Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Qupperneq 71

IÖUNN'1
Endurmiriningar.
367
urðu fleiri á Staðastað, en nokkrum vikum síðar
iluttist liann alfarinn til Reykjavíkur.
Séra Hannes var allra manna skringilegaslur í
framkomu og var varla auðið fyrir þá sem sáu hann
i fyrsta sinn að verjast hlátri. Kom það sér illa fyrir
nýsveina, því að karlinn var allra manna spéhrædd-
astur og heiftargrimmur við hvern þann er hann hélt
hlægja að sér eða ekki sýna sér tilhlýðilega virðingu.
Eitt sinn heimtaði hann pilt rekinn úr skóla fyrir
það, að hann hefði ekki tekið ofan fyrir sér á götu.
Úr hurtrekstrinum varð þó ekki, því að rektor og
kennararnir jöfnuðu þetta á kennarafundi. Eg var
mjög nærsýnn þegar ég kom í skóla og þekti varla
mann góða götubreidd frá mér. Þessi síðasta saga
um séra Hannes leiddi lil þess, að ég fór til litla
Halldórs, sem var sá eini sem hafði gleraugnasölu í
öænuin og fékk hjá honum íhvolf (concav) gler-
augu, svo slerk, að ég þekli hvern mann meira en
teigslengd frá mér. Kæmi ég til dæmis hjá lyfjabúð-
inni við suðvesturhorn Austurvallar, þá þekti ég glögt
séra Hannes, er hann kom fyrir norðausturhornið;
tók ég þá rækilega ofan og bej'gði mig djúpt; karl-
inn hafði arnaraugu og tók jafnan eftir því er hon-
uip var heilsað, hversu langt álengdar sem var og
naut ég þessa hjá honum alla mina skólatíð, þótt
ald rei vissi ég neitt í því sem hann kendi. En í
iyrsla kenslutímanum hjá honum i skóla, átti ég
ákaflega hágt. Mér þótli hann svo skringilegur undir
eins og hann kom inn úr dvrunum, að ég ætlaði
ekki að geta varist lilátri. Og þetta hélzt allan tím-
ann, svo að ég hafði ekki önnur ráð en að halda
vasaklúlnum fyrir munninum allan tímann, Karlinn
t°k eftir þessu og spurði hvort nokkuð gengi að mér,
Mér varð fel mt við og ræskti mig rækilega og svar-
aði: »Ój)olandi tannpína!« og þrýsti svo aftur vasa-
klútnum fyrir munninn. Hann spurði, hvort ég vildi