Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 3

Skysömdýr,sem ég heíkynnsf
EFTIR ARCHIBALD RUTLEDGE
Enda þótt ég hafi um sex áratuga skeið
i’annsakað hátterni dýra úti í náttúrunni,
hef ég aldrei verið fær um að segja fyrir
uni það með vissu hvernig þau brygðust
yið hinum ólíku kringumstæðum, því að
hvað eftir annað hafa þau brugðið út af
>.normalli“ hegðun sinni, og þá einkum ef
þeim finnst lífi sínu einhver hætta búin.
Á unglingsárum mínum fór ég oft á refa-
veiðar á hestbaki, og dag nokurn fór ég
a þeysingsreið gegnum furuskóg ásamt
hundum mínum í eltingaleik við ref. Svo
leit út sem rebbi væri að því kominn að
gefast upp, og ég varð gripinn meðaumkv-
hn með honum, keyrði hestinn sporum og
reið áleiðis frá hundunum. Þannig bjóst
eg við að bjarga lágfótu undan bráðum
bana.
Inni í skóglendinu lá fremur mjó járn-
bi'aut, sem notuð var til timburflutninga.
^ar sem ég nú reið fram með þessari braut
barst mér að eyrum skrölthljóð, og ég sá
smá-reykjarstróka birtast ofan við trjá-
I°ppana. Löng brautarlest hlaðin furutrjá-
stofnum nálgaðist. Nú var refurinn kom-
!11n næstum að teinunum. Geltandi hund-
arnir nálguðust hann óðfluga, og rebbi var
auðsjáanlega í slæmri klípu. Gæti hann
komist að brautinni og yfir hana, áður en
lestin kæmi, og á þann hátt stungið hund-
ana af eða að minnsta kosti seinkað ferð-
um þeirra? Ég hafði á tilfinningunni, að
rebbi hefði þó eitthvað annað í huga. En
hversu útsmoginn hann var komst ég þó
ekki að raun um fyrr en ég sá hann fram-
kvæma hlut sem kostaði í senn útsjónar-
semi, hyggindi og hæfni til skyndilegrar
ákvörðunar.
Refurinn reyndi ekki að komast að tein-
unum og yfir þá áður en lestin kom. Þess
í stað stanzaði hann í brekkunni ofan við
brautina og sat þar hinn rólegasti þangað
til eimreiðin og fremstu vagnarnir voru
komnir framhjá. Þá spretti hann skyndi-
lega úr spori — og hoppaði upp á trjábol-
ina í einum af hinum opnu flutningavögn-
um. Hann hafði bjargað eigin skinni, og
þar sem lestin fjarlægðist á fremur hægu
skriði sá ég hvar hann renndi augum háðs-
lega aftur til þeirra sem eftir stóðu með
lafandi eyru og slefandi skolta og höfðu
misst af bráðinni.
I húsinu okkar uppi í sveit hékk karfa
ein í anddyrinu. Einu sinni uppgötvuðum