Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Síða 15

IÐUNN]
Alt af aö tapa?
311
er lofnð öðru eins meinhorni eins og honum Arn-
Ijóti lieitnum á Gili. Hann var vanur að halda utan
um það, sem hann liafði klófest, hvað sem það nú
var. Eg var með böggum hildar nokkura daga. Á
hverjum degi fékk ég staðfesting á þeirri vitneskju,
sem ég hafði fengið í bæjardyrunum. Og eins og þú
sér náltúrlega, gat ég ekki lálið þelta ganga svona,
án þess að hafast eitlhvað að. Svo að ég náði í
Þorbjörgu eitt kvöldið, þegar Arnljótur var háttaður,
fékk hana með mér inn í stofu, undir því yfirskini,
að ég ætlaði að leita að nokkuru í vasanum á spari-
treyjunni minni, sem hékk þar í skoti við fótagallinn
á gestarúminu. Ég bað hana að Ij'sa mér, af því að
hún liélt á logandi kertiskari.
Nú þagnaði Olafur, eins og honum væri ekki alveg
Ijóst, hvernig eða hvort hann ætli að segja mér frá
því, sein þar gerðist.
— Já? . . . Hvað fór ykkur þá í milli í stofunni?
spurði ég nokkuð áfjáður, til þess að reyna að ýta
undir karlinn, og rélli honum um leið ferðapelann
minn. Hvað sagðirðu? Hvað gerðirðu?
Hann saup á pelanum.
— Hvað ég gerði? Ætli ég hafi ekki gerl það,
karl minn, sem ungir karlmenn eru vanir að gera,
þegar þeir eru einir með stúlkum, sem þeim lizt vel
á. Eg reyndi að laka utan um stúlkuna.
— Hvað gerði hún þá? spurði ég.
— Hún? Hún bara vatt sér af mér, sagði ég mætti
þelta ekki, og spurði mig, hvort þella liefði verið
erindið inn í slofuna.
Eg varð nú hálf-hundslegur við þetta, af því að
Þorbjörg var svo einbeitt. Þú veizt nú minst um
það, lagsmaður, hvað einbeilt hún getur verið, þegar
eitthvað er, sem hún vill ekki. En ég herti upp liug-
ar>n, og sagði já, þelta hefði verið erindið. Og ég