shamers, sem sönnun fyrir hollustu
sinni við Shamer og gerðir hans. Það lig£ur
í augum uppi.“
„Það getum við hreint ekki látið viðgang
ast,“ sagði Tómas.
„Það finnst mér heldur ekki,“ sagði MaU
sel, ,,og um leið og yður líður eitthvað be
ur, skulum við fara að líta í kringum okkur-
Þeir tóku auðvitað byssur okkar, en Þein?
hefur sézt yfir vasaljós mitt. Ég ætla nU
samt ekki að nota það núna. Það er um
gera að spara batteríið.“ ,
„Haldið þér, að Mangey hafi farið a
vegamótunum til að segja Górillunni fra a
reksverkum sínum?“ spurði Tómas. „
„Það vona ég, að hann hafi ekki gert;
sagði Mansel. „Meira þori ég ekki að segJa
um það. Því að ef hann hefur gert það, muU
Shamer tæplega bíða með að koma, þanga
til í kvöld. En ég held, að Mangey hafi e^ *
farið að vegamótunum, því að hann gat a
á hættu að hitta Martein og Carsov. Stanm
varlega á fætur, því að annars rekið Þer
höfuðið upp undir.“
„Hvar í ósköpunum erum við?“ ,sPur
hann. „
„Ég hef beðið eftir þessari spurningm
sagði Mansel. „En við látum ekki annan einS
þræl og Mangey leika á okkur. Við skululU
vissulega sleppa út.“
„Hvar erum við?“ spurði Tómas aftur-
„Við erum í einum af þessum einangrU
klefum, vinur minn.“------
Þeim var báðum ljóst, að litlir mögulel
ar voru til undankomu. Ef Mangey he^
farið að vegamótunum, var úti um þa- ,
ekki, hefðu þeir ef til vill alls fimmtaU
klukkustundir til að grafa sig út úr klefaU
um, en slikur klefi er ekki þannig úr gal,
gerður, að hlaupið sé að brjótast út ur
honum, og vasaljósið gat í mesta lagi en .
í þrjár klukkustundir. Ef þeim tækist ek 1
að flýja, var leikurinn tapaður, því að Sha111
er myndi ekki taka neina áhættu á sig> °v
78 — HEIMILISBLAÐIÐ