Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 18

212
Trúin á samfélagið.
IÐUNN
ingarnar ala — [jetta, að velta sér í vímukendri nautn
í alis konar dulúðgum og óskiljanlegum hugsvifum
og draumórum.
Það liggur í hlutarins eðli, að andlega hediskygn
maður getur ekki fyrirvaralaust trúað á þau dular-
fuli fyrdrbrigði eða þá dulræna reynslu, sem aörir
menn segjast hafa haft. Jafn-vist er hitt, að honum
kemur heldur ekki til hugar að neita því, að þessir
hlutir hafi átt sér stað. f samræmi vdð þetta er það
fjarri höf. þessarar greinar að ætla sér að leysa úr
spurningunni um það, hvort til sé guð eða önnur dular-
völd. Vel má vera, að þau séu til, en um það vitum
vér næsta lítið. Þegar óblíð örlög láta oss finna til
vanmáttar vors og fylla oss örvæntingu, þá vaknar
hjá oss sterk hvöt til að flýja undir verndarvæng
æðri máttar — að eiga athvarf hjá máttugum, föður,
sem vér getum rakið raunir vorar fyri'r og beðið ásjár-
En þessi hvöt ein út af fyrir sig er engin sönnun
þess, að slíkt athvarf finnist. Þegar hermaðurinn held-
ur til orustu, vaknar í honum sterk hvöt til að sigra,
en eigi að síður bíður hann ósigur eða fellur. Dýr,
sem á að drepa, sýna oft sterka hvöt til Jífsins; eigi
að síður verða þau að deyja.
Hin nýja trú gerir oss einskis vísari um guð, u®
eilífðina, um upphaf og endi allra hluta. Og þegar unt
slíkar spurndngar er að ræða — er þá ekki hreinlogast
að játa ókynnið og segja; Vér vitum ekki? Ráðndng
slíkra gátna virðist utar og ofar voru viti. Vér getum
vart hugsað oss þann möguleika, að vér munum nokk-
urn tíma læra að skilja þessa hluti. Þótt oss tækist
að lyfta einu tjaldi, yrði annað á bak við. Vér myndum
aldrei hætta að spyrja: Hvað var á undan þessu? Hvað
tekur við eftir þetta?