Heimilisblaðið - 01.05.1961, Blaðsíða 26

„Jæja, komið þá inn og gerið yður að
góðu það, sem hér er að fá.“
Þær vísuðu honum inn í stofukytru og
báru fram brauð og ost, fíkjur og epli.
Vín var einnig á borðum. Rinaldo lagði að
stúlkunum að drekka sér til samlætis og
þegar nokkur glös voru tæmd, hóf hann
máls á þessa leið:
„Þið virðizt vera mjög hjartagóðar
stúlkur og mér sárnar það, að þið eruð, að
því er ég ætla, mjög fátækar. — Ég er
aðalsmaður frá Feneyjum, sem lent hef í
deilum við keppinaut minn og var svo ó-
heppinn að fella hann í einvígi. Því flýði
ég inn í þetta hérað og gerði mig óþekkjan-
legan.“
Að svo mæltu tók hann af sér gervi-
nefið, og vakti það kátínu hjá stúlkunum.
En hann hélt máli sínu áfram. „Hafið þið
föt til sölu?“
„Eitthvað er nú til af fatnaði hér,“ sagði
eldri systirin.
„Sýnið mér það, sem þið hafið af slíku.“
„Þær tóku nú fram fatnaðinn, og þar á
meðal var einkennisbúningur, sem var
hreint ekki afleitur. Rinaldo kaus sér hann.
Svo settust þau aftur að borðum og tæmdu
enn fáeinar flöskur.
Rinaldo spurði, hvort hann gæti fengið
næturgistingu, en stúlkurnar greindu hon-
um frá því, að einungis eitt einasta rúm
væri til í húsinu.
„Þá skulum við sofa þar saman,“ sagði
Rinaldo í spaugi.
Stúlkurnar flissuðu og gáfu hvor ann-
arri olnbogaskot.
Því næst sagði sú eldri brosandi:
„Slíkt sæmir ekki...“
Stúlkurnar útveguðu sér nokkra kodda
til að hvílast á og buðu svo gesti sínum
góða nótt. Þær sváfu lítið.
Þegar birti af degi var risið úr rekkju,
fátæklegur morgunverður framborinn, og
Rinaldo klæddist einkennisbúningnum, sem
hann hafði fengið.
„Þegar þér eruð komnir í einkennis-
búninginn, þá sjá menn svo sannarlega
undireins, að þér eruð fyrirmaður,“ sagði
eldri systirin.
Yngri systirin mælti: „Gistið líka hjá
okkur næstu nótt! Nú munum við ekki hafa
svo mikið fyrir yður, þar sem við þekkj-
um yður.“
„Umsvifin mín vegna hafa verið hn1
þægilegustu,“ sagði Rinaldo. „Lifið heila1’
kæru stúlkur, og geymið minninguna un1
mig.“ ^ .
Að svo mæltu hélt hann á burt frá gisti-
stað sínum, sneiddi hjá Ankona og hélt ti
Poggia, þar sem hann keypti sér hest og
reið án tafar yfir landamæri Kirkjuríkis-
ins. — Hann unndi sér ekki hvíldar, fy11.
en hann kom til Teramo á umráðasvseoi
Neapelskonungs.
í Aquila fékk hann sér föt til viðbóta1
og tók í þjónustu sína glaðværan pilt, senl
hét Antonio. Hann hélt svo ferðinni áfru111
og kom til Neapel undir nafninu Mando-
chini greifi. .
f þessari glæsilegu borg kom hann sér ve
fyrir hjá vingjarnlegum veitingahjónun1-
Þar hafði hann gott útsýni yfir höfnina-
Hann lifði kyrrlátu lífi, las mikið, hugsa ^1
enn meira, setti meira að segja saman lj°
og samdi lög við þau og söng þau sl(1
sjálfur með gítarundirleik. Þannig £a
hann þolanlega drepið tímann.
Smám saman yfirbuguðu leiðindin hann-
Hann fór þá aftur út, gekk um garða b01/
arinnar og kom á knæpur og veitingahus,
þar sem hann hlustaði á samræður manna>
Stundum var hann sjálfur — Rinaldini
umræðuefnið, og þá lagði hann alve
ósmeykur orð í belg. ^ ,
Einu sinni flutti ókunnur maður þá fie ’
að Rinaldini hefði verið handtekinn ^
Ferrara og hnepptur í varðhald. Á Þan^
veg töluðu menn í borginni og einmitt a
þeim sökum fannst honum því í æ rlÞal
mæli Neapel vera óhultur staður fyrir S1 i
Honum varð sérstaklega starsýnt
mann einn, sem hann sá dag hvern á ve
ingastöðum í skrúðgörðum borgarinna •
Hann bar einkennisbúning, kvaðstvera, . J
Korsíku og var jafnan ávarpaður sem n
uðsmaður. Maður þessi sat oft daglangk
maulaði í sig súkkulaði. Hann mælti al r
orð af vörum, en tók undir kveðju man
með því að kinka kolli. Hann tók al r ^
hinn minnsta þátt í samræðum manna, ^
horfði stöðugt fram fyrir sig og ,vl1
ávallt niðursokkinn í djúpar hugsanin-
laÐ1®
114
heimilisb