Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 13

búizt við að mæta hérna, var hvergi sjá-
anleg, hvorki á auðum hjallanum né í hell-
isniunnanum. Hann flutti sig til, svo að
hin gætu komizt upp, og þegar hann hafði
hjálpað Jay, settist hann alveg út á brún-
ina á litlu klettasillunni, með fæturaa
hinglandi fram af henni, og gætti niður á
botn gjárinnar. Það var geysilegt djúp, sem
hann horfði niður í, en það virtist engin
slæm áhrif hafa á hann. I samanburði við
hæðina á fjallstindunum, sem gnæfðu yfir
hann, var þetta dýpi mjög svo tilkomulítið.
Meðan hann sat þarna og horfði niður,
greip hann barnaleg löngun til að spýta
niður í gjána, en hann stillti sig þó. Jay
var nú komin til hans. Þau höfðu enga
hugsun á því að skríða í fylgsni. Ef ræn-
ingjamir höfðu ekki þegar komið auga á
þau, mundu hestarnir, sem þau höfðu orðið
að skilja eftir niðri í gjánni, strax koma
UPP um nærveru þeirra, og með því að líta
UPP fjallshlíðina mundu þeir strax kom-
ast að raun um, hvert þau hefðu farið.
Hin langa röð af reiðmönnum niðri í
gjánni liðaðist áfram meðfram læknum,
°g jafnvel í þessai’i fjarlægð gat Curzon
greint andlitin og séð þau horfa starandi
UPP fjallshlíðina á hann. Líkamir þeirra
°g hestarnir voru hlægilega flatir, séðir
úr þessari hæð. Hann nennti ekki að gera
sér það ómak að telja þá, en hann gizkaði
á, að þeir væru eitthvað um sjötíu—átta-
tíu talsins.
Meðal þeirra fremstu í röðinni, sem fór
lestargang, tók hann eftir tröllslegum
r^anni með svartan hatt, sem að ummáli
hktist regnhlíf. Maðurinn var svo klunna-
lega vaxinn, að hann líktist kjötfjalli, sem
tlattist út beggja vegna á hestinum, sem
bar hann. Þótt andlitið væri hulið af hin-
Uíu barðastóra hatti, var Curzon ekki í
nokkrum vafa um, að það væri Barboza í
eigin mynd, sem hann hafði þarna fyrir
augum sér. Einhverja óyggjandi sönnun
tyrir því, að þetta væri í raun og veru ræn-
ingjaflokkurinn, hafði hann ekki, en allt
benti í þá átt, að þetta væru raunverulega
herramir úr stóru næturveizlunni á óðali
Garza Amors, sem hefðu ómakað sig hing-
að út í þessi villugjörnu héruð.
Síðustu leifarnar af efasemdum hurfu,
þegar allt í einu komst mikil hreyfing á
reiðmennina og margir þeirra tóku byssur
sínar upp úr hnakkhylkjunum.
Curzon bjóst ekki við, að þeir mundu
hagnýta sér þær, en þar skjátlaðist hon-
um hrapallega. Barboza var auðsjáanlega
í því skapi að fá svalað hefndarþorsta sín-
um eins fljótt og frekast var unnt, jafnvel
þó ungu stúlkumar kynnu þá að lenda sem
liðin lík í höndunum á honum. Skothríð
kvað við niðri í gjánni, og nokkrar kúlur
komu hvæsandi rétt fyrir ofan höfuðið á
Curzon, en aðrar klesstust í hamraveggn-
um. Curzon stóð í skyndi á fætur og flýtti
sér að koma Jay á óhultan stað. Hann kall-
aði til Toomeys og Hermínu að leita sér
hælis lengra í burtu. Ef þau héldu sig
aðeins í nokkurra metra fjarlægð frá
klettabrúninni, mundi hin framslútandi
brún dylja þau augum ræningjanna.
,,Það lítur út fyrir að verða erfiður dag-
ur í dag,“ sagði Toomey og settist lafmóð-
ur niður eftir gönguna upp og strauk hinn
auma ökla sinn. Það hafði verið mikið
erfiði fyrir hann að klifra upp brekkuna.
„Það er svei mér vistlegur hellir, sem við
höfum fundið hérna handa okkur. Hann
lítur út fyrir að vera þægilega svalur. Hér
hafa víst búið hellismenn í gamla daga,
áður en lyftan var fundin upp.“
Curzon sagði honum frá niðursuðudós-
inni, sem komið hafði svífandi af himn-
um ofan.
„Ég hef ekki orðið var við manninn, sem
fleygði henni niður,“ bætti hann við. „En
hann hlýtur að vera einhvers staðar hérna
í grenndinni. Ég hélt, að hann væri héma
og biði eftir okkur.“
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
157