Heimilisblaðið - 01.09.1979, Page 31

aldrei orðið kátur upp frá þessu, nei, aldr-
ei! Hann vann það, sem hann átti að vinna,
og sótti skólann eins og áður, en kátur
var hann aldrei.
Fáum dögum síðar en Tryggur kom í
nýju vistina, ók herramaðurinn út sér til
skemmtunar með fólki sínu og vinnuhjúum.
„Nú getum við óhult farið að heiman,“
sagði herramaðurinn, „Tryggur leyfir eng-
um ókunnugum aðgöngu.“
Og það gerði Tryggur heldur ekki; en
þegar herramaðurinn kom sjálfur heim
klukkan ellefu um kvöldið, þá vildi Trygg-
ur ekki fremur leyfa honum aðgöngu.
Hann kom æðandi á móti þeim, þegar þau
luku upp hliðinu, svo að þau urðu að hörfa
undan hið bráðasta. Þau kjössuðu hann
þá og lokkuðu með öllu móti, en það kom
fyrir ekki. Þau létust þá ætla að kasta í
hann steini, en Tryggur var hvergi smeyk-
ur, heldur varð hann þá enn reiðari.
„Hvernig í ósköpunum eigum við að fara
að þessu?“ sagði loks herramaðurinn. „Við
getum. þó ekki staðið hérna alla nóttina.“
„Við skulum senda eftir drengnum, sem
seldi þér hundinn,“ sagði frúin.
Þeim Knúti og mömmu hans varð held-
ur bilt við, þegar barið var að dyrum hjá
þeim svona seint. En þegar Knútur heyrði
hvað um var að vera, þá þarf víst ekki að
efast um, að hann hafi verið fljótur að
henda sér í fötin og snarast út. Hann hafði
ekki kunnað við að fara svona fljótt til að
sjá vin sinn Trygg, þó að hann mætti, en
nú, þegar honum. gafst svona óvænt færi
á því, þá var hann alveg í sjöunda himni
af fögnuði.
Hann heyrði grimmdargeltið í Trygg
langar leiðir, en óðara en Tryggur heyrði
málróm Knúts, þá varð allur annar blær
á gelti hans. Grimmdargeltið snerist í fagn-
aðargól, og hann varð allur annar útlits.
Það var hjartnæm sjón að sjá þá Knút
og Trygg hittast. Knútur kraup á kné við
hliðina á vini sínum, þrýsti stóra loðna
hausnum á honum. upp að brjósti sér og
kjökraði af sorg og gleði.
Þau stóðu öll grafkyrr og gleymdu allri
hræðslu.
„Það er synd að skilja þá,“ sagði frúin
við mann sinn, með tárin í augunum.
Láttu hann fá hundinn aftur.“
„Já, en Kæra Katrín mín, ég er búinn
að gefa 300 krónur fyrir hann,“ sagði
herramaðurinn dræmt, „og svo geturðu nú
ímyndað þér, að ég er tregur til að sleppa
svona frábærum varðhundi.“
„Já, en það kemur ekki að neinu haldi,
fyrst hann vill ekki hleypa okkur inn sjálf-
um.. En ég held, að mér hafi dottið ráð í
hug. Þú skalt biðja drenginn og móður
hans að koma á morgun. Og láttu hann
svo fá að hafa hundinn heim með sér í
kvöld.“
En hvað augun í Knúti litla ljómuðu af
fögnuði, þegar hann heyrði það, og þegar
hann gekk heim á leið, þá var hann alveg
frá sér numinn af fögnuði, og svo léttur
á sér sem fugl á kvisti. Frúin hafði klapp-
að á kollinn á honum og sagt, að hún skyldi
gera gott úr þessu öllu saman.
Og það varð líka, því að frúin hafði
heyrt, að móðir Knúts væri svo myndar-
leg í öllu; hún bauð henni því að verða
ráðskona hjá sér. Hún átti svo sem ekki
að vinna mikið sjálf, heldur hafa yfirum-
sjón með öllu í húsinu. Þau Knútur fengu
sitt herbergið hvort, svo björt og yndisleg,
og kaupið var meira en móðir Knúts hafði
nokkurntíma getað í hug komið.
Knútur dansaði við hliðina á móður
sinni, en Tryggur hljóp fram og til baka,
geltandi. Þá varð móður Knúts litið upp í
heiðbjartan sumarhim.ininn og þakkaði
Drottni fyrir það, að hann hafði bjargað
henni úr nauðum hennar.
Nú saknaði Tryggur einskis framar, þó
að hann væri kominn í nýja vist. Hann
svaf í herbergi Knúts á hverri nóttu; en
hann gætti þess jafn vel og áður, að eng-
HEIMILISBLAÐIÐ
175