Heimilisblaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 30

„Hann hefði átt að sækja mig. Ég hefði
sannarlega fundið þá — og kálað þeim. En
hann hefur auðvitað viljað gera út um þetta
sjálfur til að geta komið til foringjans og
sagt: Gjörðu svo vel og líttu á, hvað ég
hef innt af hendi.“
„Þú getur gripið þá í kvöld,“ sagði Mang-
ey. ,,En hvers vegna viltu endilega hafa
hendur í hári þeirra?“
„Það kemur þér ekki við,“ þaggaði Gór-
illan niður í honum. „Snautaðu bara aftur
um borð í þennan skítadall og reyndu að
grynnka eitthvað á svaðinu á þilfarinu.“ Að
svo mæltu skauzt hann inn í bifreiðina og
setti í gang. „Hvar átti ég að bíða? Við
vegamótin?“
„Já, það sagði hann,“ anzaði Mangey.
„Og þar á ég að sitja og góna út í loftið
á meðan hann gerir upp við þá?“ Hann bölv-
aði ferlega. „En þetta er honum um megn.
Hann nær aldrei í þá. Það er hægt að nota
hann til að bíða að hurðarbaki með skamm-
byssu í hendinni, en annars ekki.“
Hann setti bifreiðina í gír með miklu há-
reysti, og hún hristist af stað eftir ósléttum
skógarveginum.
★
Um leið og hljóðið frá henni dó út, yfir-
gáfu Mansel og Tómas felustað sinn.
„Þá held ég, að þetta hafi verið auðvelt,"
sagði Mansel. „Þetta var ég búinn að segja.
Og nú er bezt að þér farið aftur og grafið
þann dauða.“
Þótt gildran hafi nú verið spennt og agn-
inu komið fyrir, var engan veginn víst, að
Shamer myndi nú bíta á. Það var ætlunin
að ginna hann út í bátinn milli klukkan tíu
og ellefu með Katrínu meðferðis. En Sham-
er var tortrygginn að eðlisfari, og hann
myndi fara að gruna margt, þegar hann sæi
Júdas hvergi.
Mansel og Tómas fylgdust með Mangey
um borð og sáu hann hverfa niður undir
þiljur. Þá kallaði Mansel alla saman og
hvíslaði að þeim:
„Ég veit ekki, hve Górillan mun bíða
lengi við vegamótin, en ég veit, að hann
hugsar sig tvisvar um, áður en hann ekur
af stað og skilur Júdas eftir í hættu. Ég
held því, að okkur sé óhætt að reikna með
því, að hann verði þar, þangað til að fér
all'
til'
að birta af degi. Þá mun hann aka heirn
til foringja síns — allt hvað af tekur.
En, hvað um það, við verðum að reyna
að elta hann. Ég þori ekki að yfirgefa bát
inn — ég treysti Mangey ekki úr fjarlseg
Tómas verður að vera hér eftir hjá 111er’
Það er bezt, að þið Marteinn og Carsov faI
ið á eftir Rolls Royce-bifreiðinni og bíði
á einhverjum hentugum stað við R°uen
veginn og eltið Górilluna um leið og hann
ekur fram hjá. Þér hafið númer bifreiðariW1
ar, Carsov?“
Carsov hafði eftir númerið — en það val
nokkuð, sem Tómas hafði ekki haft hugsun
á að setja á sig. ..
„Það er nú gott og blessað. Ef þið finn^
ákvörðunarstað hans, sem ég nú vona, el
bezt, að Carsov yfirgefi bifreiðina og MaJ
teinn taki við stjórn hennar. Carsov velb
hvað hann á að gera. Marteinn ekur síðan
bifreiðinni í burtu, leggur henni á einhvein
góðan stað og læðist síðan hljóðlega á e^ir
Carsov. Tíminn mun skera úr því, hvernig
við náum sambandi við ykkur aftur. TómaS
verður hérna við lendingarstaðinn mest
an tímann. Hefur annars nokkur nokkra
lögu?“
Það var nú ekki. ,
„Ágætt. Stingið þá af báðir tveir og stan
ið ykkur nú vel.“
'jr
Carsov og Marteinn hurfu. Skömmu SJ ,
gekk Mansel undir þiljur til að hafa
því, að Mangey lyki við það starf, sem hann
hafði af heimsku sinni tekizt á hendur-
Tómas varð einn eftir á þilfari þessa óhuín
anlega farkosts.
Tómas stóð sjálfan sig að því hvað e ri^
annað að einblína niður með árbakkanu1^
eins og hann væri að bíða eftir því, að nl
dauði kæmi til baka þá leið, hvort sem
var vegna þess, að hann var ringlaður
atburðarásinni eða vegna þeirrar sögu> s ^
Mangey hafði sagt Górillunni um Júdas> ^
hann hefði læðzt af stað niður með fljót'n
til að hafa upp á tveimur slæpingjum-
Það var tunglskin og hugsanir Toma
flögruðu til unnustunnar. Hann gramdist .
ir glötuðu tækifæri — ef Júdas hefði e ,
verið myrtur — hefði hún verið frelsu
kvöld.
Hvar var hún? Hvernig leið henni.''
;? Ha*01
74 — HEIMILISBLAÐIÐ