Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 16

Við beyg.juna mjókkaði gangurinn, og
það varð sífellt lægra og lægra undir loft-
ið. En með því að ganga bogin komust þau
að lokum til útgöngudyranna. Þau komu
út á snös, sem slútti út yfir aðra djúpa
gjá, sem lá samsíða hinni, sem þau voru
að koma frá.
Curzon þurfti ekki annað en renna aug-
unum út yfir þetta stórbrotna landslag,
sem fyrir framan þau var, til þess að gera
sér grein fyrir innbyrðis sambandi gjánna
og legu þeirra í heild. Þegar þau voru að
klifra upp hallann, hafði hann haldið, að
þetta væri fjall, sem væri nátengt hinum
fjöllunum. En nú komst hann að raun um,
að þetta var aðeins mjór fjallskambur,
sem varla væri meira en hundrað metrar
á þykkt um ræturnar. Hann hóf sig í him-
ignæfandi hæðir og teygðist óravegu í báð-
ar áttir. Hann lá milli tveggja djúpra gjáa,
sem hann greindi sundur með sinum him-
insæknu, ósigrandi hamraveggjum.
Hérna megin á fjallshryggnum var ekki,
eins og hinni hliðinni, stígur, sem lá niður
í djúpið. Fjallið var þverhnípt, eins og það
hefði verið sniðið lóðrétt með hníf. En von-
brigði Curzons að þessu leytinu breyttust
skyndilega í nýjar vonarglæður, þegar
hann sá, að ytri flötur hamraveggsins með
nokkurri þykkt var klofinn frá hinum með
lóðréttu sniði, þannig, að rifa myndaðist,
sem hægt var að komast eftir niður á botn
gjárinnar.
Cui'zon var ekki í neinum efa um það,
að maðurinn, eða hvað svo sem það var,
sem borðað hafði niðursuðuvörurnar hérna
uppi, hefði dregið sig í hlé eftir þessari
leið. Hann varð að viðurkenna fyrir sjálf-
um sér, að hann var mjög forvitinn að
hitta þessa dularfullu veru. Út af fyrir sig
mátti honum einu gilda, hverjir væru á
rjáli á þessum veglausu svæðum, en þegar
Jay hafði sagt, að hann vissi áreiðanlega
deili á þessum dularfulla manni, hafði
brugðið fyrir glampa í augunum á hon-
um, sem gaf ótvírætt í skyn, að hún sjálf
hefði grun um, hver þetta mundi vera.
Svo ósennilegt sem honum fannst það, að
uga stúlkan gæti búizt við að hitta kunn-
ingja hérna í þessu ræningjahreiðri, gat
hann samt alls ekki losað sig við þann grun,
að hún mundi vita meira, en hún vildi vera
láta.
Aftur snerií hugsanir hans til Ruy da
Luz og þeirrar gildru, sem ungu stúlkurn-
ar höfðu leitt þann mann í. Hann sagði
við sjálfan sig að minnsta kosti í tuttug-
asta skiptið, að það hlyti að vera eitthvert
samband milli da Luz og ungu stúlknanna,
ef til vill aðeins annarrar þeirra, og þá
mundi það vera Mexíkóstúlkan. En hvert
sá sérkennilegi kunningsskapur átti rót
sína að rekja, og hvernig kornung, ame-
rísk stúlka eins og Jay gat verið flækt í
þetta mál, var og varð óleysanleg gáta í
hans augum. Hermína var dekruð stúlka
og mjög kviklyndí skapi. Gat það hugsazt,
að hún í rómantísku hugarringli hefði far-
ið að daðra við þenna alþekkta ræningja
og haldið leiknum lengra en hún í fyrst-
unni hafði ætlað sér? En hvernig gat hún
dregið hina varkáru og íhugulu Jay Coulter
með sér inn í þetta ævintýri? Curzon and-
varpaði. Allt þetta var jafn flókið völund-
arhús í hans augum og hinn stórkostlegi
vefur djúpra gjáa í Chuchuichupa-fjöll-
unum.
Hann sneri sér við og leit á Jay.
„Haldið þér, að þér getið klifrað niðui'
eftir þessari rifu?“ spurði hann og benti
á hina mjóu klettaglufu.
Jay var nú komin alveg til hans og gægð-
ist niður í glufuna yfir axlir honum.
„Það mundi ég áreiðanlega geta,“ sagði
hún. „Aðeins að ytra skurnið haldi. Það
er ekki mj ög sterklega ásýndum, og ef það
skyldi hrynja saman, þá----------“
Curzon horfði þögull niður í þessa mjóu
glufu. Rifan náði svo að segja alveg til
botns. Eftir nokkrar vikur eða mánuði
160
heimilisblaðið