Heimilisblaðið - 01.09.1979, Page 6

hann setja upp þennan svip sem hann var
með núna, og hún iðaði í skinninu af for-
vitni um það, hvað það gæti verið sem
kæmi honum til að falla í svona þunga
þanka. Hins vegar var hún of greind til
þess að spyrja hann beint. Þegar Jim þætti
mál til komið að láta hug sinn í ljós, myndi
hann gera það. Þangað til varð hún að bíða
þolinmóð.
Á meðan stundi hún þungan yfir því,
að þau skyldu sitja hér og eyðileggja tím-
ann. Þetta var að sumri til, sólskin úti —
og laugardagur að auki. Þau höfðu talað
um að bregða sér út í skóg. Það var skömm,
að þau skyldu ekki leggja af stað sem allra
fyrst; þess í stað sat Jim hér og lék hlut-
verk djúphugsandi spekings. Þetta olli
henni miklum heilabrotum, en þögul hélt
hún áfram að vera.
Samt sem áður hlýtur einhver hugsana-
flutningur að hafa átt sér sað, því að allt
í einu reis Jim. upp í sætinu, leit á konu
sína með vott af venjulegri kankvísi, sem
reyndar hvarf úr svip hans á augabragði.
,,Edith,“ hóf hann máls, „ég verð að
tala við þig.“
„Já, elsku Jim, er eitthvað að?“ flýtti
hún sér að spyrja.
„Ég er búinn að hugsa málið,“ hélt hann
áfram. „Og nú vil ég fá að heyra álit þitt
. . . ef ske kynni að við kæmumst að sömu
niðurstöðu."
,Jim — það gerum við þó áreiðanlega!“
Það var næstum því umvöndunarsemi í
rödd Edith. „En hvað í ósköpunum ertu
annars að fara? Þú ert eitthvað svo ann-
arlegur ?“
Hann reis á fætur, greip léttari stól,
setti hann rétt fyrir framan hana og tók
sér sæti grafalvarlegur.
„Þú manst kannski, að ég hef sagt þér
frá einum af samstarfsmönnum mínum á
skrifstofunni, honum Dick Burns?“
„Ja-á, hvað með hann?“
„Það er búið að leggja hann á spítala
vegna iðrakvefs og taugagiktar."
„Einmitt það?“ tók hún undir full sam-
úðar.
„Læknarnir segja að hann geti átt i
þessu í hálft ár, jafvel heilt ár,“ hélt Jim
áfram. „Og það versta er, að hann á ekki
grænan eyri. Við vinir hans höfum nú fai'-
ið af stað til að skjóta saman handa hon-
um.“
Hann þagði við andartak, tók sig síðan
á og hélt áfram: „Sannleikurinn er sá,
skilurðu, að Dick hefur aldrei nokkurn tím-
ann lagt grænan eyri til hliðar. Pening-
unum hefur hann eytt á báða bóga, þann-
ig að núna, þegar hann þarf á þeim að
halda, þá stendur hann uppi slyppur og
snauður. Hann hefur ekki einu sinni at-
vinnu lengur, því að hann var einn þeirra
sem sagt var upp núna um mánaðamótin
vegna fækkunar í starfsliðinu. Sem betui'
fer er hann ekki kvæntur,“ bætti hann svo
við og greip andann á lofti.
„Ósköp er þetta dapurlegt allt saman!“
tautaði Edith og gjóaði augum til eigin"
mannsins eins og til þess að fá nánari
skýringu á því, hvað hann hugsaði sér að
gera í málinu. „Ég þykist vita, að þú hafh’
lagt þitt af mörkum?“ bætti hún við og
leið betur; kannski var það ekki annað en
þetta, sem hann hafði ætlað að skrifta
fyrir henni.
Hann kikaði kolli. „Eg gaf tíu dali. Það
var allt og sumt sem ég var aflögufæ1'
um. Því að sjáðu til, Edith, við tvö erum
á vissan hátt alveg eins stödd og Dick
Burns . . . “
Óðara þurfti hann að fara að hughreysta
hana, því að hún misskildi þessi orð hanS
hrapallega eins og kannski vænta mátti-
„Nei — nei,“ sagði hann, „það amar
ekkert að mér. Æ, elsku kjáninn minn,
ég er gallhraustur — það fullvissa ég þi£
um. — Nei, ég á bara við það, að . ■ • að
við erum svipað stödd og Dick hvað þa^
150
heimilisblaðið