Heimilisblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 30

í ámunda við bæinn; hann rauk í hann
geltandi og glefsandi, og ýfði kambinn.
„Það er einmitt svona stór og vargaleg-
ur hundur, sem ég þarf á að halda,“ sagði
hann. „Ég er nýbúinn að kaupa mér
skemmtibústað hérna í grenndinni, en af
því að hann stedur á dálítið afviknum stað,
þá hef ég afráðið að fá mér hund. Ef þér
viljið selja mér stóra St. Bernhardshund-
inn yðar, þá skal ég gefa yður 300 krón-
ur fyrir hann.“
Húsfreyja varð svo alveg steinhissa, að
hún tók sér sæti líka. 300 krónur! En þau
ósköp af peningum. Það var meira en það,
sem hún skuldaði Rasmussen.
En Knútur litli fór að gráta, og mamma
hans sagði:
„Það er ekki ég, sem á hundinn. Knútur
minn fékk hann einu sinni hjá heldri
manni, sem bjó hérna í grenndinni.“
„ Já, ég sé, að honum er sárt um að missa
af honum,“ sagði maðurinn; „en þú þarft
ekki að taka þér það svo nærri, drengur
minn, ég var bara að spyrja.“
Kútur litli grét nú enn meira, og mamma
hans sagði manninum þá frá ástæðum sín-
um, að þau mundu lenda á sveitina, ef
þau greiddu ekki skuldina.
„Jæja, heyrðu mig þá, drengur minn,
þá finnst mér að þú ættir að selja mér
hudinn þinn. Þú getur komið til mín og
séð hann, svo oft sem þú vilt. Og þú mátt
vera viss um, að ég læt fara vel með hann.“
„Nei,“ sagði Knútur kjökrandi, „Trygg-
ur er óvanur við að bera hlekki.“
„Hlekki!“ sagði maðurinn hávær, „nei,
ég skal enga hlekki á hann leggja. Það
gæti ég ekki fengið af mér, mér þykir allt
of vænt um hunda til þess.“
„Þá — já, þá — megið þér gjarna fá
hann,“ sagði Knútur kjökrandi, „fyrst þér
bara ætlið að fara vel með hann.“
„Ég er ekki hræddur um, að það ami
að honum hjá okkur,“ sagði maðurinn, „því
að kona mín og dóttir munu hafa hið mesta
dálæti á honum. En nú getið þið hugsað
um þetta til morguns. Ef þú vilt selja mér
hundinn, þá komdu með hann til mín.
Hérna er nafnspjaldið mitt.“
Ekki kom Knúti litla dúr á auga nótt-
ina eftir, og mömmu hans ekki heldur, því
að hún kenndi svo í brjósti um drenginn
sinn. Nú átti að taka Trygg frá honum,
sem var eina yndið hans. En hvað það var
raunalegt, að hún skyldi vera svona fátæk
og umkomulaus.
Það var eins og Trygg grunaði, að hann
ætti að sjá á bak vini sínum, því að þeg-
ar Knútur kallaði á hann með grátrödd
daginn eftir, til þess að fara með hann til
hallarinnar, þá vildi hann ekki fara með
honum. Og þó var honum ekki annað kær-
ara en að fara með Knúti hvert sem hann
fór.
Knútur varð að festa taug í hálsbandið
á honum og teyma hann þannig með sér.
Aldrei fyrr hafði legið eins illa á Knúti,
eins og þegar hann labbaði aftur heim-
leiðis Trygglaus. Tryggur hafði gólað og
reynt að stökkva yfir múrinn; en múrinn
var hærri en svo, að hann gæti það, og
svo gafst hann upp við það, en ýlfrandi
var hann.
Þau hjónin og dóttir þeirra vildu nú
gefa Trygg allt hið bezta, sem á borðum
var, kjötkássu fyrst og síðast rjóma. En
hann vildi ekki við því líta. Þau bundu
hann ekki, en hann leyfði engum að klappa
sér; óðara en þau ætluðu að mynda sig til
þess, þá tók hann að urra og sýna í sér
hvítu tennurnar.
„Jæja,“ sagði herramaðurinn við þær,
konu sína og dóttur, „hann venst okkur
bráðum.“
Móðir Knúts borgaði nú alla skuldina,
svo að hún þurfti nú ekki því að kvíða í
bráðina, að hún lenti á sveitina. En þó leið
þeim báðum hálfilla; þau söknuðu Trygg'S
svo sárt. Hann var alltaf í huga Knúts,
og hann var sannfærður um, að hann gæti
174
heimilisblaðið