Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 10

breýtingar urðu í lífi þeirra hjóna, nema
hvað vongleði Edith og góða skap rénaði
dag frá degi. Viku eftir viku. Það virtist
svo sem taugaveiklun Jim hefði ekki lag-
azt til langframa. Henni varð ljóst, að
hvað sem öllu leið virtist hann ekki bera
fullt traust til hennar eins og áður. Frá
þeim degi sem þau höfðu flutt í litla her-
bergið, hafði hann hætt að afhenda henni
launaumslagið sitt óhreyft, eins og hann
hafði þó áður gert. Þess í stað lét hann
hana fá vissa upphæð í hendur á hverj-
um laugardegi, rétt það minnsta sem hún
gat komizt af með til vikunnar sem í hönd
fór.
„Hvað erum við búin að spara mikið?“
spurði hún alltaf öðru hverju, og í hvert
skipti fékk hún svo loðin svör, að hún gat
ekki á sér setið að roðna af gremju. Hvað
fjármál snerti kom hann fram við hana
eins og hún hefði ekki vit fremur en korna-
barn.
Svo var það kvöld eitt seint í ágúst, að
skyndilegri hugsun sló niður í kollinn á
henni.
Ef hún skyldi nú eftir allt saman hafa
misskilið þessa ,,taugaveiklun“ Jims! Ef
að þetta hafði alls ekkert með taugar hans
að gera, heldur ofur einfaldlega það, að
hann elskaði hana ekki lengur! Að ást hans
væri af einhverjum óskiljanlegum ástæð-
um dauð — það gat jafnvel gerzt með
trygglyndasta fólk! Kannski var ætlun
hans með öllum þessum sparnaði að öngla
saman nógu miklu fé til þess að hann gæti
komið undir hana fótunum að nýju — án
hans sjálfs!
Tilhugsun þessi fyllti hana ótta og skelf-
ingu, og hún sat kyrr og einblíndi á vegg-
inn fyrir framan sig, þegar hún heyrði allt
í einu fótatak hans í stiganum. Það var
engu líkara en honum lægi eitthvað á, og
fyrr en varði rykkti hann upp dyrunum
og var kominn inn á gólf.
„Jæja, Edith mín,“ sagði hann umbúða-
laust. „Nú er þetta um garð gengið, og nu
skaltu hlusta á það sem ég hef að segja!1
Allt þetta kom svo skyndilega, að hún
gleymdi andartak því sem hún hafði verið
að hugsa um — en svo hvolfdist sú tilhugs-
un aftur yfir hana, og af öllu meiri þunga
en fyrr. Nú var kannski runnin upp su
stund, sem hún hafði skelfzt svo mikið-
sat kyrr, starði á hann og kinkaði kolh
án þess að segja orð.
„Manstu daginn sem ég kom heim og
sagði þér frá Burns og fór að tala um, að
nú yrðum. við að spara?“ Hann hélt áfram,
án þess að bíða eftir svari frá henm:
„Sannleikurinn var sá — að ég var sjálf-
ur búinn að missa vinnuna!"
,Ó, — nei!“ Hún starði á hann stjörf
og stóreyg. Vinnuna? En var það þá ekki
eitthvað enn skelfilegra að auki?
„Ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð,“ hélt
hann áfram. „Við höfðum ekkert lagt til
hliðar, og mér var ljóst, að vikur eða jafn-
vel mánuðir gætu liðið áður en ég fengi
eitthvað að gera. En það var ekki mér að
kenna að mér var sagt upp, skilurðu. Fyr-
irtækið átti í erfiðleikum og varð að segja
upp hluta af starfsfólkinu. Það er aftur
önnur saga. Aðalatriðið var það, að ég stóð
uppi gersamlega atvinnulaus og peninga-
laus.“
„Já, en Jim, — hvers vegna sagðirðu
mér þetta ekki?“
„Ég gat ekki fengið m.ig til þess. Það
hefði verið hræðilegt fyrir þig. Þá hefð-
irðu þurft að horfa á eftir mér morgun
hvern í atvinnuleit og koma heim vonsvik-
inn að kvöldi.“
„Já, en hvernig — þeir peningar sem
við höfum þó lifað fyrir þennan tíma sem
þú hefur verið atvinnulaus . . . ?“
Hann hló lítið eitt. „Ég fór til veðlán-
ara með sitthvað sem ég vissi, að þú mynd'
ir ekki sakna. Á þann hátt gat ég nurlað
saman sextán dölum á viku til þess að hafa
154
HEIMILISBLAÐlp