Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 30

Heimilisblaðið - 01.05.1968, Blaðsíða 30
konur sem elska mennina. Það hörmulega er, að þetta fer sjaldnast saman.“ „Hvílíka lífsreynslu hefurðu ekki að baki aðeins tvítug!“ svaraði Susan í hálfvegis gríni. „Þú ert þó varla byrjuð að lifa líf- inu. En bíddu bara þangað til sá rétti kemur. Iívað um þennan myndarlega mann Jim Mar- lowe?“ „Jim. Hann er fjarska yndislegur. Ilann hefur reynzt mér afar vel. Og það er afar gott að vita af manni, sem finnst sem maður sé einhvers virði fyrir sig — jafnvel þótt liann sé ekki sá rétti. Þá finnst manni þó, að maður sé ekki alveg vonlaus sem kona.“ „Sem kona?“ sagði Susan og hló við. „Elsku Fran, þú ert varla meira en stórt barn.“ „Já, en mér finnst samt sem ég sé orðin svo gömul,“ svaraði Fran. „Mér finnst hundr- að ár síðan ég var ung. Eg get varla munað eftir því.“ Hún andvarpaði og varð hugsað til æsku sinnar uppi í kanadisku fjöllunum. Þá ól liún engar sorgir eða kvíða í brjósti. „Hefurðu ekki hugsað þér að lamia tryggð Jims á einhvern hátt eftir að skilnaðurinn er um garð genginn?“ spurði Susan. Þær sátu við morgunverðarborðið. „Eins og þú veizt ætlum við John að kaupa villu á Suður- Italíu og setjast þar að fyrir fullt og allt, en ég vildi gjarna að þú værir komin á fastan kjöl éður en við föriun þangað.“ Fran kastaði hárinu aftur með höfuðhnykk eins og hún var vön. „Eg held að ég gifti mig aldrei aftur. Eg lief enga eirð í mér til þess. Eg lield næstum, að ég eigi eftir að flakka um heiminn sem heimilisleysingi — eins kon- ar sígaunastelpa, eins og Dorothy Ashworth kallaði mig. ICannski hverf ég aftur vestur í fjöllin, legg til hliðar allan fína fatnaðinn og ferðist um berfætt og í bómullarkjól.“ „Fran! Þetta meinarðu ekki!“ Það var nánast ótti í rödd Susan. „Þá verðurðu held- ur að giftast Jim.“ „Þú talar alveg eins og móðir sem á dótt- ur á giftingaraldri,“ svaraði Fran ertnislega og hló við. „I rauninni ertu miklu meira gam- aldags en þú heldur. Eg er ekki fyrr laus úr einu hjónabandinu en þú vilt koma mér í annað.“ „Þú mátt gjarna hlæja að því,“ sagði Sus- an, „en ég vildi að þú hugleiddir það í al- vöru að giftast Jim. Hann yrði fyrirmyndar eiginmaður. Og ég hélt þú værir búin að fá nóg af hinu gagnstæða.“ Svipur Fran varð myrkur. Ilún stóð upp frá borðinu og lét fallast í hægindastól við arininn. „Svo gæti virzt ... og samt myndi ég kasta mér í fangið á Peter eins fljótt og fæturnir gætu borið mig, aðeins ef hann veitti mér tækifæri til þess. Ég viðurkenni, að það er sorgleg vöntun á stolti sem ég læt í ljós með þessu.“ „Hann er ekki svo mikils virði sem litli- fingur þinn,“ svaraði Susan snögg upp á lagið. En Fran aðeins brosti. „Nú talarðu aftur eins og móðir, Susan. Þú veizt ofur vel, að við konur verðum sjaldnast ástfangnar af mönnum sem eiga það skilið. Við verðum ást- fangnar af því að við getum ekki annað, og við getum ekki yfirleitt gefið aðra skýringu á vitleysunni en þá, — að við erum bara ástfangnar. Svo mikið hef ég lært — þótt ég sé ekki nema tvítug.“ „I rauninni hefurðu rétt fyrir þér,“ stundi Susan við og stóð upp frá borðinu. „En nú fer ég upp og rabba svolítið við John.“ Fran horfði á eftir móður sinni hvar hún gekk út úr stofunni, grannvaxin og ungleg. IIún hugsaði sem svo: Susan er ekki hótinu skárri en ég. Veika hliðin hennar er Jolin- Ég hugsa líka, að hann skilji hana betui' núna. í aðeins eitt skipti hafði John minnzt á slysið við Fran. Það var dag nokkurn, þegar Susan var að heiman. Ilann lá í rúmi sínu, og bláu gluggatjöldin voru dregin fyrir, til þess að sólin angraði liann ekki. „Ég skal segja þér, Fran,“ sagði hann, „að þegar mér verður hugsað um Pixy, finnst mér ég vera svo lítilmótlegur, að mig langar mest til að skjóta mig. Ef það væri ekki vegna Susan, þá myndi ég líka gera það. En Susan hefur líka verið einstök. Ég gæti ekki hugsað mér að hún þvrfti að upplifa slíkt líka. Til þess þykir mér of vænt um hana.“ Og Fran hafði flýtt sér að svara: „Henni þykir líka afar vænt um þig, John! Þú ætl- ar að reyna að gera hana hamingjusama, er það ekki ?“ Hann hafði verið þögull svolitla stund, eu síðan svarað: „Því lofa ég þér, Fran. Ég er ekki mikils virði ,en ég lofa að gera mitt bezta.

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.