Heimilisblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 29

Hundurinn Tryggur
Einu sinni bjó kona í fátæklegum bæ
uppi í sveit, með honum Knúti litla,
drengnum sínum.Hún hafði það sér til at-
vinnu að gjöra hreint fyrir fólk, en hún
var líka vel að sér í matreiðslu. Nú var
hún lengi búin að vera sjúk og skuldaði
svo mikið, að ekki var annar kostur fyrir
hendi en að selja bæinn. Þau hefðu nú
reyndar ekki séð svo mjög eftir því, mæðg-
inin, ef þau hefðu nokkurs staðar átt höfði
sínu að halla annars staðar, því að bærinn
var orðinn gamall og lélegur, svo að nærri
lá, að hann hryndi ofan yfir þau; en nú
voru eigi önnur úrræði en að lenda á sveit-
ina, en fyrir því kviðu þau bæði, eins og
dauða sínum.
En þó var það annað, sem Knútur litli
var enn hræddari um, og það var það, að
þeir yrðu þá líklega að skilja, hann og stóri
hundurinn Tryggur.
Honum var gefinn hvolpurinn, þegar
hann var hvolpagi. Háskólakennari einn,,
sem bjó þar skammt frá á sumrum, gaf
honum hann, því að Knútur litla hafði
farið marga sendiferðina fyrir kennarann
og hjálpað honum með ýmsu móti.
Knútur hafði mestu mætur á tík, sem
kennarinn átti, og kennarinn hafði sagt,
að ef hún eignaðist einhvern tíma hvolpa,
þá skyldi hann gefa honum hvolp. Og á
næsta ári var Knúti svo sendur lítill og
loðinn hvolpur, og þá æpti Knútur upp yfir
sig af fögnuði, svo fannst honum hann
vera óviðjafnanlega fallegur.
Hvolpurinn var undir eins kallaður
Tryggur, og tryggur varð hann. Hann elsk-
aði Knút litla og mömmu hans, og þau
höfðu aldrei átt trúrri varðhund.
Hann óx nú upp og varð geysistór. Ná-
grannarnir stungu oft saman nefjum um,
að það væri nú mikið, að svona fátæk kona
skyldi hafa efni á ala svo stóran hund;
þeim fannst, sem hann hlyti að éta þau út
á húsgang. Og þau höfðu oft lítið að borða,
en Tryggur fékk alltaf fylli sína, því að
heldur vildu þau mæðgin fara svöng að
hátta sjálf, en að Tryggur legðist svang-
ur í bólið sitt.
Einu sinni þegar Knútur kom heim úr
skóla, sat mamma hans grátandi heima.
„Hvað gengur að þér, hjartans mamma
míri?“ spurði Knútur óttasleginn.
„Hann Rasmussen kom hingað í dag, og
sagði, að ef hann fengi ekki peninga sína
innan fárra daga, þá tæki hann bæinn upp
í skuldina. Og nú eigum við hvergi víst,
því að ég er félaus; ekkert liggur fyrir
nem.a sveitin.“
Þá fór Knútur litli að gráta líka.
„Sveitin! Æ, þá fáum við ekki að hafa
Trygg með okkur.“
Rétt í þessu var drepið á dyr, og Trygg-
ur gelti hátt.
„Lokaðu Trygg inni í eldhúsinu, elsku
drengurinn minn,“ sagði mamma, „því ef
það er einhver ókunnugur, þá er hann vís
til að rjúka í hann.“
Og komumaður var ókunnugur maður,
prúðbúinn, og sagði, að sig langaði til að
tala við konuna.
Húsfreyja bað hann að ganga inn. Spyr
þá maðurinn hana, hvort hún vilji ekki
'Selja sér hundinn, sem legið hefði á bæj-
arhlaðinu hjá henni í gær, ef hún annars
ætti hann. Hann hafði daginn áður ætlað
að spyrja hana um það, en þá lá nærri að
Tryggur rifi hann í sig, þegar hann kom

heimilisblaðið
173