Jólabókin - 24.12.1910, Qupperneq 47

47
Margan boðskap hef eg liálfa öld
lieyrt og numið fram á petta kvöld,
sem mér kveikti ljós við ljós í sál, —
ljós, sem oftast hurfu pó sem tál.
Hvað er jafnvel höndum tekið hoss?
Hismi, bóla, ský, sem gabbar oss.
Þóttú vinnir gjörvalt heimsins glys,
grípur pú pó aldrei nema fls!
Ársól hver, sem öllu fögru hét,
ætíð hvarf á meðan rósin grét;
vorið hvert, sem bauð mér betri hag,
brást mér löngu fyrir vetrardag
Lukkan sagði: »Vind upp mína voð:
veröld alla gyllir sólarroð;
fyrir stafni leiftra sérðu ljós,
lukku pinnar frægð og sigurhrós!«
Hvað varð úr pví öllu? Last og hrós,
óró, blekking, trufl og villuljósl
Ilafi nokkur hreinan sálarfrið,
hjartafeginn skifti eg hann við.
Þessi fáu, fölu lukkublóm
fælast lífsins kalda skapadóm;
alt vort hrós I hreggi veraldar
hrekst á milli drambs og öfundar.
Loks er eitt pað »evangelíum«,
er oss býðst hjá tímans vitringum:
»Trú er hjátrú, heimur töfraspil,
himinn, Guð og sál er eklci til!