Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Qupperneq 57

IÐUNN]
Dr. Minor.
3515
mínútna veg og staðnæmdist vagninn úti fyrir stór-
hS^si, reislu úr múrsteini. Ekki gat Murray ráðið neilt
af útlili hússins, hvers konar slórliýsi þetta var.
»Gerið svo vel að ganga á eftir mér, herra«, sagði
þjónninn, og varð Murray nokkuð forviða á að fara
upp heldur dimman stiga og gegnum löng göng
^kuggaleg, en þá opnaði þjónninn dyr og bauð hon-
um að ganga inn; hann kom þá inn í rúmgóða og
mjög snolra skrifslofu. Þar sat maður að vinnu við
skrifborð silt; sá var höfðinglegur og leit úl eins og'
embællismaður.
»Dr. Minor, býst ég við«, sagði Murray, sem sífelt
varð meir og meir forviða.
»Nei, Dr. Murray«, svaraði ókunni maðurinn; »ég
«r ekki Dr. Minor, en hann er að vísu hér í húsinu.
t*ér hafið vænlanlega ekkert liugboð um, hvar þér
eruð staddur nú. Þelta stórhýsi, sem við erum i, er
glæpamannahælið Droadmoor fyrir vitskerta menn, og
ég er forstöðumaður hælisins«.
Dr. Murray stóð eins og þrumu loslinn.
»Það er bezt að ég segi yður frá því undir eins«,
sagði forstöðumaðurinn, »að Dr. Minor, sem þér hafið
svo lengi skrifast á við, er fangi hér í hælinu. —
Það er út af mannsmorði að Dr. Minor er fangi hér«.
Dr. Murray stundi við. En það var eins og honum
létti aflur þegar forstöðumaðurinn bætti við: »Dr.
Minor er annars þegn Bandaríkjanna i Vesturheimi
«g liann var geðveikur þegar hann kom hingað. Nú
«r hann, eftir áliti okkar hér, alheilbrigður. Hann er,
«ins og þér sjálfsagt hafið orðið var við, fluggáfaður
maður og sprenglærður. Þegar hann var orðinn alheill
af geðveikinni, bað liann undir eins um að fá bækur,
«g það létum við fúslega eflir honum. Og með því
að ættingjar hans í Ameríku eru stórefnaðir menn,
þá hefir hann smásaman getað komið sér upp óvenju-
Jega góðu bókasafni. Það sem hann liefir unnið að