Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 20

neinu. En hann hætti við það. Hann áleit
að hún hefði sýnt honum allt annað en holl-
ustu og hreinskilni. Það var að nokkru
leyti henni að kenna að hann var í þessum
kringumstæðum. 0g þar að auki — meðan
svona miklar hættur vofðu yfir þeim og
ógnuðu þeim, væri það bezt að hún héldi
áfram að halda að hann væri hinn mikli
ósigrandi Ruy da Luz. Það mundi gera
hana öruggari.
,,En það er hálf bjánalegt að vera að
tala um þetta á þessu augnabliki, eins og
aðstæðurnar eru, finnst yður það ekki?
Ef þér nokkurntíma sleppið héðan finnst
allt af einhver möguleiki.“
„Ef við sleppum héðan,“ sagði hún mjög
áköf, „viljið þér þá lofa mér því að hætta
þessu hræðilega líferni, sem þér hafið lif-
að hingað til ? Ætlið þér að lofa mér því
að fara að vinna heiðarlega og verða heið-
arlegur maður? Þér hafið nóg til að bera
að geta það.“ Hún leit á hann biðjandi.
„Lofið mér því, Ruy — viljið þér það
ekki?“
„Hvaða þýðingu gæti það haft fyrir yð-
ur?“ Hann færði sig ofurlítið nær og
reyndi að sjá í augu hennar. „Hvers vegna
hafði þér svona mikinn áhuga fyrir hvað
ég geri?“
„Hvers vegna hef ég áhuga fyrir því
. . . ?“ Hún sat og neri saman höndunum,
og starði út yfir fjöllin. „Það veit ég ekki,“
bætti hún við einkennilega lágt.
„Þér vitið það, að ég elska yður, Jay?“
mælti Curzon með rólegasta málróm sem
heimurinn á ráð á.
Hann sá að hún kipptist við, en andlitið
sneri frá honum, og hann gat ekki með
nokkru móti gizkað á, hvernig svipurinn
væri. Það liðu nokkrar sekúndur eða jafn-
vel mínútur, að minnsta kosti fannst hon-
um það eilífð, áður en hún svaraði.
„Þér hafið þekkt mig í tvo sólarhringa,"
sagði hún með lágum, jafnvel hvíslandi
málróm.
Hann var kominn á fremsta hlunn með
að segja, að hann hefði þekkt hana miklu
lengur, að hún hefði sífellt staðið honum
fyrir hugskotssjónum, síðan í kránni í Col-
orado. En hann áttaði sig.
„Já,“ sagði hann og ef við eigum eftir
að vera saman aðeins tvo sólarhringa í
viðbót, er ég hræddur um að ást min á
yður muni einna helzt nálgast hreina ör-
vílnun. Þér eruð ekki lengi að gera einn
mann ringlaðan."
„Ég get ekki þolað að þér talið svona
við mig,“ sagði hún.
„Ég þoli það heldur ekki sjálfur,“ svai’-
aði Curzon. „Einkanlega ekki, þegar ég
hugsa til þeirrar gildru, sem þið Hei-mína
lögðuð fyrir mig í húsi prestsins. Því
gleymi ég áreiðanlega aldrei. Og ég vildi
óska þess, að ég bæri ekki þær tilfinning-
ar til yðar, sem ég geri. Ég vildi gefa mikið
til að ég væri ekki ástfanginn í yður.“
„Og þér haldið alltaf að þér séuð giftur
Hermínu ?“
„Já, því er nú ver,“ andvarpaði hann.
„Og svo vogið þér yður að tala við mig
eins og þér gerðuð áðan?“
„Voga? Já, hvers vegna ekki? Ég gæti
sagt það eins þótt Hermína hlustaði á. Það
er sannleikur, sem ég sagði — að ég elska
yður, Jay. Það verður ekkert leyndarmál."
„Þér kvæntust Hermínu af því að hún
var rík,“ sagði Jay stutt í spuna og með
fjarlægri röddu. „Þér hélduð, að þér gæt-
uð krækt í nokkum hluta af auðæfum
Garza Amors — ef til vill allt óðalið —-
með því að neyða hana til þess að giftast.
Þér .. . “ Hún hætti við setninguna, eins
og kökkur væri í hálsinum á henni, sem
varnaði henni að tala. „Nei — ég vil ekki
heyra eitt orð frá yður meira. Eg harð-
banna yður að tala við mig eins og þér
gerðuð fyrir stuttu síðan.“
„Hvað meinið þér með þessu?“ spurði
hann reiðilega. „Þér vitið fullvel, að ég var
neyddur inn í þetta hjónaband. Ég átti
164
HEIMILISBLAÐIÐ