Heimilisblaðið - 01.05.1961, Blaðsíða 6

KARATLIN
(Skráð hefur EIRÍKUR G. ÍSFELD á Hesteyri í Mjóafirði um 1891)
Skútunni Karatlín var haldið út á há-
karlasetur. Skipstjórinn, sem með hana
var, hét Jón, en stýrimaðurinn Höskuldur.
Harðduglegur maður, er lét sér ekki allt
fyrir brjósti brenna.
Einu sinni sem oftar sigldu þeir inn á
Fáskrúðsfjörð á laugardegi um hausttíma.
Þegar búið var að kasta ekkerum og allt
var komið á sinn stað, sem það átti að
vera á skútunni, vilja skipverjar allir fara
í land til að hressa sig eftir sjóvolkið,
utan Höskuldur stýrimaður einn. Hann
vill með engu móti fara, heldur verða eftir
um borð og gæta skipsins. Skipverjar létu
hann um það og fóru allir í land á skips-
jollunni, er trauðlega gat borið þá, og segja
um leið við Höskuld, að ekki skuli þeir
verða lengi í landi. Það var orðið dagsett,
þegar þeir fóru, og veður var hið bezta.
Höskuldur fer niður í káetu og kveikir á
lampanum, tekur sér svo skemmtibók í
hönd og fer að lesa í henni til afþreyingar.
Eftir nokkurn tíma að hann er niður setzt-
ur, þá heyrir hann, að báti er rennt að
skipssíðunni með miklum hávaða og ólát-
um, svo hann hugsar þá komna vera, sem
í land fóru, og að þeir muni illa ölvaðir.
Einnig heyrðist honum þeir vera að þrátta
og þrefa sín á milli um eitthvað. Síðan
heyrir hann þá koma upp á þilfar, svo
hann tekur lukt, er var þar niðri í káetunni,
kveikir á henni og fer síðan upp til að taka
á móti þeim.
Þegar hann er kominn upp, þá sér hann
engan mann og ekki heldur neinn bát við
skipið og heyrði ekk heldur neitt. Allt var
komið í dúnalogn, og kyrrð og spekt hvíldi
yfir öllu. Honum verður því heldur bilt
við, fer aftur ofan í káetuna og fer að
lesa í bókinni. En rétt í því, að hann er
setztur niður til rólegheita, þá heyrir hann
94
aftur, að það er gengið eftir dekkinu og
farið að tilreiða seglunum. Köðlum er hen
og sent og gengið er á gangspilið we
miklum hávaða og gauragang. Hann heyi'"
ir þá líka buldra mikið, en greinir ekki eit
einasta orð.
Hann fer tvisvar upp eftir þetta, en
verður einskis var, sér engan og heyrir
ekkert og allt er með kyrrum kjörum, ein®
og það átti að vera. Hann fer því niður i
þriðja skiptið við svo búð, en undir eins
og hann er setztur, þá heyrir hann aftur
sömu ólætin og áður, en fer nú ekki upP
oftar, því hann sér nú, að þetta mun 1
ekki einleikið vera, heldur beið átekta, e
sín yrði vitjað niður í káetuna.
Svona gekk þetta alla nóttina til moi'g"
uns að birta fór af degi, «n þá komu skip'
verjar úr landi. Höskuldur sagði Þelí?.’
hvers hann hefði orðið var, og að sér hef 1
ekki komið dúr á auga alla liðlanga nó
ina. Jafnframt sagði hann, að þeir v®fu
allir feigir, sem á skútunni yrðu eftirleið1®;
og það væri nú af sér að segja, að hann f®ri
af henni undir eins í dag og yrði aldro1
henni framar, svo lengi sem guð gsefi se
lífið. Hinir sögðu hann dreymt hafa 0
hlógu dátt að honum. Hann kvað þá nieS'
hafa það eins og þeir vildu, en bað kuni^
ingja sína að koma með sér og ganga a^
skútunni. Þeir vildu það ekki með nein
móti og sögðu, að þetta væri tóm vitleys
og hégilja. — En áður en Karatlín lagðl
aftur, var Höskuldur stýrimaður af hen
genginn. s.
Samt kom hún heil og höldnu úr P
um túr og inn á Seyðisfjörð, því þaðan
var
hún
henni haldið út á seturnar, og þar val
líka látin standa uppi um veturinn. ^
ust menn, er framhjá henni gengu, hey ^
frá henni ærinn glaum og hávaða, he
HEIMILISBLAB111