Heimilisblaðið - 01.07.1969, Page 30

um leið og hann sagði glaðlega: „Hugleiddu
það sem ég hef sagt.“ Svo var hann farinn.
Jill hélt áfram með uppvaskið. Kannski
hafði Andrew á réttu að standa, en hún gat
ekki verið viss um það. Þetta var ekki eins
einfalt eins og hann þóttist halda — sam-
slungnasta tilfinning allra mannlegra til-
finninga var það aldrei. Bn hvað Nin snerti,
þá var Cathie ekki lengur til. Hann var vin-
gjarnlegur við hana og kurteis, en ekkert
umfram það. Nú sneri hann sér einvörðungu
að Jill, og hún gat ekki annað en verið ánægð
með það.
Næstu vikurnar hafði hún of mikið að gera
til þess að hugsa að staðaldri um hið breytta
viðhorf Nins. En síðar, þegar frú McLean
var orðin hress og komin aftur til starfa
siuna í eldhúsinu, fann hún að framkoma
hans í hennar garð hafði breytzt.
Þau voru enn trúlofuð opinberlega, og hún
bar enn Guise-hringinn á hendi sér, en brúð-
kaupinu hafði verið frestað um óákveðinn
tíma, og hvorugt þeirra minntist á það einu
orði.
Þann tólfta ágúst kom hópur veiðimanna í
heimsókn að Guise. Það var samkvæmt fornri
erfðavenju. Gamla lafði Guise gaf fyrirmæli
um, að allt skyldi fara fram samkvæmt því
sem vant var, þrátt fyrir fjarveru hennar.
Reitt var fram mikið af smurðu brauði og
sverar steikur bornar á borð; þetta sáu þær
um Jill og McLean. Síðan var maturinn sett-
ur í Landroverinn og ekið út í guðsgræna
náttúruna.
Jill hafði verið uppi í heiðalaudinu nokkr-
um sinnum ásamt Ninian og í eitt skipti alein
til að rissa teikniskissur, en það var ekki fyrr
en nú, þegar ungir og gamlir veiðimenn frá
Lorne og umhverfi héldu af stað í ýmsar
áttir, að hún tók eftir því hversu litríkar og
spennandi skozkar rjúpnaveiðar geta verið.
Þetta var sólríkur dagur, og himininn var
heiður sem kristall. Lyngið breiddist út um
margra fermílna svæði og stóð í öllum regn-
bogans litum, unz það hvarf í rautt og blátt
lengst í fjarska.
Nin geklc til hennar með pyngjuna undir
handveginum og benti, um leið og liann hélt
áfram: „Þarna útfrá er fyrsti skotstðaurinn.
Það er bara smávirki hlaðið úr torfi, og það
hefur verið þar allan veturinn, svo að fugl-
arnir eru orðnir vanir því. Þeir fljúga þar
einmitt yfir, þegar rétta stundin rennur upp.
Klappirnar munu hræða þá og hrekja í átt-
ina til okkar, og þá veiðum við eins og við
þurfum.“ Hann leit á byssuna sína. „Langar
þig til að reyna, þegar þú hefur séð hvernig
við förum að?“
En Jill hristi höfuðið. „Eg held mig langi
ekki til að skjóta á neinn,“ sagði hún. „Eg
ætla bara að horfa á.“
Ninian brosti við henni. „Jæja, ef þú vilt
hafa það þannig.“ Hann nam staðar og rabb-
aði við leiðsögumanninn Mackay og veifaði
til Andrews, sem kom rétt á hæla þeim. „Þú
tekur annan bóginn, Andrew. John verður
næstur þér og Alstair og Joss í miðið. Við
Mackay förum á hinn bóginn. Nú, en hvar
er Niall ...“ Hann klappaði drengnum á koll-
inn: „Þú ert með byssu, sýnist mér?“
Niall kinkaði kolli, rjóður af spenningi,
því að þetta var í fyrsta skipti sem hann fékk
að vera með þann tólfta ágúst. „Já, Nin. En
þú þarft ekkert að vera hræddur. Ég skal
skjóta alveg eins margar og þið, vertu viss.“
„Ágætt,“ sagði Ninian alvarlegur. „Vertu
bara nálægt Mackay og mundu: Ekki særa
fuglana.“
Niall gekk léttfættur eftir foringjunum.
„Ég skal engan særa,“ sagði hann. „Ég má
ekki sjá særða fugla.“
Ninian tók í höndina á Jill, og þau leiddust
upp á við, þangað sem þau ætluðu að taka
sér miðunarstað.
En Jill kunni ekki allskostar við þetta.
Henni féll illa púðurlykt, og liún kunni illa
við hrúgur af skotnum fugli. En Ninian var
góð skvtta, og að lítilli stundu liðinni hlaut
hún að dást að skotfimi hans, enda þótt hún
sárkenndi í brjósti um fuglana. Hann fram-
kvæmdi þetta verk —■ eins og öll önnur -—
þrifalega og vel. Rjúpnaveiðar var skozk
íþrótt -— það var ekkert ljótara en að skjóta
krókódíla — ellegar kanínur og kengúrur í
Ástralíu.
Hins vegar kunni hún ágætlega við máls-
verðinn á eftir. Hún sat og hallaði höfði að
hné Ninians og brosti við Joss og Niall, þeg-
ar Niall kom með þá frétt að hann hefði skot-
ið héra, sem bæði faðir sinn og bróðir hefðu
misst af.
Eftir matinn hafði Jill sig afsaka með því,
að hún þyrfti að fara aftur heim til hallar-
innar og vinna.
162
HEIMILISBLAÐIP