Iðunn - 01.01.1888, Qupperneq 107

101
Reilsufrœdin iyr á timum
iiienn þegar liafa höndlað hnossina, þegar eitthvert
^ynlegt efni myndaðist í glóheitri deiglunni, en
það þurfti ekki lengi að fagna; samt tóku þeir
aptur til óspilltra málanna með nýrri von, þegar
þ'ólnað var í deiglunni og búið að fleygja burt
gjallinu. A þennan hátt glöppuðust menn á að
finna ýms efnasambönd, er síðar komu að haldi;
en kynjaefnið, sem lengst hafði verið eptir grafizt,
°g mest var þráð, það fannst aldrei.
Hjer má svo að orði kveða, að mjög svo skiptir
1 2 horn, þar sem annars vegar eru hóflausar vonir,
en hins vegar fullkomin örvílnan allra bjarga, og
niundi slíkt vera alveg óskiljanlegt, nema menn
gættu að ástandinu, eins og það var á miðöldún-
nm, bæði að því er menntian snertir og annað.
það er ekki hægt með fám orðum að einkenna
þær löngu aldir; en það sem er éfst á borði og
öiest gengur í augun, er það, að miðaldirnar eru
sfyrjalda- og róstuöld liin mesta og lijátrúaröld.
Styrjaldir voru tíðar, og þær voru vanar að draga
eptir sig hungur og hallæri. þegar Gyðingaofsókn-
nnum og svipubræðrafaraldrinu linnti, hófust galdra-
firennurnar, og eru þær hinu samboðnar. Frá því
snemma á miðöldunum, og allt fram á daga 30-
ára-stríðsins, mátti svo að orði kveða, að aftökur
sakamanna væri sumstaðar hvorsdagslegir við-
fiurðir. þegar fram á leið miðaldirnar, var það'
sjálfsagt, að hjá hverju þorpi var eitthvert leiti,
þar sem gálginn stóð, og í honum hjengu líkin tií
ógnar og viðvörunar, og stóð af þeim óþolandi ó-
daun, en hræfuglar flögruðu um hann liópum sam-
an. það voru tyllidagar fyrir alþýðu, þegar saka-