Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 17

mundi náttúran hafa lokið við verk sitt
°g klofið hamarinn alveg- til botns. 0g þeg-
ai' slíkt gerðist, mundi allt ytra skurnið
bresta og hrynja niður í geysistórum
stykkjum og stífla gjána þarna niðri. Hon-
um leizt svo á, að engin hætta væri á, að
þetta gerðist í dag eða á morgun, og með-
an þunni veggurinn var enn þá á sínum
stað, mundi svo óverulegur auka-þiýsting-
ur og þungi eins manns er, alls ekki fá
neinu um þokað.
„Ef við viljum forðast Barboza,“ sagði
Curzon, „þá er aðeins til ein leið — að
klifra niður þessa rifu hérna. Við verðum
að taka á okkur áhættuna."
„Auðvitað!“ sagði Jay. „Nei fer ég til
baka og sæki hin.“
„Það liggur ekki svo mikið á því!“ sagði
Curzon hlæjandi. „Þér eruð svo fjandi ötul,
að maður verður lafmóður, ef maður vill
hafa við yður. Við höfum það ágætt, eins
og sakir standa í augnablikinu." Hann sett-
ist niður á klettasnösina og teygði letilega
úr sér í sólskininu. „Hvernig finnst yður
útsýnið héma uppi? Finnst yður það ekki
fallegt?“
„Ef það er eitthvað, sem ég þarf að gera,
þá vil ég alltaf ljúka því af eins fljótt og
hægt er,“ sagði hún.
„Það er hyggilegast að vera kyrr hérna,
þangað til myrkrið skellur á,“ svaraði
hann. „Ef við laumuðumst burt héðan, gæti
mönnum Barboza dottið í hug að klifra
upp stíginn hinum megin, og þá mundu
þeir finna hellin og strax komast að raun
um, hvernig við höfum komizt burt. Þá
væru þeir komnir á hælana á okkur undir
eins aftur. Ef við aftur á móti bíðum, þang-
að til dimmt er orðið, mun enginn þeirra
áræða hingað upp í nótt. Það þýðir hins
vegar, að við komumst langt á undan
þeim.“
„Já, en ef þeir nú koma, meðan við er-
um hérna ? Það eru ef til vill hundrað menn
• • • “ andæfði Jay.
„Það eru engar líkur til þess, að þeir geti
það. Þeir geta aðeins klifrað upp einn í
einu, Toomey getur skotið þá jafnóðum og
þeir koma. Nei, það er engin hætta á því.
Setjizt þér nú bara niður í ró og næði
og takið öllu með stillingu."
Hann fékk ekkert svar, og þegar hann
leit við, sá hann hana standa með höfuðið
reigt aftur á bak, horfandi á hamravegg-
inn fyrir ofan.
„Hvað haldið þér, að orðið hafi af mann-
inum, sem fleygði niðursuðudósinni nið-
ur?“ spurði hún. „Er annar hellir þaraa
hærra uppi?“
„Það get ég því miður ekki sagt yður,“
svaraði Curzon letilega.
„Hafið þér nokkurntíma komið hingað
áður?“ spurði hún.
„Aldrei!“
„Leggið þér við drengskap yðar?“
„Já!“
Hún stóð kyrr stundarkorn og sneri til
höfðinu eins og til að koma því í samt lag
aftur. Svo sneri hún sér snögglega að hon-
um.
„Ég held, að þér munduð ljúga, ef yður
byði svo við að horfa,“ sagði hún. „Þér
munduð leggja drengskap yðar við hvað
sem væri, ef þér héJduð, að þér munduð
hafa einhvern hagnað af því.“
„Alveg áreiðanlega — alveg áreiðan-
lega!“ samþykkti hann vingjarnlega.
„Já,“ svaraði hún með röddu, sem var
einkennilega beizkjublandin, „það er óham-
ingjan. Það er engin leið að treysta manni
eins og yður. Hvers virði er loforð ræn-
ingjans?"
Með mjög mælskumannslegri axlahreyf-
ingu sneri hún sér frá honum til þess að
rannsaka skútan lengra inni undir hamra-
veggnum.
Curzon lá kyrr, studdist á annan oln-
bogann og naut hinnar þægilegu hvíldar.
Hann horfði upp í loftið og fylgdist með
svörtum depli — sennilega var það örn eða
heimilisblaðið
161