Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Qupperneq 69

IBUNNl
Endurminningar.
365
um pupulinn (= skrílinn), sem hann svo kallaði, og
fékk þegar um hauslið í September kennaraembæltið
i forspjallsvísindum við prestaskólann og i dýrafræði
og steinafræði við latínuskólann. Árið sem liann vígð-
ist, kvæntist hann danskri konu og voru þau barn-
laus. Honum var miklu tamari danska heldur en
íslenzka; þó talaði hann islenzku eða íslenzkublend-
ing í kenslustundunum. Margar skrítnar og einkenni-
legar sögur gengu um séra Hannes og ganga enn;
er eigi golt að vita hvað er salt í þeim og hvað
ekki, en allar eru þær þess eðlis að þær líktust
manninum og flestar eins líklegar lil að vera sannar
eins og hitt. Hann var þess konar maður, sem Danir
kalla en Original, en vér eigum ekkert orð í máli voru
yfir þá hugmynd. Sumir hafa kallað það sérvitring,
en það er alls ekki rétt, þó að slíkir menn séu oft
sérvitrir líka; ef til vill mætti i flestum tilfellum hafa
»skringimaður«. því að slíkir menn eru jafnan frá-
brugðnir öðrum í hugsun og háttum og þá nær ávalt
á þann veg, að þeir verða eitthvað skringilegir. Sú
er ein saga um séra Hannes, er hann vígðist hér í
dómkirkjunni, að er hann skyldi stíga í stólinn, þá
’viltist hann upp í byskupssætið; en það er einn og
sami stigi að neðan, er liggur bæði upp i stólinn og
byskupssætið, en skiftist á miðri leið og liggur þá
fiægri armur stigans upp í byskupssætið en vinstri
armurinn upp í stólinn. I3egar hann kom upp í
byskupssætið, skimaðist liann mikið um eins og hon-
um kæmi eitthvað ókunnuglega fyrir, hvar hann var
staddur, en fór þó að gaufa ofan í hempuvasa sinn
°g leita að ræðunni. Meðhjálparinn sá þetta og flýtti
Se>" upp stigann til hans og fór að gera honuin skil-
janlegt, að hann hefði vilzt, tók svo í hönd lionum
°g teymdi liann ofan stigann og skaut honum inn
1 stólinn. f*á sagði séra Hannes upphátt, svo söín-
uðurinn mátti vel heyra: »Tak, Tak! mange Tak!
24’