Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 25

og skríða upp í tunglið. En það er ekki
nóg með það, að þér hafið notað síðasta
dynamít-hylkið, sem ég átti, til þessa
óþurftarverks. Dynamítið hefði ég getað
notað á miklu þarflegri hátt. Nú sitjum
við laglega í gildrunni. Við höfum engan
matarbita, við höfum ekki einn einasta
vatnsdropa — annaðhvort vei’ðum við að
deyja úr þorsta, eða við verðum að skríða
niður og gefa okkur á vald Barboza, ef
við þá kjósum ekki heldur að fleygja okk-
ur fram af brúninni hérna. Síðari kost-
urinn er fullt eins góður og sá fyrri. Skiljið
þér núna, hve heimskulega þér hafið hegð-
að yður?“
„Ég held, að ég mundi gera það sama
einu sinni enn, ef ég væri í sömu kring-
umstæðum,“ svaraði hún þrjózkulega.
Curzon horfði á hana, en svo var eins
og honum skildist allt í einu, hvers vegna
hún hefði hagað sér svo heimskulega. Reiði
hans hvarí eins og dögg fyrir sólu, og hann
horfði á hana með brennandi augnaráði.
„Jay,“ sagði hann, „þýðir þetta, að það
hafi verið af umhyggju fyrir mér, að þér
gerðuð annað eins og þetta?“
„Ég hef ekki sagt neitt um það, hvers
vegna ég gerði það,“ svaraði hún lágt eins
bg hún vildi helzt hliðra sér hjá að svara.
„Þér hafið eyðilagt alla möguleika til
undankomu fyrir okkur,“ hélt hann áfram.
„Þér hafið gert það án þess að hugsa um
sjálfa yður. Þér hafið eingöngu hegðað yð-
ur með tilliti til mín — og jafnvel þótt
þér viljið ekki viðurkenna það með ótví-
ræðum orðum, þá tala verk yðar sínu máli
skýrt og skilmerkilega.“ Hann leit allt í
einu upp oghnyklaði brýrnaríhugandi.„Ég
man það núna — þegar ég fyrir skömmu
síðan var að vakna til meðvitundar, fann
ég ekki aðeins til áhrifa sprengingarinnar
sem eins konar landskjálfta, heldur jafn-
framt nokkurs annars. Ég man það greini-
lega.“ Hann horfði á hana með hrifningu
í augnaráðinu. „Það var koss, sem ég varð
var við,“ sagði hann.
Það liðu nokkrar sekúndur, þangað til
hún svaraði, og þegar hún sneri sér að
honum, voru kinnar hennar eldrauðar.
„Þér haldið ef til vill, að ég hafi kysst
yður, meðan þér voruð meðvitundarlaus —
eða meðan ég hélt, að þér væruð meðvit-
undarlaus. Ef þér hefðuð á réttu að standa,
og ég hefði í rauninni kysst yður, þá þýddi
það sama og það, að ég elskaði yður, en
að ég óskaði ekki, að þér vissuð um það
— ekki satt? Þessi er víst skoðun yðar?“
„Kysstuð þér mig, Jay?“
Varir hennar titruðu í brosi, sem bar
ótvírætt vitni um taugaóstyrk hennar.
„Leyfið mér að segja yður eitt, Ruy,“
sagði hún, og rödd hennar var nú alveg ró-
leg, án snefils af geðshræringu. „Ef ég
elskaði yður -— ég meina, ef ég væri gagn-
tekin af einhverri tilfinnigu gagnvart yð-
ur, sem væri svo voldug, að ég gæti ekki
barizt á móti henni — ef ég hefði í raun
og veru svo veika og vesæla skapgerð —
þá mundi ég ganga fram á brún þessa hyl-
dýpis þarna og fleygja mér fram af.“ Hún
þagnaði og bætti við eftir stundarkorn:
„Skiljið þér mig núna, Ruy?“
Hann svaraði með lítilli og dapurlegri
höfuðhreyfingu. — „Já.“
„Já,“ sagði hún. „Það mundi ég gera,
og svo tölum við ekki meira um það.
„Við tölum ekki eitt orð meira um
þetta!“
Hún strauk með hönd sinni yfir augu
sér, eins og hún vildi strjúka eitthvað
burtu, sem blindaði hana. Svo hló hún og
reigði höfuðið aftur á bak.
„Mér þykir hreinskilnislega sagt mjög
leiðinlegt, að ég skyldi neyðast til að slá
yður með leirkerinu og sprengja kletta-
skurnið burtu, en ég iðrast ekki eitt augna-
blik,“ sagði hún. „Þér verðið að finna ein-
hverja aðra útgönguleið handa okkur.“
HEIMILISBLAÐIÐ
169