Heimilisblaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 18

vera útigangshjörð. Hver er hlutur Sam
Helfingers í þessu?“
„Náungi sá, er átti hjörð þessa var næsta
allslaus er hann kom til Sentinel með hana.
Sam keypti nokkurn hluta hennar hræódýru
verði. Þetta hefðarfólk þarna“ — Dunkle
benti með þumalfingrinum í áttina til
geymslustaðar fanganna — „drap hann og
stakk af með búpening hans.“
„Hvernig veiztu það?“
„Ég var í Sentinel í gær.“ Dunkle sneri
sér að Ed Fuller. „Komdu út með þau.“
Fuller sparkaði hurðinni upp á gátt. „Ut
með ykkur!“
Þau komu út hvert á fætur öðru: hár,
gamall maður með silfurhvítt hár; talsvert
yngri maður, magur í andliti og raunamædd-
ur á svipinn, með hárið niður í augum og
náði það alveg niður- að flibbanum á blárri
skyrtunni hans; og — Chris varð skelfingu
lostinn — þriðja manneskjan var stúlka.
Hún kom út í sólskinið til að standa við
hliðina á mönnunum tveim, og hann sá að
hún var næstum eins há og yngri maður-
inn. Og hún var ung, á að gizka átján ára.
Hár hennar féll aftur í bylgjum, glóbjart
eins og villt hunang og að aftan var það
bundið í hnút með silkiborða. Augu hennar
voru blá og skær, en augnaráðið bar vott
um, að hún var forviða á þessu uppistandi.
Hún sendi Dunkle reiðilegt augnaráð. „Þér
hafið engan rétt til að halda okkur föngn-
um! Við höfum ekkert afbrot framið!“ Rödd
hennar var æst og villt, og yngri maðurinn
setti hendi sína á handlegg hennar og sagði:
„Uss, Lissa,“ í lágum rómi.
Chris dró Dunkle til hliðar. „Þú sagðir
mér ekki að stúlka væri flækt í þetta. Væri
ekki bezt fyrir okkur að fara með þau til
Sentinel?"
„Það er höfuðástæðan fyrir því, að ég vil
ekki gera það.“ Það var harka í rödd Dunk-
les. „Kona getur ávallt haft áhrif á dómara.“
Hann barði laust með fingrunum á brjóst
Chris. „Ég er ekki að biðja þig um ráðlegg-
ingar. Þú ert hér til að bera vitni um að allt
er gert á réttilegan og sanngjarnan máta.“
Hann gekk aftur fram fyrir fangana og
Chris yppti öxlum og fylgdi á eftir honum.
Hún var sennilega kona yngri mannsins og
Dunkle hafði rétt fyrir sér að álíta að dóm-
stóllinn myndi hugsa sig tvisvar um áður
en hann sakfelldi hlutaðeigendur. Hvað selU
öllu leið, þetta var mál, sem Dunkle atre
Stóri búgarðseigandinn stóð fyrir framan
þau. „Við viljum gefa ykkur taákifæri til
hreinsa ykkur af ákærunni. Jæja, hver er
þið?“
„Randolph Fickett.“ Yngri maðurinn beU
á háa, gamla manninn. „Frændi minn,
Fickett, og þetta er systir mín, Lissa.
„Jæja þá, Fickett." Dunkle kinkaði ko *
„Við finnum þig með búpening, sem heU^
fimm mismunandi merki — hvað getu*
sagt við því?“
til'
„Ég sagði verkstjóra yðar það. í’eir ^
heyra útigangshjörð, sem yar á leið til nía
aðsins. Eigandinn var uppiskroppa með P
inga. Við erum á hnotskóm eftir sut |(
veri. Ég heyrði að einhver væru laus 1 u
Dunkle nuddaði skarpt, bogið nef sl ,
„Hvað þá um kýrnar mínar tíu, sem elU
hópnum?“
Maðurinn baðaði út höndunum. ^
ráð fyrir að þetta sé yðar landareigni *,
sem búpeningur yðar röltir um. Þær 11J
að hafa slæðst í hópinn um nóttina.
„Og þær myndu hafa slæðst úr aftm
með þér!“ sagði Dunkle háðslega. ,|Én
um það vera. Hvar er kaupsamningu
þinn?“
Randolph Fickett glataði nokkru ^
yggiskennd sinni. Hann horfði hálfri11® u„
á gamla manninn, sem starði tómlega a
trén í kring. „Ég veit það ekki. Jake f1"33 ^
tók við honum, en hann getur ekki m
hvað hann gerði við hann.“ ,, a.
Chris vissi núna að maðurinn var að ^
Hérna var gamla sagan, venjulegi fyrir jp3
urinn þegar þjófar voru gripnir með s
hluti: Þeir höfðu glatað kvittuninni
hafði horfið á dularfullan hátt. pg-
Dunkle leit sviplaust andlit gamla lT1^jf-
að honum? Er hann
ins. „Hvað
bjáni?“ ^
„Hann er það ekki!“ Stúlkan Lissa
nokkur skref fram. „Það er bara TjjgjiH-
lækkaði róminn — „hestur sparkaði 1 ^
Lítið á enni hans. Þegar hann verður
geðshræringu þá verða hugsanir hans
ar. Hann veit ekki----------“
„Þú ætlast til að ég trúi þesS
háttar
sögu?‘
greip Dunkle fram í fyrir henn1
62 — HEIMILISBLAÐIÐ