Heimilisblaðið - 01.09.1979, Síða 4

við, að músarrindill hafði gert sér hreið-
ur í körfunni, og hið næsta ár leit önnur
kynslóð músarrindla dagsins ljós í sömu
körfu. Að vetrinum stóð húsið mannautt
og öllum dyrum var lokað, en þegar ég dag
nokkurn í apríl kom þarna uppeftir og
opnaði aðaldyrnar, þaut músarrindill á
móti mér fram eftir ganginum. Hann hélt
áfram gegnum tvö herbergi, og það var
engu líkara en hann flygi gegnum lokað-
an gluggann!
Þegar ég gaumgæfði nánar, sá ég, að
örlítið skotgat var á einni rúðunni —
stráklingur hefur sjálfsagt verið í byssu-
leik og reynzt nokkuð ógætinn — og af-
leiðingarnar voru þær að gat var komið
á rúðuna rétt mátulegt fyrir þumalfingur.
Þegar litli brúni fuglinn hafði komizt að
raun um, að búið var að útiloka hann frá
heimili sínu, hafði hann leitað og leitað
eftir annarri leið til að komast inn, og
ekki gefist upp fyrr en hann fann þessar
leynidyr. Inn um þetta egghvassa op hafði
honum tekizt að brjótast með strá og fjaðr-
ir í hreiður sitt og beitt við það útsjónar-
semi og þolgæði, sem sérhver maður hefði
mátt öfunda hann af.
Dag nokkurn var ég á veiðum með hunda
og var staddur um tvö hundruð metra frá
þéttu kjarri. Við hliðina á mér stóð leið-
sögumaður minn, roskinn náungi, sem ég
átti brátt eftir að komast að raun um að
áleit hið „dularfulla" í lífi dýranna alls
ekki svo dularfullt. Þar sem nú hunda-
stóðið kom geltandi gegnum þéttan lág-
skóginn sá ég allt í einu stórvaxinn hjört
með mikla krónu, sem birtist í jaðri hins
þétta skógarkjarrs. Hann hvorki hljóp né
gekk, heldur virtist líöa, áfram, hljóðlaust
og án nokkurrar fyrirhafnar.
Skyndilega nam hann staðar og sperrti
eyrun í fullri hæð. Hæg golan stóð í áttina
til mín, þannig að ég vissi, að hann hafði
ekki fundið neina lykt frá okkur; við stóð-
um líka faldir á bakvið hávaxin tré.
„Hvers vegna stendur hann svona graf-
kyrr, úr því að hann veit að hundarnii
eru alveg á hælum hans?“ hvíslaði ég að
leiðsögumanni mínum.
ll
„Hann er að lesa á bók natturunnai,
hvíslaði leiðsögumaðurinn á móti.
Og þannig var því líka varið: Hjörtur-
inn gaf sér tóm til að gaumgæfa allar að-
stæður, áður en 'hann tók ákvörðun, sem
hann vissi að þýddi líf hans eða dauða. Og
síðan greip hann til bragðs sem kom mel
gersamlega á óvænt, og hafði ég þó stund-
að villidýraveiðar í nærfellt hálfa öld.
Hjörturinn lét sig hníga hægt og hægt
niður í gult kjarrið, og að lokum var hann
orðinn ósýnilegur. Það var eins og hann
beinlínis sykki niður í lággróðurinn, krón-
an og allt saman, unz ekkert sást. Það vai
nánast óskiljanlegt hvernig þetta stol'-
vaxna dýr gat gert sig ósýnilegt í hávöxnU
grasi, en það gat það engu að síður.
„Hvað hefur hann nú í hyggju?“ hvísl
aði ég til leiðsögumannsins.
„Hann hefur lesið það í bók náttúrunn-
ar hvernig hann getur haft okkur að fífl'
um,“ svaraði hann.
Eg þóttist næsta viss um, að eftu’
skamma stund myndu hundarnir hrekjn
hjörtinn í áttina til okkar. En þegar þe11'
að fimm mínútum liðnum voru komnir a
vettvang, greip leiðsögumaðurinn í hand-
legginn á mér. Lengst úti, á vinstri hönd,
gaf að líta tígulega krónu hjartarins bsei'-
ast yfir grastoppunum. I skjóli lággróð-
ursins hafði honum tekizt að fara í stor-
an sveig umhverfis okkur. Það var ekk1
fyrr en hann var kominn í um það bil 300
metra fjarlægð og langt frá hundahópn-
um, að hann spratt á fætur og hvarf 11111
í laufþykkni skógarins.
Dag nokkux-n þegar fljótið óx yfir alla
bakka, fór ég ásamt ráðsmanni mínun1
niður á óshólmana til þess að athuga hvoi't
við gætum bjargað þar nokkrum skepnun1
sem höfðu orðið umflotnar vatninu.
148
HEIMILISBLAÐlP