Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 11

°fen af fyi’ir okkur. En það get ég sagt
P®r, að það var ekki auðvelt. Eina hugg-
mín var sú, að þú hafðir ekki hugmynd
l,m þetta, og að þú varst laus við allar þær
ahyggjur sem ekki létu mig í friði nótt
né nýtan dag.“
Edith sat kyrr og horfði niður á hend-
Ul’ sínar. „Ég veit ekki, Jim, hvort ég get
"okkurn tíma fyrirgefið þér þetta,“ sagði
hún, og rödd hennar var annarleg. Hann
leit á hana undrandi.
,,Við hvað áttu?“ spurði hann.
,,Hér var ég og ímydaði mér allt það
versta,“ hélt hún áfram. ,,Að þú værir al-
varlega veikur — að þú værir hættur að
elska mig — ó, ég fullvissa þig um það,
Jim, að það hefði alls ekki verið eins slæmt
ef þú hefðir bara sagt mér sannleikann.
Hvað er starf í samjöfnuði við heilsu þína
— og ást þína?“
Hann lagðist á knén við fætur hennar,
°g hún hallaði höfði með ekka niður að
Öxl hans.
„Heyrðu mig nú, Edith mín,“ sagði
hann. „Nú hef ég þó sagt þér eins og var.“
Hún leit framan í hann og tárin runnu
mður kinnar henni, þótt hún reyndi að
brosa. „Já, því að nú er sjálfsagt ekkert
eftir lengur til að veðsetja.“
„Svo slæmt er það ekki,“ andmælti hann.
„Nei, því að nú er ég búinn að fá vinnu
■ • . alveg fyrirtaks vinnu.“
„Ertu?“ Andlit hennar ljómaði.
„En ég get ekki tekið við henni fyrr en
í október. Við verðum þess vegna að kom-
ast einhvernveginn af allan septembermán-
uð. Ég hef hugsað mér, að þú gætir farið
1 heimsókn til frænda þíns og frænku uppi
1 sveit á meðan og verið þar svo sem í
ttiánaðar tíma . . . “
„Á meðan þú sætir hér heima og syltir,“
•^agði hún. „Nei, vinur minn. Ef þú þarff
að svelta, þá vil ég fá að svelta með þér,
það máttu reiða þig á. En þess þarftu
^’eyndar ekki. Því, að sjáðu til, á meðan þú
hefur gengið atvinnulaus, þá hef é<j verið
að vinna — nefnilega í mínu gamla skrif-
stofustarfi. Þar hef ég verið síðan í miðj-
um júlí. Frá níu til fimm á daginn, það
kom svo ágætlega heim og saman. Strax
þegar þú varst farinn út á morgnana, fór
ég til vinnunnar og var kominn heim áð-
ur en þú komst heim á kvöldin. Gamli hús-
bóndinn minn var svo elskulegur að ráða
mig fyrir tuttugu og fimm dali á viku, og
þá hef ég lagt til hliðar, hvern einn og ein-
asta. Gjörðu svo vel, hér eru þeir!“ Hún
fór ofan í treyjuvasa sinn og dró upp seðla-
búntið. „Ég hét honum því að vera fram
í október, og það þýðir hundrað dali í við-
bót ... og ef við komumst ekki af með
þetta út septembermánuð, þá er til meira.“
Hún dró fram bankabók og hélt henni
fyrir framan nefið á honum. Jim starði
stóreygur á tölurnar sem þar blöstu við
honum.
„Níu hundruð og þrjátíu og sex dalir,
þrjátíu og fimm sent,“ sagði hún. „Því að
sjáðu til ég lagði alltaf til hliðar hluta af
þínum launum. Hér sérðu vextina ....“
Hann greip um axlir hennar. „Það eru
mínir — það eru okkar peningar! En Ed-
ith, ég get varla trúað þessu. Hvers vegna
hefurðu ekki minnzt á þetta einu orði fyrr
en nú?“
„Hvers vegna hefur þú aldrei minnzt á
það, að þú værir búinn að missa vinnuna ?“
spurði hún á móti. „Þá hefði ég sagt þér
mitt leyndarmál.“
Jim Allen tók konu sína í fang sér.
„Ég sagði þér einu sinni, að ég hefði
lært lexíu, sem ég gæti ekki gleymt og hætt
að hugsa um. En ég hef lært meira en það.
Ég heiti því hér með hátíðlega, að ég skal
aldrei framar halda nokkru leyndu fyrir
þér — hvorki góðu né slæmu — svo lengi
sem ég lifi.“
*
Heimilisblaðið
155