Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Síða 9

IÐUNN]
Alt af aö tapa?
305
furðu og yfir í gælukent hjal, eins og við börn. t’á
bælli hann við einbeittur:
— Nei. I3að er áreiðanlegt, Finnbogi, að ég ætla
ekki að selja þér Grána.
— Nei? Svo mildu hefirðu ekki tapað enn? sagði
ég hlæjandi.
— Tapað? Jú, ég hefi tapað alveg grimmilega. Eg
hefi alt af tapað. Og ég er alt af að tapa. Ef þú
vissir, hvað miklu ég tapa á hverri beljunni!
— Hvers vegna hefirðu þær þá? spurði ég.
— Jæja, það er svona, að á einhverju verður
maður að lifa.
Og hann fór að skýra það fyrir mér, hvað miklu
hann liefði tapað á sauðfénu sinu, og á hverri dag-
sláltu, sem liann hefði sléltað, og á hverjum karl-
manni og hverri stúlku, sem liann hefði haft á
heimili sinu.
— Alt tap, lagsmaður . . . alt saman tap.
Mér kom ekki til liugar að fara að þrefa neitt um
þelta við hann. líg vissi það, að þegar við bænd-
urnir komumst á annað borð út í tap-sálmana, þá
er öllum mannlegum vitsmunum ofvaxið að hafa
nokkur áhrif á útreikningana.
Olafur fieygði aftur hnakknum á Grána og lagði
við hann. I3á héldum við af slað. Við fórum hægt.
Olafur vildi ekki leggja meiri hlaup á Grána að svo
stöddu. Og ég lield, að eitthvað af yndisleik nætur-
kyrðarinnar hafi verið farið að seitla inn í sál hans,
og þess vegna hafi honum verið farið að þykja
gaman að kerlingareiðinni. Gráni tölli líka svo mjúkt,
að varlegar varð ekki farið með hvitvoðung.
Þá var það, að mér kom ný spurning til hugar.
— Heyrðu, Olafur . . . þú heíir alt af verið að
tapa, segirðu. . . . Viltu nú ekki segja mér, hvenær
þú heíir tapað m e stu?
Hann hló dálítið við og svaraði ekki tafarlaust.