Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 9

andi. ,,Þá ætti okkur að vera borgið . ..
°g þú ætlar ekki að láta þér leiðast?“
Hún gekk feti nær honum. ,,Ég skal
reyna að láta mér ekki leiðast það allt of
mikið,“ svaraði hún. „En nú skulum við
fara niður á sjálfsafgreiðslustaðinn sem
þú talaðir um. Er það ekki staður af því
tagi þar sem maður setur skilding í rauf
°g tekur út spælegg?“
Svipurinn sem kom á hann fékk hana
enn einu sinni til að vefja hann örmum,
úraga andlit hans niður að sér og kyssa
hann.
Þegar á sjálfsafgreiðslustaðinn kom
gerði frú Allen þá uppgötvun, að maður
hennar hafði sérstakt dálæti á rúnstykkj-
Um og mjólk. Þessu hafði hún aldrei tekið
eftir fyrr. Hann fékk sér ekki annað en
^ijólk og rúnstykki þetta kvöldið, en hún
leyfði sér að fá sér steiktan fisk og kara-
oiellubúðing.
Þessa nótt svaf Jim vel og lengi. Það
gerði konan hans aftur á móti ekki. Til
þess hafði hún um of margt að hugsa. Og
enn þá meira fékk hún að hugsa um dag-
inn eftir, þegar hún komst að raun um,
að morgunmatur eiginmannsins var ekki
annað en kaffibolli og rúnstykki, hádegis-
niaturinn mjólkurglas og kex, og að um
kvöldið varð hún að neyða hann til að fá
sér þrjátíu senta eggjaköku og tíu senta
búðing. „Æ, ég hef enga matarlyst,“ sagði
hann eymdarlega.
Edith sagði ekkert við þessu, en þegar
■Hm kom heim um sexleytið kvöldið eftir,
iagði á móti honum ljúffengan steikarilm,
°g þegar hann opnaði dyrnar sá hann hvar
Edith var að steikja buff yfir olíueldavél.
„Hvað í fjáranum á nú þetta að þýða!“
hrópaði hann upp og starði ýmist á buffið
eSa kaffikönnuna sem stóð á litlu borði
þar sem Edith hafði útbúið sitt eigið „eld-
hús“.
Edith kinkaði kolli til hans rjóð í vöng-
Ura- „1 kvöld borðum við heima,“ sagði hún.
„Hvað ertu eiginlega með?“ Tónninn var
næstum höstugur, en það gat alveg eins
stafað af vissum ótta sem af reiði. Það
lék dálítið spotzkt bros um varir hennar.
„Bara buff og spælegg,“ svaraði hún
eins og ekkert væri. „Svo keypti ég nokk-
ur glóðvolg rúnstykki og smjör, hálft pund
af kaffi, sykur og rjóma. Þetta kostaði allt
saman ekki meira en máltíð í sjálfsaf-
greiðslunni. Olíuvélina gróf ég upp úr
draslinu sem við keyptum til útilegunnar
í vor. Mér finnst við ættum að geta vanizt
því að borða heima. Það er viðkunnanlegra
og svo miklu ódýrara,“ bætti hún við.
Andlit Jims ljómaði. Matarlyst hans, sem
að undanförnu virtist hafa horfið á dul-
arfullan hátt, var nú aftur komin í sitt
fyrra horf. Það sléttist úr áhyggjuhrukk-
unum á andliti hans, og hann brosti hinn
ánægðasti þegar hann sá, hvað Edith tókst
að koma honum í gott skap. Nú fannst
henni líka, að hann skildi það hvað amað
hafði að honum; það sem komið hafði fyrir
Burns hafði farið á sinnið á honum. Hann
þjáðist af sjúklegum áhyggjum út af því
að lenda sjálfur í sams konar vandræðum.
Það hafði komið nonum til að leggja nið-
ur fyrir sér svona nákvæma sparnaðar-
áætlun. En núna, þegar henni var ljóst
hver sjúdómurinn var, ætlaði hún sér að
gera allt hvað hún gæti til að lækna hann
— spara eins mikið og hægt væri og byggja
upp heilsu hans jöfnum höndum.
Ánægja hans, þegar hann hallaði sér aft-
ur í stólinn og þakkaði henni fyrir mat-
inn, launaði henni ríkulega fyrir alla fyr-
irhöfn hennar.
„Nú skaltu bara leggja þig,“ sagði hún,
„og ég skal lesa fyrir þig, ef þú vilt.“
í fullan klukkutíma las hún upphátt fyr-
ir hann úr skemmtilegri bók. En þegar
tíminn var liðinn uppgötvaði hún, að hann
var sofnaður.
Júlimánuður leið og ágúst, og engar
Heimilisblaðið
153