Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 21

ekki annars úrkosta. Ég kæri mig kollótt-
an um Hermínu og óðal föður hennar. Ég
var svikinn . . . “
„Ég get ekki þolað að heyra yður ljúga,“
sagði hún, og þegar hún sneri sér við,
sá hann að hún var með tárin í augunum.
„Þér eruð glataður maður, Ruy da Luz,
það er engin leið að bæta yður.“
„Þér getið ekki krafizt of mikils af Ruy
da Luz,“ sagði hann beiskjulega.
„Nei,“ sagði hún gremjulega. „Og þess
vegna hata ég sjálfa mig! Að hugsa sér,
að ég er ekki nógu skapsterk til að stand-
ast — ég á við — ég hata sjálfa mig af
því að ég hef verið nógu veik fyrir eitt
augnablik, aðeins eitt augnablik, til þess
að ... að ... að . .. “
„Hvað?“ spurði hann lágt. Orð hennar
hljómuðu eins og játning, en hann þorði
ekki að trúa því. Það mundi vera of kjána-
legt að láta sér detta í hug, að hún kærði
sig um hann — að hún á nokkurn hátt
mundi endurgjalda tilfinningar hans. Og
þó — hvað þýddi þessi óánægjusvipur á
andliti hennar. „Jay - þér meinið þó ekki?“
„Ég meina ekki neitt sérstakt — ég
meina ekki neitt af því, sem þér hugsið!"
sagði hún með óskýrri röddu.
Hún stóð upp í skyndi, og bros hennar
var eins og skjöldur, sem hún lyfti upp
til að verjast honum.
„Nú fer ég aftur til hinna tveggja,“
sagði hún ákveðin.
Hún gerði sig líklega til að halda leið-
ar sinnar, en nam allt í einu staðar, beygði
sig niður og gægðist út yfir brúnina á
klettasnösinni.
„Lítið þér á,“ sagði hún hvíslandi og
greip í ei-mina á treyju hans.
Curzon skreið fram á brúnina og gægð-
ist niður í þetta hyldýpisgin. Þarna niðri
á botni þessarar mjóu klettagjár, svo að
segja beint undan staðnum, sem þau voru
á, beið hópur af mönnum í brúnum ein-
kennisbúningum. Þeir voru allir í sams
konar einkennisbúningum, og af höfuðföt-
um þeirra var auðséð, að þetta voru her-
menn. Hann taldi tólf menn, og hann veitti
því eftirtekt, að þeir höfðu hnakktöskur
með sér, og að hermennirnir voru að öllu
leyti útbúnir í hernað. Forustuna fyrir
þeim hafði magur og slánalegur liðsforingi,
sem reið í broddi fylkingar.
„Hann gæti líkzt Aldape liðsforingja,“
sagði Curzon. „Honum gleymi ég ekki svo
fljótt. Það er víst ég, sem þeir eru að
leita að.“
„Iss-sss!“ hvíslaði Jay í eyrað á honum.
„Hafið hljótt um yður, þeir gætu heyrt
til yðar.“
„Já, hvað svo?“ Hann leit á hana með
miklum undrunarsvip. „Það eru ekki nema
tver dagar, síðan þér voruð rei'ðubúin að
selja mig, dauðan eða lifandi, fyrir tíu
þúsund pesos. Munið þér ekki eftir því?
Nú býðst yður ágætt tækifæri til að koma
þeirri verzlun í framkvæmd."
„O-oh, nei — nei, alls ekki!“ Það var
engu líkara en hrollur færi um hana, þegar
hún var minnt á þetta. „Þér megið ekki
tala svona. Nú er allt orðið öðruvísi.“
„Er það?“ Hann brosti. „Og að hvaða
leyti er það öðruvísi? Ræninginn da Luz
getur ekki á neinn hátt fallið yður betur
í geð, eftir að hann hefur verið svo frek-
ur að tjá yður ást sína. Þér þurfið ekki
að kalla nema lágt, til þess að hermenn-
irnir þarna niðri heyri til yðar.“
Hermennirnir riðu niðurlútir fram hjá.
Ekki einum einasta þeirra varð á að líta
upp. Þeir höfðu enga hugmynd um, að at-
hugul augu tveggja manneskja fylgdust
með hreyfingum þeirra.
„Mér finnst satt að segja, að þér ættuð
að kalla á þá, meðan tími er til,“ ráðlagði
Curzon henni. „Það mundi þýða frelsun
bæði fyrir yður og vinkonu yðar, og engin
leið er að vita, hvernig annars mundi fara.
Hermennirnir þarna eru of fámennir til
að geta sigrazt á ræningjaflokki Barboza,
HEIMILISBLAÐIÐ
165