Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 18

gammur — sem var þarna uppi í forsal
vindanna og hnitaði í sífellu hringa sína
yfir fjarlægum, bláum fjallatindi. Allt í
einu heyrði hann undrunarhróp frá Jay.
Hann leit við og sá hana koma með leir-
öskju í höndunum.
„Sjáið — lítið þér á! Þetta fann ég í
hrúgunum fast við ganginn,“ sagði hún.
„Þetta er indíönsk leirkerasmíði — hún
er áreiðanlega æfagömul."
„Hún hlýtur að vera innan úr hellinum,"
sagði Curzon, „og þá hefur hún borizt út
með rigningarstraumnum."
Hann virti fyrir sér þessa einkennilegu
leiröskju, sem var mótuð á mjög frum-
stæðan hátt í líkingu við frosk. Efnið var
fínn, hvítur leir, sem brenndur hafði verið
og við það fengið fallegan slikjugljáa.
Brúnirnar voru skreyttar með lituðum
teikningum af mönnum og dýrum.
„Pabbi mundi komast í sjöunda himin
af hrifningu, ef hann sæi hana!“ sagði hún.
„Ég skal segja yður, faðir minn er vís-
indamaður. Hann er prófessor í fornmenja-
fræði og safnar saman allskyns merkileg-
um hlutum. Hann gæti sagt yður margt
um þessa öskju — og það hvort sem yður
líkaði betur eða ver,“ bætti hún við og hló
lítið eitt.
Curzon virti hana fyrir sér rannsakandi
á svip. Þetta var í fyrsta skiptið, sem hún
hafði gefið honum upplýsingar um sjálfa
sig, og hann hafði áhuga fyrir því. Ekk-
ert stóð honum meira á sama um en indí-
ánska leirkerasmíði, en hann veitti því
mjög mikla athygli, að Jay var dóttir vís-
idamanns. Allt, sem viðkom henni og varp-
aði Ijósi yfir líf hennar og uppruna, hafði
mikla þýðingu fyrir hann.
„Þér eruð frá New York?“ spurði hann.
Hún svaraði honum með því að kinka
kolli lítið eitt.
„Það liggur víst einna næst að segja
það. Ég veit annars eiginlega ekki, hvar
ég á heima. Ég ferðast mikið með föður
mínum.“
„Hvernig stendur á því, að þér eruð
stödd í þessu landi?“ spurði hann. „Eruð
þér hérna ásamt föður yðar?“
Hún horfði á hann með einkennilegu
augnaráði, fullu undrunar, sem á hverju
augnabliki virtist geta breytzt í óstjórn-
legan reiðiofsá.
„Já — er eitthvað merkilegt við þessa
spurningu?" spurði hann og horfði undr-
andi í augu henni.
„Ég er hér stödd ásamt vinkonu minni
Hermínu,“ svaraði hún stutt í spuna. „Við
eruð skólasystur.“
Hún lagði öskjuna frá sér á jörðina og
settist sjálf við hliðina á Curzon. Hún dró
fæturna að sér og hélt með höndunum um
hnén. Curzon leit forvitnislega á hana í
laumi, en gætti þess vandlega, að hún tæki
ekki eftir því.
Síðasta klifrið hafði svo að segja alveg
eyðilagt veizlukjól Jays. Það var nú ekki
mikið eftir af honum annað en silkiríja,
sem ennþá hékk á öxlum hennar. Sokkar
hennar voru rifnir, svo að sást í bert hör-
undið, hælaháu silkiskórnir voru þaktir
leirleðju, og hællinn á öðrum skónum var
næstum dottinn udan honum.
Sérhver önnur stúlka mundi hafa verið
mjög aumingjaleg í slíkum fötum, eða rétt-
ara sagt fataleysi. En það var eitthvað yfir
hinu djarfa og áhyggjulausa framferði
Jays og hinum ótrauða persónuleika henn-
ar, sem frábað sér einbeittnislega alla með-
aumkun.
Curzon fann til þeirrar tilfinningar við
og við, að hún hefði í raun og veru gaman
af þessu ævintýri. Hún tók öllu, sem að
höndum bar á þann hátt, að engu var lík-
ara en þetta hefði verið draumur, sem hún
hefði lengi alið í brjósti sér og væri nú loks
að komast í framkvæmd hjá henni. Og —
það sem langmest áhrif hafði haft á hann
— á hættulegasta augnablikinu hafði hún
162
heimilisblaðið