Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 23

andi, að svo miklu leyti sem hann g-at undr-
ast.
Annað tveggja var það, að honum fannst
jörðin leika á reiðiskjálfi. Þetta hlaut að
vera misskynjun hugsaði hann með sjálf-
um sér. Chuchuichupa-fjöllin voru ekki
eldfjöll, svo að engar líkur gátu bent til
þess, að þau færu allt í einu að bæra á sér.
Hitt, sem hann skynjaði, hlaut, að áliti
hans, einnig að vera misskynjun. Honum
fannst, að tvær brennheitar varir snertu
við gagnauganu á sér. Miklu þægilegri til-
finning en landsskjálftinn, en engu að síð-
urjafn undraverð.
Hann hafði enga hugmynd um, hve lengi
hann lá í þessari leiðslu — ef til vill sek-
úndur, ef til vill mínútur, — en að lokum
opnaði hann augun, og það fyrsta, sem
hann sá, voru tvö augu tárvot og kvíðafull,
sem voru fast hjá honum.
„Jay —?“ sagði hann spyrjandi. „Er
það — eruð það þér?“
„Já ...“ hvíslaði hún óttaslegin.
„Hvernig líður yður? Kennir yður mikið
til?“
Curzon vissi ekki almennilega, hverju
hann átti að svara. 1 fyrsta lagi var hon-
um ekki vel ljóst, hvort honum kenndi
nokkurs staðar til, og í öðru lagi vissi hann
ekki, hvers vegna hann ætti eiginlega að
kenna til. Honum leið í rauninni mjög vel.
Höfuð hans hvíldi í kjöltu ungu stúlkunn-
ar, og hann varð var við litla, mjúka hönd,
sem strauk yfir hár hans.
„Jay —“ sagði hann.
„Já —?“ var svarað með sömu ótta-
slegnu röddinni og áður.
„Ég elska þig.“
Höndin hélt áfram að strjúka yfir hár
hans. Hann lá grafkyrr og þorði varla að
draga andann.
„Kennir yður mikið til ?“ hvíslaði sama
i'öddin og áður.
Hann bærði varirar, en ekkert orð heyrð-
ist. Aðeins andvarp.
Hún laut nær honum, og eitthvað vott
og heitt datt niður á kinn hans.
„Ó —!“ sagði hún, og með horninu á
rifna kjólnum sínum ætlaði hún að þurrka
tárið burt, en hann þreifaði eftir hönd
hennar og varnaði henni að gera það.
Með mikilli einbeitingu viljans opnaði
hann augun aftur og horfði rannsakadi
á hana.
„Hvað er að yður — af hverju eruð þér
að gráta?“
„Ég veit það ekki,“ svaraði hún með
lágri, snögtandi röddu. „Ég var bara svo
hrædd. Það leið svo hræðilega langur tími,
þangað til þér vöknuðuð aftur til meðvit-
undarinnar."
Hann lagðist aftur út af og andvarpaði.
Það var ólýsanleg vellíðan að finna til þess-
arar handar, sem hélt áfram að strjúka
yfir hár hans. Hann var nú farinn að átta
sig betur.
„Hvað var það eiginlega, sem gerðist?"
spurði hann.
„Ég sló yður í höfuðið með Indíánaker-
inu,“ sagði hún. „Þér misstuð meðvitund-
ina af högginu."
„Hvað eruð þér að segja------hvað gerð-
uð þér?“ spurði Curzon.
„Ég sló yður aftan frá í höfuðið með
gamla leirkerinu."
Þessar upplýsingar komu svo flatt upp
á Curzon, að hann gleymdi blátt áfram
vellíða sinni. Hann lyfti höfði og settist
upp. Hann verkjaði mjög mikið í höfuðið
og svimaði enn þá. En nú orðið sá hann
og skynjaði allt greinilega, og hann mætti
augnaráði hennar, sem í senn var kvíða-
fullt og þrákelknislegt.
„Hvers vegna gerðuð þér það? Það var
bíræfnislegt tiltæki!“ sagði hann. „Ætluð-
uð þér kannski að koma mér fyrir kattar-
nef ?“
„Nei. Ég ælaði aðeins að koma í veg
fyrir, að þér kölluðuð á hermennina,“ svar-
aði hún.
HEIMILISBLAÐIÐ
167