Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Qupperneq 92

388
Ritsjá.
| ÍÐUNN
Svo koma nokkur veigalítil kvæði um Danmörku, sem vel
hefði mátt sleppa og átt að sleppa eins og Hróarskeldu-
masinu og Hafnarsælunni. Að minsla kosti liefði Nýársósk
Fjallkonunnar, þetta þjóðkunna kvæði, mátt standa þar;
en því er auðvitað slept. Pá kemur trúarskáldið til sög-
unnar á bls. 108 o. s. Og þó veit maður ekki, livað maður
á að halda; það slær svo fljótt al'tur út i fyrir útgefanda.
Hann cr sem sé alt í einu kominn að öðru, söng, tungu
og máli. Og þar er hiö ódauölega kvæði Malthíasar um
islenzkuna. Eins og útg. hefir þótt hlýða að sníða á burt
úr þvi Braga-bögur, eins átti liann að fella Braga-mál
framan af, en byrja á sjálfri dýrðardrápunni um íslenzk-
una og nefna kvæðið hreint og hejnt Tungan. Petta gat
hann gert með leyfi höf. og þetta á að gerast. En þá skipar
kvæði þetta öndvegissess meðal Matth. dýrustu ljóða.
Parna druknar það í vaðlinum. Þá kemur nokkru síðar
<á bls. 186) Kveðja, setn Matth. orkti sjötugur til vina
sinna, en hún er nú af útg. dags. 11. nóv. 1915(1), þegar
skáldið varð áttræður, og í sama kvæði er prentvilla eins
•og »l)esemona«. Skárri er það nú vandvirknin! Þá er Matlh.
látinn hvarlla til sinna fornu ásla í kvæðinu Vögguljóð,
-og þar á eftir hefðu auðvitað bæði Sorg og Hugfró átt
að koma; en fyrst kemur »Eldgosið og stjórnarskrármálið«,
»Fótbrotsvísur« o. fl. og svo kemur »Sorg«, en »Hugfró« var
auðvitað alls ekki i bókinni. Mig var farið að langa til að
fleygja benni frá mér. En ég héll þó áfram af fornri trygð
og ræktarsemi við skáldið. Mig fýsti lika að fá að vita,
bvar mörgum beztu kvæðum lians, sem að sjálfsögðu hefðu
átt að standa framarlega í bókinni, hefði verið holað niður.
Og ég fletti áfram og las og las, þótt mér þætti það næst-
um raunalcgt, og svo var ég áður en varði — al'tur kominn
að minnum og eftirmælum: — Gamanstef til Guðm.
Ilannessonar, minni Hannesar Hafsteins og þetta smeðju-
kvæði til Poestion’s, þar sem honum er líkt bæði við spek-
ing og við keisarann í Vín! Og — viti menn — þar á eflir:
— Víg Snorra Sturlusonar — Guðbrandur Hólabiskup —
Hallgrímur Pétursson — Eggert Olafsson — Jón Arason,
Marteinn Lúthcr — Grundtvig — Bjornstjerne Bjornson,
öll beztu kvæði Matth. á eftir þessu létlmeti og þess-
um mönnum sem ég nefndi. Skárra er það nú fegurðar-