Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 14

„Hver skyldi það geta venð?“ spurði
Toomey undrandi.
Curzon mætti hæðnislegu augnaráði Jay,
án þess að hin minnstu svipbrigði sæjust
á honum.
„Það getur senor da Luz áreiðanlega sagt
yður,“ svaraði hún þurrlega.
„Það er vel hugsanlegt,“ sagði Toomey,
„en það er bara spurning, hvort við get-
um fengið hann til þess.“
„Ég ætla að rannsaka staðinn nánar,“
hóf Curzon máls á ný, „og reyna að finna
skýringuna. Meðan ég er burtu er bezt,
að þið séuð kyrr hérna og hafið gætur á
stígnum, sem við komum upp. Ég hef enga
trú á því, að nokkur af ræningjunum hafi
hugrekki til að áræða sér hérna upp —
að minnsta kosti ekki meðan dagur er á
— og þeir komast heldur ekki nema einn
í einu. Við getum hæglega haldið þeim frá
okkur. En samt sem áður er hyggilegast
að hafa góðar gætur á þeim. Þeim er svo
sem til alls trúandi."
„Ég vildi bara óska, að þeir reyndu
það,“ sagði Toomey og fitlaði kjassandi
við riddarabyssu sína. „Mér væri sönn
ánægja að því að heilsa upp á þá með þess-
ari góðu byssu minni.“
Jay vildi fylgjast með Curzon, en Herm-
ína, sem virtist vera fremur dauf í dálk-
inn í dag, kaus helzt að vera, þar sem hún
var — þrátt fyrir hræðslu hennar við ræn-
ingjana. Hún settist niður og hnipraði sig
saman í skugganum af klettinum með Ap-
ache í fanginu.
Inngangur hellisins var í löguninni
einna helzt eins og opið á póstkassa —
hann var fjórir til fimm metrar á breidd
og mátulega hár til þess að hægt væri að
ganga inn um hann án þess að beygja sig.
Éast fyrir innan hækkaði loftið í boga-
dregna hvelfingu, sem var meira en fjórir
metrar á hæð fyrir ofan höfuðið á Cur-
zon, þar sem hún var hæst. Hinn stóri
geimur, sem fékk nægjanlegt ljós frá hell-
ismunnanum, til þess að hægt væri að
skoða sig vel um þarna inni, var svo rúm-
góður, að tvær eða þrjár fjölskyldur gátu
mjög auðveldlega komið sér fyrir þarna
inni. Allt benti líka í þá átt, að þessi hellii'
hefði verið sameiginlegur bústaður margra
fjölskyldna einhverntíma í grárri forn-
eskju.
Stóri geimurinn skiptist í marga minni
hluta. Einskonar þaklaus smáhýsi voru
hérna inni, með steinveggjum, sem voru
gi’áir og sementslegir og greindu smáhlut-
ana hvern frá öðrum. Hingað og þangað,
þar sem hamraveggurinn var sléttur, voi'U
teikningar og all's konar skreytingar á
mjög frumstæðu stigi. Loftið var sótsvart
af reyk þeirra bála, sem hellisbúarnir
höfðu soðið mat sinn yfir, og allt bar þetta
vitni um geysiháan aldur. Jafnvel Curzon,
sem ekki hafði sérstaka kunnáttu til að
bera um þess konar hluti, var viss um,
að hérna væru þau stödd í helli, sem verið
hafði bústaður manna, er lifðu og hurfu
af jörðunni, áður en fyrsti kapítulinn i
sögu mannkynsins var skráður.
Hér voru nægar menjar eftir forsögu-
lega menn, en ekkert, sem benti í þá átt,
að einhver hefði dvalið hér alveg nýlega-
Curzon og unga stúlkan horfðust óróleg
í augu.
„Það er engin leið, að vindurinn hafi
feykt þessari dós niður,“ sagði Jay. „Það
hlýtur einhver maður að hafa kastað henni
niður. Hún kom héðan að ofan. Hvar er
hann ?“
Curzon forðaðist að líta á hana. Hann
vissi, að hún tortryggði hann um, eða ef
til vill réttara sagt, að hún þóttist sann-
færð um, að hann vissi, hver hefði fleygi
dósinni niður. Hún áleit hann vera þjóð-
vegaræningjann Ruy da Luz og trúði þvl
statt og stöðugt, að hann ætti helli hérna
í Chuchuichupa-fjöllunum. Ef til vill vai’
hún einnig þeirrar skoðunar, að hann hefði
hérna fanga i gæzlu, ríka vagfarendur,
158
hejmilisblaðið